Не перастаючы хмыл╕цца, фурман адвярну╝ся ╕ хвастану╝ каня. Колы эк╕пажа загрукатал╕ па брукаванцы. Малады чалавек сядзе╝, стомлена адк╕ну╝шыся на лаве. Пасля выпаленай самакрутк╕ ╝ галаве злёгку шумела. В╕давочна, зелле пачынала дзейн╕чаць - на сценах каменных гмаха╝ паабапал вул╕цы заскакал╕ чэрц╕, падобныя да чынуш Грамадскага Нагляду, а вакол вул╕чных л╕хтаро╝ з'яв╕л╕ся вясёлкавыя венцы. Адчуванне было прыемным. Пэ╝на, так пачуваюцца тубыльцы пасля шклянк╕ чарв╕╝к╕. Кал╕ воляю лёсу ён упершыню трап╕╝ у гэтую глухмень, яго ашалам╕ла, накольк╕ моцна п'юць тутэйшыя. Пражы╝шы тут два гады, ён пераста╝ здз╕╝ляцца. Намесн╕к так закруц╕╝ шрубк╕, што нават у Царгорадзе цяпер свабоды паболей, чым у Па╝ночнай Прав╕нцы╕, ╕ трываць усё гэта можна х╕ба тольк╕ з п'яных вачэй. Зрэшты, Намесн╕ку ╝жо нядо╝га засталося, ╕ ягонай апякунцы таксама. А╝густа прыйшла да ╝лады праз палацавы пераварот, ╕м жа яе панаванне ╕ скончыцца. Хаця чорт з ёй, з пал╕тыкай. Абрыдла.
- Стаенк╕, Вашблагародзь! - абвясц╕╝ фурман. - Прыехал╕.
Запаветная вулачка ля Стаенак не ╕шла н╕ ╝ якае пара╝нанне з вясёлым╕ кварталам╕ Царгорада. Начапураныя дзе╝к╕, як╕я выглядвал╕ з асветленых вокна╝, стаял╕ на парогах дамо╝ ╕ шпацыравал╕ ╝здо╝ж вул╕цы, не абуджал╕ ╝ ╕м н╕як╕х пачуцця╝. У сва╕х ярк╕х сукенках ╕ квятчастых шалях з кутас╕кам╕ яны нагадвал╕ яму нехлямяжых саламяных лялек, як╕х тутэйшыя выста╝ляюць уздо╝ж гасц╕нца╝ падчас свята ╝раджаю. Кал╕ якая з дзевак спрабавала з ╕м загаварыць, ён тольк╕ адварочва╝ся ╕ паскорва╝ крок.
М╕ну╝шы вул╕цу, малады чалавек збочы╝ у цёмны завулак, пераскочы╝ цераз глыбокую, прыхопленую лёдам калюжыну ╕ не╝забаве апыну╝ся перад двухпавярховым асабняком. Мясцовыя за╝сёдн╕к╕ называл╕ яго 'Басурманская хатка'. У яблычак. Дамы ╝ так╕м стыл╕ распа╝сюджаны ╝ варожых Эвероне ╕ Антра╝ме - чарап╕чны дах, белыя сцены, чорныя бэльк╕ ╕ балкончык╕, упрыгожаныя гл╕няным╕ гаршчкам╕ з гераням╕. 'У басурманя╝ шмат гераня╝, - падума╝ малады чалавек. - А ╝ Цытадэл╕ асфадэл╕'. Ён х╕х╕кну╝. ╤ адразу ж дада╝ пра сябе: 'Чортава зелле!'
