“Krome,” diris Michel, “neniu povis eniri la dormvagonon sen ke mi vidu lin.”
“Kie estis la lasta haltejo?”
“Vincovci.”
“Je kioma horo?”
“Ni devus ekveturi de tie je 11.58. Sed pro la vetero ni malfruis dudek minutojn.”
“Estas eble, ke iu envenis de la ordinara parto de la trajno?”
“Ne, sinjoro. Post la vespermanĝo la pordo inter la ordinaraj vagonoj kaj la dorm-vagonoj estas ŝlosita.”
“Ĉu vi malsupreniris de la trajno ĉe Vincovci?”
“Jes, sinjoro. Mi iris sur la kajon kiel kutime kaj staris apud la ŝtupo de la vagono. La aliaj konduktoroj same faris.”
“Kio pri la antaŭa pordo? Tiu apud la manĝ-vagono?”
“Ĝi estas ĉiam ŝlosita de interne.”
“Nuntempe, ĝi ne estas.”
La viro aspektis surprizata, sed lia vizaĝo heliĝis.
“Sendube unu el la pasaĝeroj malfermis ĝin por rigardi la neĝon.”
“Kredeble,” diris Poirot.
Li pense frapetis sur la tablon dum unu du minutoj.
“La sinjoro ne kulpigas min?” diris la viro timeme.
Poirot afable ridetis je li.
“Vi havis malbonŝancon, mia amiko,” li diris. “Ha! Unu alia punkto. Vi diris, ke alia sonorilo sonis je la momento kiam vi frapis la pordon de S-ro Ratchett. Efektive, mi mem aŭdis ĝin. Al kiu ĝi apartenis?”
“Ĝi estis la sonorilo de la Princino Dragomiroff. Ŝi volis, ke mi alvoku ŝian servistinon.”
“Kaj vi tion faris?”
“Jes, sinjoro.”
Poirot pense studis la planon antaŭ li, kaj klinis sian kapon.
“Tio sufiĉas por la nuna momento,” li diris.
“Dankon, sinjoro.”
La viro stariĝis. Li rigardis S-ron Bouc.
“Ne ĝenu vin,” diris la lasta. “Mi ne povas rimarki ian malatenton viaflanke.”
Tre kontenta, Pierre Michel foriris.
Dum minuto Poirot restis perdita en siaj pensoj.
“Mi opinias,” li fine diris, “ke estus bone denove paroli kun S-ro MacQueen pro tio, kion ni nun scias.”
La juna usonano baldaŭ aperis.
“Nu,” li diris, “kiel aferoj progresas?”
“Ne tro malbone. De post nia lasta interparolado mi eltrovis ion–la identecon de S-ro Ratchett.”
Hector MacQueen antaŭenklinis pro intereso.
“Jes,” li diris.
“Ratchett, kiel vi supozis, estis nur pseŭdonimo. Ratchett estis Cassetti, la viro kiu aranĝis infanŝteladon – inkluzive de la afero pri eta Daisy Armstrong.”
Esprimo de mirego aperis sur la vizaĝon de MacQueen; poste ĝi malheliĝis.
“La malbenita aĉulo!” li ekkriis.
“Vi havis nenian ideon pri tio, S-ro MacQueen?”
“Ne, sinjoro,” decide diris la juna usonano. “Se mi scius tion, mi fortranĉus la dekstran manon antaŭ ol labori por li!”
“Vi havas fortan senton pri la afero, S-ro MacQueen.”
“Mi havas apartan kaŭzon por tion fari. Mia patro estis la regiona prokuristo, kiu prizorgis la aferon, S-ro Poirot. Mi vidis S-inon Armstrong pli ol unufoje – ŝi estis bela virino. Tiel simpatia kaj korrompita.” Lia vizaĝo malheliĝis. “Se iam viro meritis tion, kion li ricevis, Ratchett aŭ Cassetti estis tia viro. Mi estas kontenta pro lia fino. Tia viro ne decis vivi!”
“Vi sentas, preskaŭ kvazaŭ vi estus preta fari mem la bonan agon?”
“Vere. Mi …” Li paŭzis, tiam ruĝiĝis iom kulpe. “Ŝajnas, ke mi kulpigas min.”
“Mi estus pli ema suspekti vin, S-ro MacQueen, se vi elmontrus tro da bedaŭro pro la morto de via estro.”
“Mi opinias, ke mi ne povus tion fari, eĉ por savi min de la ekzekutisto,” diris MacQueen severe. Tiam li aldonis: “Se mi ne estas tro scivolema, kiel vi eltrovis tion? La identecon de Cassetti, mi intencas diri.”
“Per parto de letero trovita en lia kupeo.”
“Sed certe – mi volas diri – ĉu tio ne estis tre senzorga de la maljunulo?”
“Tio dependas,” diris Poirot, “de la vidpunkto.”
Tiu rimarko ŝajne estis malklara al la junulo. Li rigardis Poirot kvazaŭ penanta kompreni lin.
