Ridetante, Poirot korektis lin.
“Ne, ne”, li diris angle. “Ne estas mi. Vi konfuzas min kaj mian amikon S-ro Bouc.”
“Pardonu min.”
“Ne gravas. Tio estas facila eraro. Mi nun okupas la kupeon, kiun li antaŭe havis.”
S-ro Bouc ne estis en la manĝ-vagono. Poirot ĉirkaŭrigardis por vidi ĉu aliaj ne ĉeestas. Mankis Princino Dragomiroff kaj la hungara paro; ankaŭ Ratchett, lia servisto, kaj la germana sinjorina servistino.
La svedino sekviŝis siajn okulojn.
“Mi estas malsaĝa,” ŝi diris. “Estas stulte plori. Eble ĉio estos kontentiga.”
“Ĝi tute ne estas bona,” maltrankvile diris MacQueen. “Povos esti, ke ni estos ĉi-loke dum kelkaj tagoj.”
“En kiu lando ni estas?” plore demandis S-ino Hubbard. Kiam oni diris, ke ĝi estas Jugoslavujo, ŝi diris: “Do! unu el tiuj balkanaj landoj. Kion oni povas atendi?”
“Nur vi havas paciencon, Mademoiselle,” diris Poirot al F-ino Debenham.
Ŝi levis la ŝultrojn. “Kion oni povas fari?”
“Vi estas filizofino, Mademoiselle.”
“Tio signifas apartan sintenon. Mi opinias, ke mia sinteno estas pli egoisma. Mi lernis eviti neutilan emocion.”
Ŝi parolis pli al si ol al li. Ŝi eĉ ne rigardis lin. Ŝia rigardo preterpasis lin kaj iris ekster la fenestro, kie la neĝo amase kuŝas.
“Vi havas fortan karakteron, Mademoiselle,” diris Poirot. “Vi havas, miaopinie, la plej fortan karakteron inter ni.”
“Ne. Tute ne. Mi konas iun, kiu havas multe pli fortan ol mi.”
“Kaj tio estas…?”
Ŝi ŝajnis subite rekonsciiĝi, kompreni ke ŝi parolas al nekonato kaj alilandulo kun kiu, ĝis hodiaŭ, ŝi nur interŝanĝis kelkajn frazojn.
Ŝi ridis ĝentile. “Nu – tiu maljuna virino, ekzemple. Tre malbela maljunulino, sed iom alloga. Ŝi bezonas nur suprenlevi la fingron, kaj peti ion ĝentile – kaj la tuta servistaro rapidas servi ŝin.”
“Ĝi rapidas ankaŭ por mia amiko S-ro Bouc,” diris Poirot. “ Sed tio estas ĉar li estas direktoro de la fervojo, ne ĉar li havas fortan karakteron.”
Mary Debenham ridetis.
La mateno forpasis. Kelkaj personoj, Poirot inter ili, restis en la manĝ-vagono. Li aŭdis multe pli pri la filino de S-ino Hubbard, kaj ĉion pri la ĉiutagaj kutimoj de S-ro Hubbard.
En tiu momento kiam li aŭskultis rakonton pri la misiaj celoj de la svedino unu el la konduktoroj de la Wagon Lit venis en la vagonon kaj staris apud lia kubuto.
“Pardon, Monsieur.”
“Jes?”
“Salutoj de S-ro Bouc, kaj li estus tre kontenta se vi venus al li dum kelkaj minutoj.”
Poirot ekstaris, pardonpetis al la svedino kaj sekvis la viron. Li estis alta hela viro, ne la kutima konduktoro de Poirot.
Li sekvis sian gvidanton laŭlonge de la koridoro de sia propra vagono kaj laŭ tiu de la apuda vagono. La viro frapetis pordon, kaj poste flankenstaris por ke Poirot eniru.
La kupeo ne estis tiu de S-ro Bouc. Ĝi estis duaklasa – elektita supozeble pro ĝia iom plia grandeco. Ĝi aspektis homplena.
S-ro Bouc sidis sur la malgranda sidloko en la kontraŭa angulo. En la angulo apud la kontraŭa fenestro estis malgranda malhela viro, kiu rigardas la neĝon ekstere.
Starante, kaj malhelpante, ke Poirot pluen iru, estis granda viro en blua uniformo (la trajnestro), kaj la konduktoro de lia Wagon Lit.
“Ho! mia amiko,” diris S-ro Bouc. “Envenu. Ni bezonas vin.”
La malgranda viro apud la fenestro iom moviĝis, Poirot sin ŝovis preter la du aliaj, kaj sidiĝis kontraŭ sia amiko.
La esprimo sur la vizaĝo de S-ro Bouc pensigis lin. Estis klare, ke io eksterordinara estis okazinta.
“Kio okazis?” li demandis.
“Tion vi rajtas demandi. Unue la ncĝo – la halto. Kaj nun…”
Li paŭzis – kaj ia spirspasmo aŭdiĝis de la konduktoro de la Wagon Lit.
“Kaj nun kio?”
