- Ты Л╕та? - спыта╝ ён.
- Так... - я к╕╝нула.
Хлопец падцягну╝ся на руках ╕ ╝се╝ся на х╕стк╕м падваконн╕ку.
- Хлус╕к я, - сказа╝ ён. - Ну, Памва. Ты Стаха ведаеш? Дык вось мы ад яго. А ╝ цябе тут як быццам непрыемнасц╕?
Гавары╝ ён на "псаванай рамейскай", увесь час укручваючы сло╝цы з тутэйшай мовы.
- Пачакайце... Вы - гэта хто? - спытала я.
- Мы - гэта Братчык╕, - адказа╝ ён напа╝голасу ╕ па-змо╝н╕цку ╝см╕хну╝ся.
- Што за св╕нюшн╕к вы тут развял╕, а, божыя людз╕? - пачулася ╝ кал╕доры. - Ад граз╕ падэшвы да падлог╕ л╕пнуць. ╤ смярдз╕ць тут, як у трупярн╕. Гэта як разумець?
Гаварыл╕ на найчысцейшай рамейскай. Хвосткая, вастракутная мова ╤мперы╕ гучала, як удары пугай. Так разма╝ляць можа тольк╕ ╝раджэнец Царгорада.
- Сан╕тарнага наглядчыка на вас няма! А лепей падатковага. Ахвяраванн╕ куды падзел╕, у вас пытаюся? ╤гуменн╕ на майтк╕? Ну, чэрц╕!..
Дзверы расх╕нул╕ся, ╕ на падлогу ╝пала пляма святла з кал╕дора.
- Вэл? - выгукнула я, з╕рну╝шы на чалавека, як╕ стая╝ на парозе.
- Прыв╕танне, крамольн╕ца, - прагавары╝ ён, усм╕хну╝шыся куточкам╕ вусна╝.
Вэл Йорхас. Вось ужо каго не чакала тут убачыць. Выгляда╝ ён значна лепш, чым падчас нашай першай сустрэчы. Помн╕цца, тады ╝ся ф╕з╕яном╕я была ╝ кровападцёках.
- Давай, Л╕та, зб╕райся. Паедзем, - сказа╝ ён.
- Куды?
- Дык да Братчыка╝, - адказа╝ замест яго Памва-Хлус╕к. Ён сядзе╝, разгойдваючыся, на падваконн╕ку. Гн╕лаватая дошка небяспечна рыпела ╕ трашчала.
- Пачакайце... Йорхас, не! Н╕куды я не паеду, - сказала я цвёрда.
Я вырашыла, што яны зб╕раюцца забраць мяне, а Яна к╕нуць тут. Гэта было цалкам выключана.
- Лухта, - сказа╝ Йорхас.
Ён набл╕з╕╝ся да койк╕, на якой ляжа╝ Ян, ╕ сх╕л╕╝шыся, заз╕рну╝ яму ╝ твар.
- Што, братка, атрыма╝ пожагам у вока? - прагавары╝ ён нягучна, - Непрыемна, ведаю. У мяне сябар ад гэтага скана╝.
Йорхас ры╝ком падня╝ яго з койк╕ ╕ пастав╕╝ на ног╕, прытрымл╕ваючы за плячо.
- Вось так. Пайшл╕! - сказа╝ Йорхас ╕ павалок яго да выхаду.
Я падхап╕ла б╕нты ╕ склянк╕ - яшчэ спатрэбяцца - ╕ паспяшалася ╝след за ╕м╕. Краем вока я бачыла, як Хлус╕к саскочы╝ з падваконн╕ка на вул╕цу ╕ зн╕к у цемры. Кал╕ мы ╕шл╕ па кал╕доры, рахманыя сёстры спалохана ц╕снул╕ся да сцен ╕ праводз╕л╕ нас до╝г╕м╕ поз╕ркам╕.
Выбра╝шыся з туп╕ковага завулка, мы перасекл╕ вузкую, бязлюдную вулачку, нырнул╕ пад цёмную арку пам╕ж дамо╝ ╕ апынул╕ся ╝ нейк╕м завуголл╕. Там нас чакала машына з патушаным╕ л╕хтарам╕. За ветравым шклом в╕дне╝ся с╕луэт к╕ро╝цы. Пад аркай я разгледзела дзве постац╕ - Хлус╕к ╕ хударлявы чарнавусы мужчына, апрануты ╝ скураную куртку. На плячы ╝ яго в╕села важкая сумка накшталт тых, з як╕м╕ ходзяць разносчык╕ газет.
