Берэн╕с ста╕ць на тэрасе, уперы╝шы вочы ╝ начную цемрадзь, ╕ прагна ╝дыхае сцюдзёнае паветра. Рэз╕дэнцыя знаходз╕цца ╝ прадмесц╕ В╕льска на беразе ц╕хаплыннай В╕льяры. Рака але╕ста пабл╕сквае сярод зацярушаных снегам луго╝, ╕ вада ╝ ёй здаецца чорнай, н╕бы смала. У бясхмарным небе ззяе ╕льдз╕стая з╕мовая по╝ня. Яна падобна на круглявы чэрап, як╕ хмыл╕цца, думае Берэн╕с. Або на твар пракажонага. Чортава по╝ня!.. Яе сэрца шалёна калоц╕цца. Адчай паступова змяняецца злосцю. Я не заслужыла ╝сяго гэтага, гаворыць сабе Берэн╕с. Не заслужыла...
Раптам Берэн╕с адчувае, што яна тут не адна. На тэрасе ёсць хтосьц╕ яшчэ. Яна абарочваецца. Стражн╕к. Той самы. Ён усё яшчэ тут. ╤х поз╕рк╕ сустракаюцца, ╕ ён не адводз╕ць вачэй. Берэн╕с уск╕двае брыво. Якая дзёрзкасць! Яна з ц╕кавасцю разглядвае яго пры святле месяца. Юнак гадо╝ васемнаццац╕. Не вельм╕ прыгожы, але ╕ не вырадак. Верхняя губа рассечана - пэ╝на, пачаставал╕ ╝ п'янай бойцы. Сам невысок╕, але прысадз╕сты - гэткае дрэ╝ца. ╤ што ён так уперы╝ся на яе? Глядз╕ць з пэ╝ным захапленнем. Яна прыгадвае, што пад плашчом ╝ яе тольк╕ тоненькая сарочка. Берэн╕с павольна ╝см╕хаецца. ╤дзе да яго. На хаду ск╕двае плашч, заста╝шыся ╝ адной сарочцы. Яе адразу ж апякае холадам, але яна не зважае. Набл╕з╕╝шыся да стражн╕ка, Берэн╕с мо╝чк╕ абдымае яго, запячата╝шы яму рот пацалункам перш, чым ён паспявае штосьц╕ сказаць. Яе пальцы прабягаюць па ягоных валасах - як н╕ дз╕╝на, мякк╕х, н╕бы футра ласк╕. Потым яна прыц╕скаецца да яго ╝с╕м целам, цалуе, лашчыць, як дагэтуль лашчыла тольк╕ Сэта. Адчу╝шы ягоную далонь на сва╕м сцягне, яна дазваляе яму пры╝зняць край яе карункавай сарочк╕.
Потым, прыкры╝шыся ва╝няным плашчом, яна ляжыць на ягоным кажусе, к╕нутым проста на камян╕ тэрасы. Холаду яна больш не адчувае. Стражн╕к ужо падня╝ся на ног╕ ╕ спрабуе прывесц╕ да ладу сваю скамечаную ╝н╕форму. Рух╕ яго так╕я нязграбныя, што ёй станов╕цца смешна. Берэн╕с падн╕маецца на ног╕, нетаропка набл╕жаецца да яго. Кончыкам╕ пальца╝ бярэ яго за падбароддзе. Павольна цалуе ╝ вусны. Адх╕ляецца.
- Ты ж н╕кому не раскажаш, пра╝да, дз╕цятка? - пытаецца яна шэптам.
Ён матляе галавой. Берэн╕с ведае, што ён не скажа.
- Як тваё ╕мя? - пытаецца яна, усм╕хаючыся.
- Ян. Сям╕шка.
***
Ты мой хмель, ты атрута салодкая,
За цябе хоць у пекле згарэць,
Без цябе ╕снаванне самотнае
Горш за вязн╕цу, горай за смерць...
- К╕мыч, машыну!
