Вяршыла. Ягор Фёдаравіч! Мы ж дамовіліся не ўжываць абразлівых тэрмінаў!
Міралюбаў. Хопіць! Набалбаталіся! Будзем называць рэчы сваімі імёнамі! Або мы іх! Або яны нас! Міру паміж намі быць не можа!
Папсуева. Я на вашым месцы, Ягор Фёдаравіч, не была б такой катэгарычнай. Пры сучаснай дэмаграфічнай сітуацыі… «Кліенты» неабходны нам, як лакмусавая паперка. Адкуль разумны будзе ведаць, што ён разумны, калі побач не будзе… «кліента»?
Міралюбаў. Адзін, два, тры, чатыры, пяць, шэсць… дзевяць… (Спакойна.) Усё, Віктар Паўлавіч… Вы сказалі, што абмеркаванне закончана. Я не разумею, чаму вы цягнеце…
Папсуева. Вы нават не ўяўляеце, на што вы замахнуліся!
Вяршыла. Тамара Цімафееўна… Вы непаслядоўныя. Спачатку вы заяўлялі, што «кліентаў» у нас зусім няма! Што ў нас адны толькі асобы, таленты і геніі. Цяпер вы намякаеце на дэмаграфічную сітуацыю. Дык усё ж… Ёсць «кліенты» ці няма іх? Калі ёсць, то мудрамер патрэбен. Калі іх няма, то і мудрамера баяцца не трэба!
Папсуева (упершыню разгубілася). Я пра выгады дзяржавы клапачуся…
Міралюбаў. Якія выгады, Тамара Цімафееўна? Яны ж, гэтыя… «кліенты», краіну спусташаюць! Каб не яны, мы б ужо даўно ў камунізме жылі!
Папсуева. Вы такімі словамі, Ягор Фёдаравіч, не кідайцеся…
Міралюбаў. Я хутка камяні буду кідаць! Гранаты! Бомбы!
Вяршыла (страціўшы цярпенне). Хопіць!.. Спыняю спрэчкі! Будзем зацвярджаць і рэкамендаваць.
Папсуева. Што рэкамендаваць? Ката ў мяшку?
Другая тэлефаністка. Віктар Паўлавіч! Прабачце… Зноў будаўнікі! Яны звоняць бесперапынна.
Вяршыла. Вы сказалі ім, што я памёр?
Другая тэлефаністка. Яны кажуць: жывога ці мёртвага, але давайце.
Вяршыла. Божа мой! Нават памерці спакойна не дадуць!.. Скажыце ім, што на гэты раз я планы карэкціраваць не буду! Не тыя часы!
Другая тэлефаністка. У іх ЧП, Віктар Паўлавіч!..
Вяршыла. Ат! У іх кожны дзень ЧП! Цэгла ёсць — раствору няма! Раствор ёсць — цэглу не падвезлі! Або санвузел замест кухні паставілі!
Другая тэлефаністка. Не, Віктар Паўлавіч… У іх палац абваліўся. Ад даху да падмурка…
Вяршыла (спачатку не ўсвядоміўшы пачутага). Ат! Падумаеш! На дзень раней ці на дзень пазней… (Паўза.) Які палац?
Другая тэлефаністка. Той, што на паўгода раней тэрміну пабудавалі. Ну, памятаеце, пра яго ўсе газеты пісалі, тэлебачанне паказвала. Нават у праграме «Час»…
Вяршыла. Наколькі я ведаю… У такіх выпадках ствараюць спецыяльныя камісіі для расследавання прычын…
Другая тэлефаністка. Дык вось старшыня гэтай камісіі і звоніць вам.
Вяршыла. Цікава, што яму ад мяне трэба? Ён прычыну знайшоў?
Другая тэлефаністка. Знайшоў. Дужа многа зэканомілі.
Вяршыла. А эканомію куды падзелі?
Другая тэлефаністка. На прэміі пайшла…
Вяршыла. І міністр узвядзення гмахаў таксама атрымаў?
Другая тэлефаністка. І міністр…
Вяршыла. Колькі?
Тэлефаністка піша лічбу на паперы і моўчкі падае яе Вяршылу.
Другая тэлефаністка. Ён не толькі прэмію, ён яшчэ і ордэн за гэты палац атрымаў.
Вяршыла. Дык што хоча ад мяне старшыня камісіі? Ён павінен званіць не мне, а пракурору! Самаму галоўнаму! Самаму генеральнаму!
Другая тэлефаністка. Ён не ведае, што рабіць з прэміяй…
Вяршыла (крычыць). Рабацяг не чапаць! Яны не вінаватыя! Яны выконвалі загад! А ў міністра прэмію адабраць! І… ордэн таксама…
Другая тэлефаністка. Нельга адабраць, Віктар Паўлавіч. Міністра няма.
Вяршыла. Як гэта няма? А дзе ён?
Другая тэлефаністка. Пайшоў на павышэнне.
Вяршыла. Куды?
Тэлефаністка зноў піша нейкае слова на паперы і моўчкі падае яе Вяршылу. Той, азірнуўшыся, хуценька спальвае над сталом, як шыфраграмы, абедзве запіскі. Здымае пінжак, акуратна вешае яго на спінку крэсла.
Ягор Фёдаравіч… Падыдзіце да мяне, калі ласка… Бліжэй… Не бойцеся, я вас не ўкушу… Ягор Фёдаравіч, я прашу вас… Ушчыпніце мяне…
Міралюбаў, нічога не разумеючы, бездапаможна азіраецца на прысутных.
Я вам загадваю, Ягор Фёдаравіч! Ушчыпніце мяне!
Міралюбаў (страшэнна разгублены). Ушчыпнуць міністра… Нават па загаду… Прабачце, я не магу…