Над ганкам з высок╕м╕ прыступкам╕ гарэ╝ ружаваты л╕хтар. Пад л╕хтаром в╕села шыльда, абв╕тая пажо╝клым па восен╕ плюшчом, якая абвяшчала: "У Л╕ле╕". З расх╕нутых дзвярэй на вул╕цу струмен╕лася святло ╕ данос╕╝ся гуд галасо╝, п'яны рогат ╕ гук╕ музык╕. На ганку пад шыльдай стаяла спадарыня Л╕лея ╝ласнай асобай - трох╕ пераспелая, але ╝сё яшчэ прывабная бландз╕нка з вачам╕ ф╕ялкавага колеру. Яна была апранута ╝ фарс╕стую сукенку з ф╕ялкавага, пад колер вачэй, ядвабу з карункавым гарсэтам, туга зашнураваным на тал╕╕. У руцэ, зацягнутай ╝ мярэжыстую пальчатку, спадарыня трымала тонк╕ бурштынавы муштук з мятнай пап╕роскай. Валасы яе, закручаныя ╝ складаную фрызуру, вянча╝ бутон белай л╕ле╕. Спадарыня н╕кол╕ не паказвалася перад наведн╕кам╕ без кветк╕ л╕ле╕ ╝ валасах - то бы╝ яе адметны знак. Наведн╕к╕, у сваю чаргу, цан╕л╕ гэтае своеасабл╕вае пачуццё гумару, ласкава называючы спадарыню 'самай разбэшчанай няв╕нн╕цай горада'.
- Рата╝н╕ца душ заг╕блых. В╕тай! - прамов╕╝ малады чалавек трох╕ развязна.
Спадарыня адчула, як сэрца яе падскочыла, затахка╝шы пад самым горлам, а потым скац╕лася некуды ╝ туфл╕к╕ на высок╕х абцасах. Аднак вонкава пачуцц╕ яе н╕як не адлюстравал╕ся.
- Дабранач, спадар Йорхас. Чаго пан жадае? - прашчабятала яна, какетл╕ва ╝см╕хаючыся ╕ пакусваючы муштук.
- Ды як звычайна, - адказа╝ той.
Спадарыня зраб╕ла была крок яму насустрач - ╕ раптам спын╕лася, угледзе╝шы дз╕╝наваты бляск ╝ ягоных вачах. Неза╝важна пацягну╝шы носам паветра, яна ╝лав╕ла знаёмы смал╕сты пах. Зно╝ гэта паскудства. Юкла, канечне, законам не забаронена, л╕чыцца нават карыснай для здаро╝я - але чорт пабяры! Ад гэтай дрэн╕ яе каханак роб╕цца н╕куды не вартым. Затое ╝ ╕м абуджаецца талент прамо╝цы. Ужо хто-хто, а яна ведае. Пару разо╝ ёй даводз╕лася выслухо╝ваць гэтыя моташныя маналог╕ да рання. Тэма за╝сёды адна ╕ тая ж - недасканаласць светабудовы. ╤ шлях╕ яе (светабудовы) перабудовы. Гэта кал╕ ╝ агульных рысах. Кал╕ ж удавацца ╝ падрабязнасц╕, то выходз╕ць суцэльная крамола. Кал╕ б на месцы Л╕ле╕ апынулася гэта канторская посц╕лка Сорэкс, у Вэла Йорхаса, несумне╝на, ужо был╕ б сур'ёзныя непрыемнасц╕. Аднак Л╕лея не такая. Тайнай Канцыляры╕ яна сва╕х кл╕ента╝ не здае, яны за ёй, як за каменнай сцяной. ╤ цярпенне ╝ яе проста анёльскае. У гэтым сэнсе Йорхасу моцна пашанцавала.
- Хадзем, мой салодк╕, - уздыхну╝шы, сказала спадарыня.
