“Jes.”
“Kaj post tio?”
“Post tio mi reiris al mia kupeo. Mi englutis la aspirinon kaj kuŝiĝis.”
“Je kioma horo tio okazis?”
“Kiam mi enlitiĝis estis kvin minutoj antaŭ la unua, ĉar mi rigardis mian poŝhorloĝon antaŭ ol streĉi ĝin.”
“Ĉu vi rapide endormiĝis?”
“Ne tre. Mia kapo plisaniĝis, sed mi kuŝis sendorme dum iom da tempo.”
“Ĉu la trajno haltis antaŭ ol vi endormiĝis?”
“Mi opinias, ke ne. Ni haltis, mi opinias ĉe stacidomo, ĵus kiam mi komencis esti dormema.”
“Tio estus ĉe Vincovci. Nu, via kupeo estas ĉi tiu?” Li indikis ĝin sur la plano.
“Jes, tio estas ĝi.”
“Ĉu vi havis la supran aŭ la suban liton?”
“La suban, n-ro 10.”
“Kaj vi havis kunulon?”
“Jes, juna anglino. Tre afabla, tre ĝentila. Ŝi veturis de Bagdad.”
“Post kiam la trajno forlasis Vincovci, ĉu ŝi forlasis la kupeon?”
“Ne, mi estas certa, ke ne.”
“Kial vi estas certa, se vi dormis?”
“Mi dormas tre malpeze. Mi kutimas vekiĝi pro soneto. Mi estas certa, ke se ŝi estus elirinta el la supra lito, mi estus vekiĝinta.”
“Ĉu vi forlasis la kupeon?”
“Ne ĝis hodiaŭ matene.”
“Ĉu vi havas skarlatan silkan kimonon, fraŭlino?”
“Certe ne. Mi havas komfortan tualet-robon el dika materialo.”
“Kaj la virino kun vi, F-ino Debenham? Kian koloron havas ŝia tualet-robo?”
“Palan malv-koloron, tia kian vi aĉetas en la oriento.”
Poirot kapjesis. Tiam li diris en amika voĉtono: “Kial vi faras la nunan vojaĝon? Libertempo?”
“Jes, mi hejmeniras por libertempi. Sed unue mi iras al Lausanne por resti ĉe fratino dum eble semajno.”
“Eble vi estos tiel afabla kiel skribi por mi la nomon kaj adreson de via fratino?”
“Kun plezuro.”
Ŝi prenis la paperon kaj krajonon, kiujn li donis al ŝi, kaj skribis la nomon kaj adreson.
“Ĉu vi iam estis en Usono, fraŭlino?”
“Ne, kvankam unufoje mi preskaŭ iris. Mi devus iri kun malsana virino, sed lastmomente la aranĝo nuliĝis. La usonanoj estas tre bonaj. Ili donacas multe da mono por starigi lernejojn kaj malsanulejojn. Ili estas tre praktikaj.”
“Ĉu vi iam aŭdis pri la afero Armstrong?”
“Ne, kio estis tio?”
Poirot klarigis.
Greta Ohlsson indigniĝis. Ŝia flava hararo tremetis pro ŝia emocio.
“Ke ekzistas en la mondo tiaj malbonaj viroj! Oni preskaŭ perdas la fidon. La kompatinda patrino. Mia koro doloras pro ŝi.”
La afabla svedino foriris, ŝia simpatia vizaĝo ruĝeta, ŝiaj okuloj larmplenaj.
Poirot afereme skribis sur paperfolion.
“Kion vi tie skribas, mia amiko?” demandis S-ro Bouc.
“Estas mia kutimo havi ĉion en bona ordo. Mi pretigis tabelon laŭhoran.”
Li finis la skribadon kaj donis la paperon al S-ro Bouc.
9.15 La trajno forlasis Beograd.
Ĉirkaŭ 9.40 Servisto lasis Ratchett kun dormigaĵo apud li.
Ĉirkaŭ 10.0 MacQueen lasis Ratchett.
Ĉirkaŭ 10.40 Greta Ohlsson vidis Ratchett (ne plu vidita viva). N.B. – Li legas libron.
0.10 La trajno forlasis Vincovci (malfrue).
0.30 La trajno eniris neĝblokon.
0.37 La sonorilo de Ratchett sonas. La konduktoro respondis. Ratchett diras, “Ce n’est rien. Je me suis trompe.”
Ĉirkaŭ 1.17 S-ino Hubbard pensas, ke viro estas en ŝia kupeo. Sonorigas por alvoki la konduktoron.
S-ro Bouc kapjesis aprobe. “Tio estas tute klara,” li diris.
“Ĉu estas nenio tie, kio ŝajnas al vi iom stranga?”
