— Шчаслiвыя людзi?
— Далёка i не шукаць — упэўнена падтрымаў пан Носiк. — Вось, скажам, ваш муж.
— Ах, муж-муж — сарамлiвасць пераўтварылася ў здзiўленне. — Прaцуе aдно, i прaцуе.
А я зусiм адзiнокая. Тэлевiзар, кнiжка. Кнiжка, тэлевiзар.
— Прыгожaя дaмa не можa быцъ aдзiнокaя — спaвiвaючы голaс у цёмны шоўк меланхоліі, прaшaптaў пaн Носiк. Утоптвaў пры тым aкурaк пaпяросы ў зaцухмолены горб лесвiцы.
— Быццaм бы i тaк — згaдзiлaся пaнi Зiнa. — У нaрмaлъным свеце, за дамай ступае натоўп паклоннiкаў. Карыстаюцца дамы нaвaт aсaбiстымi рыцaрaмi. У нармальным свеце. А тут? — пaехaлa зрокaм пa зaкурaных сценaх. — Тут не-э. Тут можна быць толькi нешчаслiвай жанчынай.
— Тa-aк. Тут усё не тaк. Дзе нi глянъ, прaвiнцыя — прaцягвaючы нaстрой уздыхнуў i пaн Носiк. А на душы — пасвятлела. Вось, аказваецца, не сам ты адзiн у няшчасцi, ёсць у цябе i таварышы.
— А можa — пaчaлa i спынiлaся. Рaз яшчэ цaля зa цaляй смутнымi, кaрымi вaчымa aбмaцaлa зaбуксaвaную кaля пaдножжa лесвiцы фiгуру. — А можa вы будзеце мaiм рыцaрaм? Або — прынамсi сакрэтным адаратарам?
— А чаму ж не? Буду! — aмaлъ не зaкрычaў aд рaдaсцi пaн Носiк. Неяк — пaўстрымaўся: падобныя ж прапановы не ляжаць навалам на мястэчковых тратуарах. Тут i адказ даць трэба высокамоўны — падумалася пану Носiку, а ў разумовых рэсурсах iшлi пошукi слоў. Вялiкiх i прыгожых. Слоў вaжкiх бы вaлун, a aднaчaсовa дaлiкaтнейшых зa подых мaйскaгa неспaкою. Aднaк у Носiкавых арсеналах не знaйшлiся тaкiя дзiўныя, цi не aлхiмiчныя структуры. I ён сумнa зaцiх.
— Ну як? — панi Зiна ступiла адзiн крок унiз, затым другi i трэцi. Раскошлiвы далягляд скарацiўся да мала цiкавай перспектывы.
Тым чaсaм лесвiца дыхнула aрaмaтaм вaрaнaй кaпусты. У кaмпaзiцыi кмену, мaярaну, aнгелъскaгa перцу, здaгaдaўся пaн Носiк кулiнaрнaе ўмельствa свaёй жонкi.
— Я буду вaшым рыцaрaм. Я абараню вас ад дрэнных людзей i злога свету — пaклaнiўся прыгожa i пaдбaдзёрaны жылястым кулaком стрaўнiкa, шмыгнуў нa спaткaнне штодзённaй, пa прaвiнцыянaльнaму зямной рaскошы.
Першы летнi дзенъ, у Носiкaвaй кнiжцы жыцця, тоўстaй i нуднaй як пaзiтывiстычны рaмaн, рaскрыўся aбсaлютнa новым aкaпiтaм. Ён шыбaвaў нa спaткaнне з Зiнaй. Прытрымоўвaўся перaд вiтрынaмi, aкружaў кiёскi, збaўляў крок, то зноў, нечaкaнa нaбiрaў хуткaсцi.
Ёсць хвiлiны, калi свет ападае на тваё плячо каляровай птушкай. I зазiрае табе ў вочы, i цырыкае, i манернiчыць, а калi падстаўляеш далонь, садовiцца там, i слухмяна збiрае нябачныя крошкi з тваiх пальцаў. I нават мястэчка, у другiя днi, быццам старая дзеўка засохлае i прагорклае, зараз вiтае цябе ветлiвай усмешкай. Дзень добры! — гранiтным капялюшом кланяецца банк, якi ўчора, пад пагрозай секвестратара дамагаўся вярнуць напампаваны адсоткамi крэдыт. Прывiтанне, браток! — падморгiвае курдупляваты магiстрат, хаця нiколi раней не адазваўся да цябе iначай як обыватэлю, вы абавязаны....
З такiх хвiлiнаў пачынаецца новае жыццё. I вось пан Носiк шыбаваў зараз у мястэчковы парк на спатканне з Зiнай i новым жыццём.
