- Ужо лепей, Вэл. Значна лепей, - праваркатала яна.
Пры╝зня╝шыся, яна зно╝ уселася на ╕м верхам ╕ расшп╕л╕ла стан╕к, як╕ бы╝ ёй зацесны.
- Л╕лея...
- Змо╝ч! - загадала спадарыня, закры╝шы яму рот далонню.
Потым яна пачала засяроджана рухацца - уверх-ун╕з. Спружыны ложка зарыпел╕.
- Л╕лея, чорт!..
Адчу╝шы яго далон╕ на сва╕х сцёгнах, спадарыня пераможна ╝см╕хнулася. Яе пяшчоты аказал╕ся мацнейшыя за зелле. Упершыню ╝ жыцц╕...
- Так! Та-а-ак! - вырвалася ╝ яе.
Квятчастыя ╝зоры на шпалерах закружыл╕ся ╝ яе перад вачам╕, н╕бы шкельцы ╝ калейдаскопе, а праз ╕мгненне, кал╕ яе ╝жо накрывала гарачая хваля, спадарыня за╝важыла, што жырандоля пад столлю раптам пачала м╕ргаць - хаця, мажл╕ва, апошняе ёй проста здалося.
Потым яны ляжал╕ побач па╝зверх скамечанай ко╝дры. Рамеец спа╝. Спадарыня трымала яго ╝ сва╕х абдымках, паглядваючы на адлюстраванне ╝ патройным люстэрку, што стаяла насупраць ложка. У люстэрку яна бачыла двух каханка╝- яны ляжал╕, шчыльна прыц╕сну╝шыся адно да аднаго, яе белыя кудзерк╕ пераблытал╕ся з яго чорным╕ пасмам╕. Прыгожа, падумала спадарыня. Н╕бы ╝ той старада╝няй песн╕. Як жа гэта?.. А, успомн╕ла:
Дзева ╝ садочку гуляе -
Бялей за калядны снег,
Каваль каля тыну чакае -
Чарней за смяротны грэх...
Што ж там далей?.. Забылася, зус╕м забылася, сонна разважала Л╕лея. А сапра╝ды, чаму нас так цягне адно да аднаго? Дакладней, ╕х да нас. Глядзяць жа на нас, як на быдла, а ╝сё ро╝на прыходзяць. Жыць без нас не могуць. ╤ хто з нас бераг╕ паблыта╝?.. Ат, крамола ╝сё гэта, крамола. Нец╕кава. Сп╕...'
Кал╕ спадарыня прачнулася, у пако╕ было ╝жо светла. Звычайна яна абуджалася а пятай, кал╕ ╝ключа╝ся Народны Вяшчальн╕к, ╕ з яго бляшанага чэрава пачынал╕ вывяргацца гук╕ г╕мна. Але цяпер Вяшчальн╕к ма╝ча╝, як дупа, ╕ спадарыня - упершыню за до╝г╕я гады - нарэшце выспалася як след. Вэл Йорхас, ужо апрануты, сядзе╝ на кра╕ ложка, зашнуро╝ваючы чарав╕к╕. Абл╕чча яго было трох╕ змардаванае, валасы мокрыя - пэ╝на, тольк╕ што з ваннай.
- В╕тай, рата╝н╕ца душ, - сказа╝ ён з усмешкай. - Як спалася?
Пазяхну╝шы, спадарыня пры╝знялася, кветка л╕ле╕, ужо пажо╝клая ╕ скамечаная, высл╕знула з яе валасо╝ ╕ ╝пала на падушку. Спадарыня абыякава змахнула яе на падлогу. К╕ну╝шы поз╕рк за акно, яна вохнула ад захаплення. Чарап╕чныя дах╕ дамо╝ ╕ гал╕ны дрэ╝, пазба╝леныя л╕стоты, зраб╕л╕ся белым╕, ╕ ╝ пакой з акна л╕лося мяккае малочна-белае святло. Ноччу выпа╝ снег, пахава╝шы пад сабой бруд ╕ смецце вял╕кага горада.
- Як жа прыгожа... - вымав╕ла яна.
Йорхас падня╝ся, пацягну╝ся за пал╕то, якое ляжала на канапцы.