Будынак Тайнай Канцыляры╕ - крэпасць з чатырма круглым╕ вежам╕, складзеным╕ з шэрага каменя - знаходз╕цца амаль у самым ╝ цэнтры В╕льска. Пад'езд ахо╝ваюць узброеныя жа╝неры з шаблям╕ нагала. Берэн╕с, апранутая ╝ лёгкае белае футра ╕ з╕мовую сукенку колеру халоднай стал╕, узбягае па прыступках з шэрага мармуру. Каля ╝ваходу варта╝н╕к - малады дурань ва ╝н╕форме - патрабуе пропуск. М╕лае дз╕ця, ты смяешся з мяне? - усм╕хаецца Берэн╕с. Я жонка Намесн╕ка Прав╕нцы╕. Дарэчы, учора ён вярну╝ся ╝ стал╕цу, службе бяспек╕ гэта вядома? Яна з задавальненнем наз╕рае, як варта╝н╕к мяняецца з твару ╕ зап╕наючыся, мямл╕ць: "В╕наваты, спадарыня Венд. Праходзьце, кал╕ ласка".
Кал╕ яна ╝ваходз╕ць у каб╕нет Сэта, памяшканне напа╝няецца густым мускусным водарам яе парфумы. Сэт, в╕давочна, не чака╝ яе в╕з╕ту. Ён сядз╕ць за п╕сьмовым сталом з чырвонага дрэва, заваленым паперам╕. На ╕м чорны к╕цель са срэбным╕ нашы╝кам╕. Берэн╕с цяжка разгадаць ягоныя пачуцц╕, бо на яго абл╕ччы не варушыцца н╕водная цягл╕ца, а поз╕рк яго схаваны за цёмным╕ шкельцам╕.
- Я разумею, што пам╕ж нам╕ ╝сё скончана, - гаворыць яна. - Але апошняя просьба, Сэт. Апошняя, ╕ клянуся, больш ты мяне не ╝бачыш. Я наза╝сёды зн╕кну з твайго жыцця.
Яна сх╕ляецца над п╕сьмовым сталом ╕ адцягвае ка╝нер сукенк╕, дэманструючы ф╕ялетавыя с╕няк╕ на плячах ╕ грудзях.
- Глядз╕, што ён зраб╕╝ са мной. Глядз╕!
Сэт адводз╕ць вочы. Яму вядома, як груба абыходз╕цца з Берэн╕с яе муж-варвар.
- Берэн╕с, мы ╝жо гутарыл╕ на гэтую тэму. Разводу табе н╕хто не дасць. Кал╕ тольк╕ ты не пастрыжэшся ╝ манашк╕. Але гэта для цябе не варыянт, пра╝да?
- Але ╝сё можна вырашыць ╕накш, - кажа Берэн╕с напа╝голасу. Яна ╕нстынкты╝на аз╕раецца цераз плячо, хоць ╕ ведае, што ╝ каб╕неце няма н╕кога, апроч яе ╕ Сэта. - Мяркую, у Канторы няцяжка будзе знайсц╕ чалавека, як╕ заб╕вае за грошы?..
- Што?
Хв╕л╕ну ён ма╝чыць, быццам усведамляючы сэнс пачутага. Затым, падхап╕╝шыся з-за стала, ён к╕даецца да Берэн╕с. Ад яго былой стрыманасц╕ не засталося ╕ знаку. Цяпер усе яго пачуцц╕ як на далон╕. Ягоныя рысы скажае такая лютасць, што Берэн╕с спалохана адступае. Яна яшчэ н╕кол╕ не бачыла яго так╕м.
- Берэн╕с, ты хоць сама сябе чуеш?! - шып╕ць ён.
- Сэт...
Ён хапае яе за запясц╕ ╕ сц╕скае так, што яна ╝скрыквае ад болю.
- Тваё шчасце, што каб╕нет не праслухваецца, - зласл╕ва гыркае ён. - ╤накш бы цягнул╕ цябе адгэтуль у кайданках.