“Kaj nun pasaĝero kuŝas morta en sia kupeo – trapikita.” S-ro Bouc parolis per ia trankvila malespcro.
“Pasaĝero? Kiu pasaĝero?”
“Usonano. Viro nomita…” li rigardis notojn antaŭ li. “Ratchett – ĉu ne Ratchett?”
“Jes, Monsieur,” respondis la viro de la Wagon Lit.
Poirot rigardis lin. Li estis tiel blanka kiel kreto.
“Estus bone, ke vi permesu tiun viron sidiĝi,” li diris.
“Alie, li svenos.”
La trajnestro kapjesis, kaj la viro de la Wagon Lit sidiĝis en angulo kaj kaŝis vizaĝon en siajn manojn.
“Brr!” diris Poirot. “Tio estas serioza.”
“Certe ĝi estas serioza. Unue, murdo – tio sola estas katastrofo plej grava. Ne nur tio, la cirkonstancoj estas tute ne kutimaj. Jen ni, tute haltigitaj. Povos esti, ke ni estos ĉi tie dum kelkaj horoj – eĉ tagoj! Alia afero. Trapasante multajn landojn, ni havus policanojn el tiuj landoj en la trajno. Sed en Jugoslavujo – ne. Vi komprenas?”
“Situacio tre malfacila,” diris Poirot.
“Estas aliaj malfacilaĵoj. D-ro Constantine – mi forgesis, ke mi ne prezentis vin – D-ro Constantine, S-ro Poirot.”
La malgranda malhela viro klinis sin, kaj Poirot same faris.
“D-ro Constantine opinias, ke la morto okazis je 1.0 atm.”
“Estas malfacile precize diri pri tiaj aferoj,” diris la kuracisto, “sed miaopinie la morto okazis inter noktomezo kaj la dua matene.”
“Kiam tiu S-ro Ratchett estis laste vidata viva?” demandis Poirot.
“Oni scias, ke li estis viva dudek minutojn antaŭ la unua, kiam li parolis al la konduktoro,” diris S-ro Bouc.
“Tio estas ĝusta,” diris Poirot. “Mi mem aŭdis, kio okazis. Tio estas la lasta afero sciata?”
“Jes.”
Poirot turnis sin al la kuracisto, kiu daŭrigis: “ La fenestro de la kupeo de S-ro Ratchctt estas malfermita, tiel ke oni pensus ke la murdinto tiamaniere eskapis. Sed miaopinie tiu malfermita fenestro estas falsindikilo. Iu, kiu foriris tiel estus lasinta signojn sur la neĝo. Ili ne ekzistas.”
“Oni eltrovis pri la krimo – kiam?” demandis Poirot.
“Michel!”
La konduktoro de la Wagon Lit rektiĝis. Lia vizaĝo ankoraŭ aspektis pala kaj timigita.
“Diru al tiu sinjoro precize kio okazis,” ordonis S-ro Bouc.
La viro parolis iom spasme.
“La servisto de tiu S-ro Ratchett, li frapetis kelkafoje ĉe la pordo hodiaŭ matene. Ne estis respondo. Antaŭ duonhoro venis la servisto de la manĝ-vagono. Li volis scii ĉu la sinjoro deziros tagmanĝi. Estis la dek-unua.
“Mi malŝlosis la pordon per mia ŝlosilo. Sed estis ankaŭ ĉeno, kaj tio estis ligita. Ne estis respondo, kaj estis tre kviete tie, kaj malvarme – tre malvarme. La fenestro estis malfermita kaj la neĝo envenis. Mi pensis, ke eble la sinjoro havis konvulsion. Mi alvenigis la trajnestron. Ni rompis la ĉenon kaj eniris. Li estis – Ah! c’etait terrible!”
Li remetis la vizaĝon en siajn manojn.
“La pordo estis ŝlosita kaj ligita de interne,” pense diris Poirot. “Ĝi ne estis sinmortigo, ĉu?”
La greka kuracisto sarkasme ridetis.
“Ĉu viro kiu sinmortigas pikas sin en dek – dek du – dek kvin lokoj?” li demandis.
La okuloj de Poirot malfermiĝis.
“Tio estas tre sovaĝa,” li diris.
“Estis virino,” diris la trajnestro, kiu por la unua fojo parolis. “ Sendube estis virino. Nur virino tiamaniere pikus iun.”
D-ro Constantine pense tordis sian vizaĝon. “Ŝi devus esti tre forta virino,” li diris. “ Mi ne deziras paroli teknike – tio estas nur konfuza – sed mi povas certigi al vi, ke unu du frapoj estis farataj per tia energio, ke ili trapenetris oston kaj muskolon.”
“Evidente, ĝi ne estis scienca krimo,” diris Poirot.
“Ĝi estis plej senscienca,” diris D-ro Constantine. “Ŝajne oni faris la frapojn hazarde kaj senzorge. Kelkaj flankenglitis, kaj faris preskaŭ nenian difekton. Estas kvazaŭ iu fermis la okulojn, kaj tiam freneze frapis kaj ree frapis.