- Л╕лея, ты гэта... - прагавары╝ ён пасля кароткага вагання. - Карацей, дзякуй табе за ╝сё. Кал╕ б не ты, я б здох ужо, напэ╝на.
Усярэдз╕не яе раптам усё заледзянела. Яна павольна закруц╕лася ╝ ко╝дру ╕ села на ложку, падабра╝шы ног╕.
- Ты больш не прыйдзеш? - спытала яна вельм╕ ц╕ха.
- Пэ╝на, не.
Яна падц╕снула вусны, але вочы яе застал╕ся сух╕м╕. Што ж. Яна ведала, што рана ц╕ позна гэта здарыцца. Два гады таму ён з'яв╕╝ся невядома адкуль, цяпер сыходз╕ць. З самага пачатку яна ╝сведамляла, што ╕х аднос╕ны не могуць до╝жыцца вечна. Яна чакала гэтага дня, непазбежнага, як смерць. ╤ ╝сётк╕, неяк усё хутка. Занадта хутка. Яна не паспела падрыхтавацца...
- Л╕лея.
Яна ╝зняла вочы.
- Так?
- Паслухай мяне, - сказа╝ ён вельм╕ сур'ёзна. - З'язджай з Па╝ночнай Прав╕нцы╕. К чортавай мацеры, з'язджай. Н╕чога тут не будзе. Усё падзял╕л╕ ╕ прадал╕. Ад вас ужо н╕чога не залежыць.
- ╤ куды мне ехаць? - спытала яна паныла.
- Куды захочаш. Ты М╕рку Шэлега ведаеш?
- Шэлег. Шэлег-шмелех, - яна пак╕вала галавой. - Не ведаю. А хто гэта?
- Годны мужык, хоць ╕ агент Канцыляры╕. Дакументы табе зроб╕ць, на выезд. Не фальшы╝ку якую, тут усё законна. Зможаш ехаць, куды пажадаеш, н╕водз╕н мытн╕к не прычэп╕цца. У З╕райск╕ Кал╕фат, напрыклад. З╕кураты ╕хн╕я паглядз╕ш. ╤ сады з арх╕дэям╕.
Спадарыня пах╕тала галавой.
- У З╕рай не хачу.
- Ну, ╝ Эверон тады. Ц╕ ╝ Братэрства. Там вайны няма.
Эверон. У спадарын╕ зашчам╕ла сэрца. Яна смуткавала па Эвероне на працягу ╝с╕х дванаццац╕ гадо╝ акупацы╕. Вобразы гэтай дз╕воснай кра╕ны пераследвал╕ яе ╝ снах. Дом╕к на беразе горнага возера - белы, з чорным╕ бэлькам╕ ╕ балкончыкам╕, пазаста╝ляным╕ гаршчкам╕ з геранню. А на╝кол смарагдавыя луг╕, ал╕вы ╕ в╕наградныя лозы. ╤ так дурманл╕ва, п'янл╕ва пахне чабаром ╕ баз╕л╕кам...
- Папера, аловак ёсць? - спыта╝ Йорхас.
- У шуфлядцы пад люстэркам, - сказала яна абыякава.
Ён выцягну╝ з шуфляды нататн╕к ╕ надрапа╝ ╝ ╕м нейк╕ адрас.
- М╕рка Шэлег. Звяжашся з ╕м. Ён растлумачыць, што трэба раб╕ць.
Спадарыня к╕╝нула.
- Добра.
Пакла╝шы нататн╕к на край ложка, ён нах╕л╕╝ся да яе ╕ дакрану╝ся вуснам╕ да яе лба.
- Бывай, Кветка Няв╕ннасц╕. Дзякуй за ╝сё.
- Вэл, - яна вырашыла зраб╕ць апошнюю спробу.- Слухай, а гэты Шмелех можа зраб╕ць дакументы...╕ для цябе?
Ён з╕рну╝ на яе з не╝разуменнем.
- Навошта мне?
- Вэл, паедзем разам! - сказала яна з жарам. - У Эверон. У мяне грошай дастаткова, на асабняк хоп╕ць. Там горы, возера...чабор кв╕тнее... - яна асеклася. Рамеец глядзе╝ на яе так, быццам яна звярзла неймавернае глупства.