“Ne, ĝi ŝajnas esti tute klara kaj en ordo. Ŝajnas tute certe ke la krimo okazis je 1.1 5. La atesto de la poŝhorloĝo tion montras, kaj la rakonto de S-ino Hubbard akordiĝas. Mi hazardas konjekton pri la identeco de la murdinto. Mi diras, mia amiko, ke la granda italo estas li. Li venis de Usono – de Chicago – kaj memoru, ke la ilo uzata de italo estas la tranĉilo, kaj li pikegas ne unufoje, sed kelkfoje.”
“Tio estas vera.”
“Sendube, tio estas la solvo de la mistero. Sendube li kaj Ratchett estis kune en tiu infanŝtela afero. Cassetti estas itala nomo. Iamaniere Ratchett perfidis lin. La italo eltrovis lin, sendis al li avertajn leterojn, kaj fine venĝis sin laŭ kruela maniero. La tuta afero estas simpla.”
Poirot dube skuis la kapon.
“Ĝi ne estas tiel simpla, mi timas,” li murmuris.
“Mi estas certa, ke tio estas la vero,” diris S-ro Bouc, pli kaj pli konvinkita pri sia teorio.
“Sed kio pri la servisto kun la dent-doloro, kiu ĵuras ke la italo neniam forlasis la kupeon?”
“Tio estas la malfacilaĵo.”
La okuloj de Poirot briletis. “Jes, tio estas ĝenaĵo. Estas malbone por via teorio, kaj treege bonŝance por nia itala amiko, ke la servisto de S-ro Ratchett havis la dent-doloron.”
“Ĝi estos klarigita,” diris S-ro Bouc kun grandioza certeco.
Poirot denove skuis la kapon. “Ne, la afero estas apenaŭ tiel simpla,” li denove murmuris.
“Ni aŭdu kion Pierre Michel diros pri tiu butono,” li diris.
Oni alvokis la konduktoron de la Wagon Lit. Li demande rigardis ilin.
S-ro Bouc tusetis. “Michel,” li diris. “Jen butono de via jako. Ĝi troviĝis en la kupeo de la usonanino. Kion vi povas diri pri ĝi.”
La mano de la konduktoro aŭtomate iris al sia jako.
“Mi ne perdis butonon, sinjoro,” li diris. “Devas esti ia eraro.”
“Tio estas stranga.”
“Mi ne povas klarigi ĝin, sinjoro.”
La viro aspektis surprizita, sed neniel kulpa aŭ konfuzita.
S-ro Bouc diris signife: “Pro la cirkonstancoj laŭ kiuj ĝi troviĝis, estas preskaŭ certe, ke tiu butono estas faligita de la viro kiu estis en la kupeo de S-ino Hubbard, kiam ŝi funkciigis la sonorilon.”
“Sed, sinjoro, estis neniu tie. Devas esti, ke la sinjorino imagis ĝin.”
“Ŝi ne imagis ĝin, Michel. La murdinto de S-ro Ratchett estis tie – kaj faligis tiun butonon.”
Kiam la signifo de la vortoj de S-ro Bouc iĝis al li klara Pierre Michel ege agitiĝis.
“Tio ne estas vera, sinjoro, ĝi ne estas vera,” li ekkriis.
“Vi akuzas min pri la krimo. Mi? Mi estas senkulpa. Mi estas tute senkulpa. Kial mi deziru mortigi sinjoron, kiun mi neniam antaŭe vidis?”
“Kie vi estis kiam la sonorilo de S-ino Hubbard sonis?”
“Mi diris al vi, sinjoro, en la apuda vagono, parolante kun mia kolego.”
“Ni venigos lin.”
“Faru tion, sinjoro, mi petegas vin.”
Oni venigis la konduktoron de la apuda vagono, kaj li tuj konfirmis la diron de Pierre Michel. Li aldonis, ke la konduktoro de la Bukaresta vagono ankaŭ estis tie. La tri el ili estis diskutintaj la situacion kaŭzita de la neĝo. Ili estis parolintaj dum ĉirkaŭ dek minutoj kiam Michel supozis, ke li aŭdas sonorilon. Kiam li malfermis la pordon inter la du vagonoj, ili ĉiuj klare aŭdis ĝin. Sonorilo daŭre aŭdiĝis. Michel rapide kuris responde al ĝi.
“Vi do vidas, sinjoro, ke mi estas senkulpa,” diris Michel maltrankvile.
“Kaj ĉi tiu butono de jako Wagon Lit – kiel vi klarigas ĝin?”
“Mi ne povas, sinjoro. Ĝi estas mistero al mi. Ĉiuj miaj butonoj estas ĉi tie.”
La aliaj konduktoroj ankaŭ diris, ke ili ne perdis butonon. Ankaŭ, ke ili ne estis en la kupeo de S-ino Hubbard.
“Trankviligu vin, Michel,” diris S-ro Bouc, “kaj pensu pri la momento kiam vi kuris responde al la sonorilo de S-ino Hubbard. Ĉu vi renkontis iun en la koridoro?”
“Ne, sinjoro.”