- Сэт, пусц╕!.. - гаворыць яна дрыготк╕м голасам. У вачах яе бл╕шчаць слёзы - ц╕ то ад болю, ц╕ то ад кры╝ды - Я ╝сё зразумела. Пусц╕!
Выбегшы ╝ кал╕дор, яна сутыкаецца з Алехам ╕ ледзь не зб╕вае яго з ног. На падлогу ляцяць скураныя тэчк╕ ╕ паперы.
- Алех, ты... ты што, падслухва╝?! Шп╕ён╕╝ за нам╕?
Яна глядз╕ць на яго зверху ╝н╕з. Алех, укленчы╝шы на барвовым к╕л╕ме, як╕м засланы кал╕дор, зб╕рае з падлог╕ парассыпаныя дакументы.
- Сястрычка, май л╕тасць,- гаворыць ён спакойна. - Дзяржава на мяжы вайны, у стал╕цы крамольн╕к╕. Берэн╕с, ты можаш уяв╕ць, ╝ як╕м я зараз стане? Друг╕я сутк╕ ╝жо не сплю, як╕ там шп╕янаж.
***
Закрычыць груганнё над долам╕,
Ад журботы згарчэе мёд,
Не сагрэюць нас кветк╕-полымя,
Не растопяць у сэрцы лёд...
Пакойчык на гарышчы пад самым дахам. Падлога засцелена ва╝чыным╕ шкурам╕. Адз╕нае круглае акенца глядз╕ць на раку, за якой цямнее абледзянелы гай. Святла яны не запальваюць. ╤х скамечаная вопратка раск╕дана па падлозе. У галавах ляжыць нядбайна к╕нутая вайсковая в╕нто╝ка.
- Берэн╕с, - кажа ён напа╝голасу.
Яна ляжыць на мякк╕х шкурах, зак╕ну╝шы рук╕ за патыл╕цу, на яе абл╕ччы блукае ╝смешка.
- Берэн╕с...
Ён гарнецца да яе, хоча абняць. Берэн╕с рэзка адштурхвае яго, а потым, пры╝зня╝шыся, ╝саджваецца на ╕м конна. Учапляецца яму ╝ валасы, уп╕ваецца ╝ вусны. Пачынае рытм╕чна разгойдвацца, сц╕скаючы сцёгны. Ён енчыць. Берэн╕с чуе сваё ╝ласнае перарыв╕стае дыханне. Потым яны ╝ знямозе валяцца на во╝чыя шкуры. Берэн╕с не адпускае яго. Прыц╕скае да сабе, перак╕ну╝шы сцягно цераз ягоны торс. Яны ляжаць так, як звер з дзвюма сп╕нам╕. У ╕х над галовам╕ грукоча сарваны ветрам л╕ст даху. Быццам нейкая пякельная х╕мера пляскае св╕нцовым╕ крылам╕.
- Ян. Сям╕шка, - павольна прама╝ляе Берэн╕с.
Яна адсо╝ваецца, пры╝зн╕маецца на локц╕. Ён глядз╕ць на яе з захапленнем ╕ адданасцю - як пёс на свайго гаспадара. Здаецца, ён сапра╝ды кахае яе. Яе стражн╕к. Маладая, моцная жывёл╕нка. Нажаль, занадта абмежаваная, каб гаварыць аб нейк╕х сур'ёзных аднос╕нах. Хаця, час ад часу яна ╕ напра╝ду адчувае да яго жарсць. Працягну╝шы руку да в╕нто╝к╕, як╕я ляжыць побач на падлозе, Берэн╕с асцярожна праводз╕ць кончыкам╕ пальца╝ па халодным ствале.
- Ты заб╕ва╝ кал╕-небудзь, Ян Сям╕шка? - пытаецца яна.
- Даводз╕лася, - адказвае ён не вельм╕ ╝пэ╝нена.
- А ты мог бы заб╕ць дзеля мяне, Ян? - прама╝ляе яна вельм╕ ц╕ха.