- Л╕та, гэта Коган. Ён з Сумрадз╕, - паведам╕╝ Хлус╕к.
Чарнавусы ╝см╕хну╝ся.
- Вельм╕ рады, Л╕та. Я чу╝ пра вас.
- Давайце хутчэй, - прагавары╝ Йорхас.
Рамеец падцягну╝ Яна да машыны ╕ заштурхну╝ яго на задняе сядзенне. Сам ён размясц╕╝ся наперадзе побач з к╕ро╝цам.
- Паязджайце ╝жо, - сказа╝ Хлус╕к, - А то Канцылярыя не дрэмле!
- А вы не едзеце? - спытала я.
- У нас яшчэ справы ╝ горадзе, - адказа╝ Коган, паляпа╝шы далонню па сумцы. - А тамака на перакладных. Н╕чога, нам не ╝першыню. А, дарэчы...
Ён суну╝ руку ╝ сумку, выня╝ адтуль аркуш паперы з надрукаваным тэкстам ╕ працягну╝ мне.
- Улётачка вось, - сказа╝ ён. - Пачытаеце, кал╕ будзе час.
Я з╕рнула на ╝лётку. У цемры я не разабрала л╕тар, але выразна ╝бачыла чарн╕льную пячатку ╝н╕зе аркуша. Васьм╕канцовая зорка. Васьм╕рог. Н╕чога крамольнага. Вельм╕ старажытны знак.
- Дзякуй, Коган. Абавязкова пачытаю, - паабяцала я.
Салон машыны бы╝ цесны, з н╕зкай столлю ╕ цвёрдым╕ сядзенням╕, абцягнутым╕ дывановай ткан╕най. Звычайны самаходны эк╕паж без вынаходства╝. Я ╝ладкавалася на задн╕м сядзенн╕ побач з братам. Узяла яго за руку, сц╕снула. "Усё будзе добра, Ян, - прашаптала я. - Усё будзе добра".
К╕ро╝ца працягну╝ руку да прыборнай панэл╕ ╕ шчо╝кну╝ выключальн╕кам. У салоне запал╕лася святло. Цяпер я магла яго разглядзець - ладны каржакаваты мужычок гадо╝ сарака пяц╕, апрануты ╝ фантастычнае рыззё. Шэрыя ╝ палоску штаны, ажынавы п╕нжак, з-пад якога выглядвала атласная кам╕зэлька колеру балотнай раск╕ ╕ шырок╕ гальштук у с╕н╕я ╕ памяранцавыя разводы. Вобраз давярша╝ картуз, зухавата ссунуты на бок. У такой вопратцы любяць фарс╕ць кантрабандысты-прафес╕яналы з Лунн╕чк╕.
- Йорхас, ты ж нас не прадстав╕╝, - сказа╝ к╕ро╝ца. - Войцах Гарэза. Лунн╕чка. Гандлёвыя перавозк╕. Маё шанаванне!
Ён жарта╝л╕ва ╝зя╝ пад брыль картуза.
- Вы таксама ад Во╝чака? - спытала я.
Войцах пакруц╕╝ головой.
- Э, не. Во╝чак у мяне партыю в╕нтовак закупля╝, была справа. А так не, я ╝ гульн╕ ╕хн╕я не гуляю. Крамольн╕чк╕, каб ╕х халера, - Войцах ц╕хенька засмяя╝ся ╕ павярну╝ рычаг пад прыборнай дошкай. Завурчэ╝ рухав╕к.
Вось дык справы, падумалася мне. ╤ адкуль тольк╕ ╝ Сташака грошы? Бедны шкаляр... Трох╕ пакружы╝шы па ╝скра╕нных вулачках, мы перасекл╕ чыгуначнае палатно ╕ выехал╕ на гасц╕нец. Дарога была пустая - н╕ машын, н╕ омн╕буса╝. На╝кол да самага далягляду цягнул╕ся рапсавыя пал╕.