“Mia nuna devo,” diris Poirot, “estas eltrovi pri la movadoj de ĉiu en la trajno. Oni ne bezonas ofendiĝi. Ĝi estas nur rutina afero.”
“Kompreneble. Komencu jam nun kaj permesu, ke mi montru mian bonan karakteron se tio estas ebla.”
“Mi ne bezonas peti de vi la numeron de via kupeo,” diris Poirot ridetante, “ĉar mi estis en ĝi kun vi dum unu nokto. Ĝi estas la dua-klasa kupeo n-roj 6 kaj 7, kaj post mia foriro vi estis sola en ĝi.”
“Prave.”
“Nu, S-ro MacQueen, mi deziras ke vi rakontu al mi kion vi faris hieraŭ vespere post kiam vi forlasis la manĝ-vagonon.”
“Tio estas tute facila. Mi reiris al mia kupeo, iom legis, eliris sur la kajon en Beograd, decidis ke estas tro malvarme, kaj ree eniris. Mi parolis dum mallonga tempo al juna anglino, kiu estas en la kupeo apud la mia. Tiam mi konversaciis kun tiu anglo, Kolonelo Arbuthnot – efektive, mi opinias, ke vi pasis nin dum ni parolis. Poste mi iris al S-ro Ratchett, kaj, kiel mi jam diris al vi, skribis notojn pri leteroj skribotaj. Mi adiaŭis lin kaj foriris. Kolonelo Arbuthnot ankoraŭ staris en la koridoro. Lia kupeo estis jam preta por la nokto, kaj mi proponis, ke li venu al mia. Mi mendis trinkaĵojn kaj ni komencis paroli. Ni diskutis pri la politikoj de la mondo kaj la registara sistemo en Hindujo, kaj pri niaj ĝenaĵoj rilate al la financa situacio kaj la krizo en New York. Kutime mi ne amikiĝas kun britoj – ili estas tro fieraj – sed mi ŝatis lin.”
“Ĉu vi scias je kioma horo li forlasis vin?”
“Iom malfrue. Preskaŭ la dua, mi opinias.”
“Vi rimarkis, ke la trajno haltis?”
“Jes. Ni iom scivolis pri ĝi. Ni elrigardis kaj vidis ke la neĝo estas iom dika, sed ni ne opiniis ĝin grava.”
“Kio okazis, kiam Kolonelo Arbuthnot fine adiaŭis vin?”
“Li iris al sia kupeo, kaj mi alvokis al la konduktoro, ke li pretigu mian liton.”
“Kie vi estis dum li tion faris?”
“Mi staris tuj ekster la pordo en la koridoro fumante cigaredon.”
“Kaj poste?”
“Poste mi enlitiĝis kaj dormis ĝis la mateno.
“Dum la vespero ĉu vi eliris la trajnon?”
“Arbuthnot kaj mi pensis ke ni eliros la trajnon en Vincovci por iom malrigidigi la krurojn. Sed estis terure malvarme kaj ni baldaŭ ensaltis.”
“Per kiu pordo vi eliris?”
“Per tiu plej proksima al nia kupeo.”
“Ĉu vi memoras ĉu ĝi estis ŝlosita?”
MacQueen momente pripensis. “Mi pensas, ke jes. Almenaŭ estis speco de barilo fiksita trans la tenilo. Ĉu pri tio vi parolas?”
“Jes. Kiam vi reeniris la trajnon, ĉu vi remetis tiun baron?”
“Ne, mi pensas, ke ne. Mi estis la lasta, kiu eniris. Ne, mi ne memoras, ke mi tion faris.”
Li aldonis subite, “Ĉu tio estas grava punkto?”
“Povas esti. Nu, mi supozas, sinjoro, ke kiam vi kaj Kolonelo Arbuthnot sidis parolante, la pordo de via kupeo en la koridoro estis malfermita?”
Hector MacQueen kapjesis.
“Mi deziras, ke se eble, vi diru al mi ĉu iu iris laŭ la koridoro post kiam la trajno forlasis Vincovci ĝis la horo kiam vi fine apartiĝis.”
MacQueen kuntiris la brovojn. “Mi opinias, ke la konduktoro trairis ĝin unufoje, venante de la direkto al la manĝ-vagono. Kaj virino iris en la kontraŭan direkton.”
“Kiu virino?”
“Mi ne povas diri. Vere, mi ne rimarkis. Je tiu momento mi argumentis kun Arbuthnot. Ŝajnas al mi, ke mi povas memori ekvidon de ia skarlata silkaĵo pasanta la pordon. Mi ne rigardis, kaj ĉiuokaze mi ne vidus la vizaĝon de la persono. Kiel vi scias, mia kupeo frontas al la manĝ-vagona fino de la trajno, tiel ke virino irante tra la koridoro en tiun direkton havus sian dorson al mi tuj post kiam ŝi estus pasinta la pordon.”