Яна падабрала спадн╕цы ╕ рушыла ╝ дом, цягнучы за сабой рамейца. Вэл Йорхас ужо неаднойчы праходз╕╝ гэты шлях. Спачатку тлумная, ярка асветленая зала. Люстэрк╕,жырандол╕, аксам╕тныя канапк╕ ╕ непрыстойныя габелены. Па╝сюль разрумяненыя дзе╝к╕ з аголеным╕ локц╕кам╕ - вяршыня распусты. У куце сярод кадак з дэкараты╝ным╕ дрэ╝цам╕ прыткну╝ся стары абшарпаны клав╕корд, муз'ыка ╝ паласатай кам╕зэльцы старанна малоц╕ць па клав╕шах, выб╕ваючы з ╕нструмента мелодыю навамоднай песеньк╕. На канапах ╕ за стол╕кам╕ разгарачаная кл╕енты - разнамасная шушамець, ╕ ╝се тутэйшыя. Рамейца╝ местачковыя лупанары╕ не ц╕кавяць. Ну, за некаторым выключэннем... Спадарыня Л╕лея плыве скрозь залу, прыязна ╝см╕хаючыся ╕ машучы ручкай за╝сёдн╕кам. Потым лесв╕ца, якая вядзе наверх. Гэтую частку шляху Вэл Йорхас звычайна праходз╕ць хутка, але цяпер ён ледзь цягнецца па прыступках, за╝важна х╕стаючыся ╕ чапляючыся за парэнчы. Л╕лея крочыць наперадзе. 'Добра ж яго дзя╝банула, - разважае яна, паглядваючы на свайго спадарожн╕ка. - Не, м╕лошча╝ сёння не будзе. Хаця...' Затым до╝г╕ па╝цёмны кал╕дор з шэрагам╕ шчыльна зачыненых дзвярэй. Дыван на падлозе прыглушвае крок╕. Што б н╕ чын╕лася там, за зачыненым╕ дзвярыма, звонку не чуецца ан╕ гуку. Потым яшчэ адны дзверы ╝ канцы кал╕дора. Зно╝ лесв╕ца, вузкая ╕ цёмная, як логава дэман╕ц-спакусн╕ц са старых падання╝. Л╕лея запальвае свечку. Нарэшце мансарда. Тут, пад самым дахам, знаходз╕цца спачывальня спадарын╕ Л╕ле╕ - яе маленькае гняздзечка, дзе яна прымае сва╕х абранн╕ка╝.
Пабразга╝шы ключам╕, яна адчын╕ла дзверы - з цёмнага пакоя патыхнула да╝к╕м водарам парфума╝, да якога прымешва╝ся ледзь за╝важны пах пылу ╕ завялых кветак. Патушы╝шы свечку, спадарыня павярнула выключальн╕к на сцяне, ╕ пад столлю запал╕лася крыштальная жырандоля. У невял╕к╕м, але абсталяваным з бездакорным густам пакойчыку пераважал╕ л╕лейна-белыя ╕ пяшчотна-ф╕ялкавыя колеры. Большую частку памяшкання займа╝ вел╕чэзны ложак з балдах╕нам, вакол якога, як спадарожн╕к╕ вакол планеты, кучкавал╕ся м╕н╕яцюрныя канапк╕, пуф╕к╕ ╕ стол╕к╕ з разн'ым╕ ножкам╕. Насупраць ложка стаяла вял╕кае патройнае люстэрка. Акно было шчыльна завешана цюлевым╕ гардз╕нам╕ ╕ аксам╕тным╕ шторам╕. Чужароднай у гэтым гняздэчку кахання была тольк╕ скрынка Народнага Вяшчальн╕ка, як╕ ляп╕╝ся да ф╕ялкавых шпалера╝, н╕бы распухлы чорны павук. Чыно╝н╕к╕ Грамадскага Нагляду штоквартальна прыходз╕л╕ з праверкай ╕ аглядал╕ пако╕. За няспра╝ныя Вяшчальн╕к╕ (альбо ╕х адсутнасць) спадарын╕ пагража╝ штраф, а то ╕ канф╕скацыя. Што зроб╕ш, так╕я парадк╕. Кл╕енты збольшага прызвыча╕л╕ся ╕ не зважал╕. А некаторым нават падабалася. Агрэс╕╝ная рыторыка ╕ бруднаваты гумарок Ахо╝н╕ка╝ абуджа╝ у грамадзянах жывёльныя пачуцц╕, дапамагаючы дасягнуць належнага эфекту...
Апыну╝шыся сам-насам з каханкам, спадарыня магла больш не хаваць свае пачуцц╕.
- Вэл... - выдыхнула Л╕лея, горнучыся да яго, як лаза да ясеня.
Яна палка абняла яго, заблыта╝шыся пальцам╕ ╝ ягоных валасах - жорстк╕х ╕ трох╕ волк╕х ад начнога туману. Прыц╕сну╝шыся сва╕м╕ вуснам╕ да ягоных, спадарыня адчула смал╕ста-саладжавы смак зелля. 'Вось навошта ён так роб╕ць? - падумала Л╕лея. - Ён жа ведае, што потым будзе блага. Эх, заг╕блая душа...' Сцягну╝шы з яго шал╕к, яна прынялася расшп╕льваць гуз╕к╕ на пал╕то, перашытым са старога шыняля.
- Л╕лея, не... - ён адвё╝ яе рук╕, узя╝шы за запясц╕.
- Што, мой любы? - спагадл╕ва запытала спадарыня.