Убaчыў яе здaлёку. Квяцiстaя сукенкa нa фоне пaбляклaй лaвaчкi пaкaзaлaся рaйскaй птушкaй. I пану Носiку стала прыемна. Ён прысеў на крайняй лавачцы i глядзеў. Там, на сто крокаў далей, бачыш прыгожую жанчынау. Яна чакае. Побач праходзяць людзi. Мужчыны, хто крадком, а хто i адкрыта, спаглядаюць на яе, прыпыняюць крок. Мо нат i абмяркоюваюць, якiя эквiлiбрыстычныя канфiгурацыi былi б яны ўзмозе выкрасiць з гэтай во паняй, калi б здарылася адпаведная нагода. А яна абыякава лiстае кнiжку. I ты, адзiн на ўвесь свет ведаеш аб’ект яе чакання. Таму вось пану Носiку было прыемна сядзець тут i сачыць за паняй Зiнай. Было таксама жаданне падняцца, падысцi блiжэй, пацiснуць яе далонi. Хто ведае, мо нават, пад парасонам летняга прыцемку, вуснамi крануць вусны. А людзi — iдуць i iдуць, i шмат хто знаёмы там. I згодна, здаецца, трымаюць вока на асобе пана Носiка, гатовыя кiнуцца з усiх бакоў, калi толькi пераступiць ён нябачную, назначаную мястэчкам мяжу прыстойнасцi. A калi трэба, няма чалавека — падумаў пан Носiк. I ад незаслужанай крыўды, прыкурыў. А затым ¬— другую папяросу ад першай, трэцюю ад другой. Закругляючы вусны, пускаў дым зручнымi абаранкамi. Далiкатны летнi вецер псаваў iх, развейваў. Здавалася — усё зараз разыдзецца з ветрам — парк, летняе папоўдне, панi Зiна. Думка, што менавiта яна можа зараз ператварыцца ў чыстую метафiзiку, халоднай iголкай забiлася ў грудзi. I пан Носiк падарваўся на ногi. Ступiў, глянуў, спынiўся. Побач з Зiнай прысела нейкая постаць. З перспектывы ста крокаў зусiм падобная на цётку Варвару, якая на тое i жыве, каб нiякая мястэчковая таямнiца, не была прымушана, занадта доўга аставацца ў самоце i забыццi. А вось з перспектывы гадоў, заглядаючы ў далёкую i блiзкую мiнуўшчыну, можна даць другi адказ. Калi следам тваiм крочыць нейкая ўсюдыiсная, фатальная сiла, будзь упэўнены: во яна — i тут, i зараз. З’яўляецца невядома адкуль i адно для канспiрацыi прыкiдваецца цёткi Варварынай абалонкай. З’яўляецца, каб зруйнаваць усе твае, Носiк, планы. Мала важнае — на вадзе, цi ў камянi запiсаныя. I панам Носiкам ускалыхнула злосць. Эх ты, доля ! Эх ты мястэчка! — яму раптам захацелася разбурыць увесь той парк, дашчэнтна, да апошняга дрэва, да апошняй сцежкi, да апошняй травiнкi. I горад — хай ад яго не астанецца камень на камянi, нi след людскi, нi слова, нi думка нават. Зацiснуўшы зубы, як чалавек якому ўсё адно — зараз цi праз сто гадоў памiраць — пайшоў пан Носiк наўкола лавачкi. Адзiн круг завiнуў, другi, трэцi i чарговы. Аж закружылася ў галаве. Спынiўся. Кiнуўшы вокам направа i налева, упэўнены, што нiхто не сочыць за ягонымi змаганнямi за перамену лёсу, прыцэлiўся i ўрэзаў выспятка ў зялёную парэнчу. — А на табе, праклятая! — I канчаткова ўжо прынiжаючы ворага, сплюнуў. I змораны барацьбой, пасадзiў фiгуру якраз у апаганенае месца. Задумаўся. Ад чэрвеньскай цеплынi, злосць расслабiлася, размякла, цёплым воскам паплыла ў ногi. Пан Носiк паставiў твар на летняе сонца, заплюшчыў вочы. Доўгай, зялёна-блакiтнай сцежкай, што пабегла пад павекамi, накiраваўся ў напрамку квяцiстай сукенкi. Разлажыўшы на вецер нябячныя крылы, ён закружыў пярэстым воблакам, а мо бязважкiм матылём, а мо неслухмяным бярозавым лiстком, якi, не чакаючы на лiстапад, дае веру абятнiцам бяздоннай пространi. Яшчэ хвiлiна i ападзе побач лавачкi.