- А вы ведаеце, што з рапсу робяць выбухо╝ку? - навошта спыта╝ Войцах.
Яму н╕хто не адказа╝.
- Кажуць, што вайна скончыцца вельм╕ хутка, - працягва╝ Войцах. - Спрэчныя тэрыторы╕. Ну ведаеце, частка Сумрадз╕ ╕ кавалак Разлогу, як╕я адышл╕ Дуумв╕рату пасля ╬з'яднання. Нейкая сотня-другая м╕ль. Дуумв╕рат ╕ Братэрства не стануць за гэта ваяваць, так аддадуць. Дзе╝к╕ ╝ нагав╕цах, што з ╕х за ваяк╕?
- ╤ ╝сётк╕ ╝ памежжа табе лепш не вяртацца. Пакуль што, - сказа╝ Йорхас.
Войцах к╕╝ну╝.
- ╤ тое пра╝да. Кал╕ нашы рушаць на Дуумв╕рат, там будзе бойня. Эверонцы цяпер злыя, як сабак╕. Чул╕ нав╕ны? Сёння паветраныя карабл╕ разграм╕л╕ парачку ╕хн╕х гарн╕зона╝. Ушчэнт. Атака з неба, прыгожае, мус╕ць, в╕дов╕шча.
- Вар'яты... - прагаварыла я.
Мы праехал╕ яшчэ пару дзясятка╝ м╕ль, кал╕ наперадзе паказал╕ся агн╕ пражэктара╝. Па гасц╕нцы рухалася калона ваеннай тэхн╕к╕. Хуткаходныя колавыя бранев╕к╕ шчац╕н╕л╕ся ствалам╕ гармат. Ня╝клюдныя "рухомыя крэпасц╕" па╝зл╕, ляскаючы гусен╕цам╕ ╕ вырыгваючы клубы едкага дыму. Цяжк╕я дальнабойныя машыны транспартавал╕ся на гусен╕чных платформах. У святле пражэктара╝ барвавел╕ сцяг╕ ╤мперы╕.
- Во, в╕дал╕? - сказа╝ Войцах, тыцну╝шы пальцам у ветравое шкло. - На вайну ╕дуць. Геро╕.
Ён крутану╝ стырно, ╕ мы павярнул╕ на грунтавую дарогу, што стужкай в╕лася сярод палё╝. Машыну адразу ж затрэсла на калдоб╕нах. Так, гэта не па гасц╕нцы ехаць... М╕ну╝шы рапсавыя пал╕, мы апынул╕ся на пляскатай ра╝н╕не з параск╕даным╕ там ╕ сям гаям╕ ╕ ляскам╕, як╕я здавал╕ся ╝ начной цемрадз╕ суцэльным╕ згусткам╕ чарноцця. Час ад часу за вокнам╕ м╕льгал╕ астра╝к╕ жа╝тлявага электрычнага святла - жылыя пасёлк╕. Нарэшце апошн╕я прыкметы цыв╕л╕зацы╕ застал╕ся ззаду, ╕ ╝здо╝ж дарог╕ пацягнул╕ся хвойныя лясы ╕ балоц╕стыя пустк╕, зарослыя асотам ╕ вербам╕. Шлях ляжа╝ на по╝нач. Да мора.
Некальк╕ разо╝ я правальвалася ╝ сон - каротк╕, цяжк╕, без мроя╝. Я ╝сётк╕ страшна стам╕лася за гэты дзень. Аднойчы я заснула давол╕ надо╝га, ╕ кал╕ прачнулася, то ╝бачыла, што Войцах Гарэза перамясц╕╝ся на сядзенне справа. Ён спа╝, адк╕ну╝шыся на сп╕нку крэсла, а за стырном сядзе╝ Вэл Йорхас. У машыне было горача, ╕ Йорхас ск╕ну╝ куртку, заста╝шыся ╝ кашул╕-саколцы без рукаво╝. Пры святле лямпачк╕ я разгледзела дз╕╝ную адмец╕ну на яго правым перадплеччы - л╕чбы ╕ л╕тары. "Ф.А.8-16".
Ян штосьц╕ гавары╝. Вельм╕-вельм╕ ц╕ха. Я сх╕л╕лася да яго.