Вяршыла. Вы лічыце, што яму ўсё ж прыйдзецца развітвацца?
Мурашка. Упэўнены. Інакш навошта ж праверка?
Паўза.
Вяршыла. Хм… Увогуле нейкая рацыя ў вашым рэпертуары ёсць… Ну, а літары «П» і «Д»… Поўны «кліент»… Як будзе ён гучаць?
Мурашка. На гэтых літарах у мяне запраграмаваны туш.
Вяршыла. Дзе ж логіка? На літары проста «Д» у вас паланез Агінскага. А на «ПД» — туш!.. Туш — гэта ж гімн! Яго іграюць толькі на ўрачыстасцях! На святах!
Мурашка. Я думаў, што выкрыць «ПД» — гэта таксама свята…
Вяршыла. Якое ж тут свята? Чаму радавацца?
Мурашка (збянтэжана). Свята розуму… Вышэйшай справядлівасці.
Вяршыла (сваім намеснікам). Як на вашу думку? Логіка ў гэтым ёсць?
Папсуева. Лухта несусветная!
Міралюбаў. Выдатна задумана! Брава!
Вяршыла. Так… Пяройдзем на левую палавіну шкалы. «Т». Гэта што?
Мурашка. Талент…
Вяршыла. А «Г»?
Мурашка. Геній…
Вяршыла. Як у вас агучан талент?
Мурашка. Аляксандр Парфіравіч Барадзін. Арыя князя Ігара «О, дайце, дайце мне свабоду!». З оперы «Князь Ігар».
Вяршыла. Падтэкст зразумелы без тлумачэнняў… А чым вы зарадзілі літару «Г»?
Мурашка. Міхаіл Іванавіч Глінка. «Слаўся!»
Вяршыла (не адразу). Вы можаце зараз прадэманстраваць, як гэта ўсё гучыць?
Мурашка. Ухаластую датчыкі не ўключаюцца. Камусьці з вас трэба сесці ў гэтае крэсла.
Вяршыла. Ну што, Тамара Цімафееўна? Апробуйце рэпертуар!
Папсуева. Віктар Паўлавіч! Вы ведаеце мяне ўжо не адзін год. Ведаеце, што ў мяне вышэйшая адукацыя!.. Прэміі, граматы, падзякі! Нават урадавыя ўзнагароды! І вы ўсё яшчэ мне не давяраеце? Сумняваецеся?
Вяршыла. Іменна таму, што не сумняваюся, я і прапаную пачаць з вас. Я, напрыклад, упэўнены, што апарат выдасць вам «Т» або нават «Г».
Папсуева. Я ж вам сказала… Я — жанчына!
Вяршыла. Так… А некалі, у добрыя старыя часы, урачы нават халеру і чуму на сабе выпрабоўвалі… Можа, вы рызыкнеце, Ягор Фёдаравіч?
Міралюбаў. На даным этапе, Віктар Паўлавіч, мне гэта супрацьпаказана.
Вяршыла. Чаму? І вы баіцёся?
Міралюбаў. Не, Віктар Паўлавіч, не баюся… Але я зараз знаходжуся ў такім заведзеным стане… Сёння ў мяне полюсы памяняліся… Увесь плюс уніз пайшоў. А ўверх — мінус… Баюся скампраметаваць апарат.
Вяршыла. Так… значыць, і вы выйшлі з гульні… Нюра! Ты збіраешся паступаць ва універсітэт. Не хочаш праверыць сябе перад паступленнем?
Нюра. Не, Віктар Паўлавіч.
Вяршыла. Чаму? Ты ж разумніца! З паўслова ўсё разумееш! З табой працаваць адна асалода!
Нюра. Памыляецеся, Віктар Паўлавіч. Я — вар’ятка…
Вяршыла. Нюра! Гэта ж… самапаклёп.
Нюра. Не, не паклёп, Віктар Паўлавіч… Я люблю чалавека… А ў яго сям’я, дзеці… Ён мяне зусім не любіць. І не палюбіць ніколі… Я гэта ведаю. І ўсё роўна жыць без яго не магу… (Раптам ускочыла і выбегла.)
Вяршыла. Так… Ну што ж… Нічога не застаецца…
Паўза.
Першым у крэсла сяду я… А вы ўслед за мной! (Узнімаецца без асаблівага энтузіязму.)
Папсуева (становіцца перад крэслам). Я вам гэта не дазволю.
Вяршыла (здзіўлена). Тамара Цімафееўна! Ну, што вы баяліся за сябе, я разумею… А чаму вы баіцёся за мяне?.. Паколькі вы не хочаце быць лакмусавай паперкай, ёю буду я! (Робіць крок да крэсла.)
Папсуева. Толькі цераз мой труп!
Вяршыла. Што з вамі, Тамара Цімафееўна? Адкуль такі страх?
Папсуева. Я баюся не за вас!
Вяршыла. А за каго? За мудрамер?
Папсуева. За тую высокую інстанцыю, якая… назначыла вас міністрам!
Вяршыла. Не разумею…
Папсуева. Ніхто, у тым ліку вы самі, не мае права сумнявацца ў правільнасці рашэння гэтай інстанцыі! Калі вас назначылі — значыць, вы таго варты!..
Вяршыла (не адразу). Нас усіх назначылі сюды…
Папсуева. Іменна! Таму ніхто з нас не мае права верыць нейкаму сепаратару больш, чым… Ніхто! Інакш мы можам дакаціцца чорт ведае да чаго!..
Вяршыла з палёгкай садзіцца ў сваё міністэрскае крэсла і згаджаецца з Папсуевай, хоць выгляду не падае. Уваходзіць Нюра і сядае за свой стол. Хавае мокрыя вочы.