- Л╕лея, ты ╝ сва╕м розуме?
- Але чаму не? - спытала яна.
Ён крыва ╝см╕хну╝ся.
- Л╕лея, яны нас ненав╕дзяць! Ты хоць ведаеш, што яны пра нас кажуць? Як нас называюць? Дый на вас глядзяць, як на гразь...
- Вэл, я была ╝ Эвероне, - мякка сказала спадарыня. - Да╝но, пра╝да. Але н╕чога такога я не чула. Н╕ пра вас, н╕ пра...нас. Ан╕ сло╝ца.
- Але гэта ╝ ╕х думках, - упарта прамов╕╝ рамеец.
Спадарыня прама╝чала. Спрачацца не мела сэнсу. Яны сапра╝ды вар'яты.
- Бывай, Йорхас. Бывай, - сказала яна.
Кал╕ за ╕м зачын╕л╕ся дзверы, спадарыня ╝зяла ╝ рук╕ нататн╕к, ╕ бл╕зарука прыжмуры╝шыся, паднесла да вачэй, спрабуючы разабраць адрас, накрэмзаны ад рук╕. Але раптам радк╕ паплыл╕ ╝ яе прад вачыма, у носе зашчыпала, ╕ спадарыня Л╕лея заплакала.
Пошасць
Сястра Марта, начальн╕ца прытулку для дзя╝чынак-с╕рот, прыбыла ╝ Лемар позна ╝вечары. З ёй разам была адна з выхаванак, якую манашка пазначыла ╝ кн╕зе пастаяльца╝ як: "Нара, 12 гадо╝ ╕ 8 месяца╝". Сястра Марта заняла апартаменты на друг╕м паверсе ╕ замов╕ла познюю вячэру: пару смажаных рабчыка╝ з журав╕нам╕, запечаны мучны корань, фаршыраваны сечанай св╕н╕най, гарачыя часночныя булачк╕, чарн╕чнае суфле з замарожанай салодкай смятанкай ╕ падагрэтае в╕но з цынамонам.
Праз некаторы час сястра Марта выкл╕кала пакаё╝ку ╕ загадала прывесц╕ доктара. В╕давочна, дал╕катны стра╝н╕к манашк╕ не справ╕╝ся з цяжкаватай вячэрай. Доктар жы╝ праз некальк╕ квартала╝ ад гасц╕н╕цы, ╕ за ╕м неадкладна адправ╕л╕ пасыльнага.
Прыкладна праз чвэрць гадз╕ны дзя╝чынка, у кн╕зе пастаяльца╝ пазначаная як Нара, спусц╕лася ╝н╕з ╕ падышла да кашталяна гасц╕н╕цы.
- Сястры Марце вельм╕ нядобра, - ц╕ха сказала дзя╝чынка. ╤ пама╝ча╝шы трох╕, дадала: - Здаецца, яна памерла.
Кал╕ кашталян ╕ пакаё╝ка ╝варвал╕ся ╝ апартаменты, яны ╝бачыл╕ сястру Марту, якая ляжала на падлозе ╕ не дыхала. Шырок╕я рукавы яе хлам╕ды задрал╕ся да локця╝, ╕ на яе распухлых запясцях выразна был╕ бачныя барвовыя язвы. Манашка была мёртвая, але язвы на яе руках рытм╕чна пульсавал╕, вывяргаючы смуродны жа╝таваты гной, ╕ як быццам жыл╕ сва╕м уласным жыццём.
Не╝забаве прыеха╝ доктар. Ледзь з╕рну╝шы на пацыентку (якой патрэбен бы╝ ужо не лекар, а далакоп), ён пацвердз╕╝ дыягназ: морава язва. Пасля доктар адда╝ распараджэнн╕. Пастаяльца╝ н╕ ╝ як╕м разе не будз╕ць, захо╝ваць спакой. Цела памерлай не чапаць. Пакой замкнуць на ключ ╕ н╕кога туды не пускаць, пакуль не прыбудуць адмыслова ╝па╝наважаныя асобы (нават доктар не асмел╕╝ся вымав╕ць услых слова "коранеры"). Затым доктар паспяша╝ся адв╕тацца - дый ╝ласна кажучы, раб╕ць яму тут ужо не было чаго.