А усё простае, калi чалавек ведае дзеля каго i чаго ён жыве.
Але вось зараз пана Сенькi няма ў жывых. Яшчэ ранiцой, як i штодзённа выйшоў на сходы, на вулiцу, накiраваўся ў краму. I звалiўся на тратуар. Залiшне клiкалi дапамогу.
— Але так зразу, з месца, здзiўляецца мiлiцыянер на пенсii Чарнейка. За нашым часам не здаралася такое.
I пачынаецца ўспамiнанне ўсiх, хто за апошнi час, i зусiм нечакана кульнуў на другi бок. Карагод адкрывае Яша, што памёр стоячы у аўтобусе, у натоўпе. Затым iдзе Францiк у красавiку не падняўся з ночы, так i нiхто не ведае чаму.
— Хiмiя i стрэс, кажа Андрэйка.
Далей прыводзяцца на памяць тыя, хто знiк па тэхнiчна цывiлiзацыйных прычынах. Антошка, што знойдзенай на агарорзе бліскучай цацкай ляснуў у ручку плуга, так ляснуў, аж бэбахi на электрычныя драты ўзляцелi. Затым стаіць у чарзе Мiшка ладным куском жалеза пацэлiла яго ў патылiцу незразумелая машына на фабрыцы. Ёсць яшчэ i Сяргей, якi ўпiсваецца ў першую, ды i ў другую катэгорыю. Ад iнфаркта памёр, а хвiлiну раней паспеў яшчэ засадзiць швайку проста ў сэрца святочна вялiкоднага кабанчыка. Так i звалiлiся смяротным дуэтам чалавек i паршук.
Пойдуць раніцой а полове дзевятай.
У хату пана Сенькi заходзiлi не раз, не два разы. Вось i ведаюць што там, i як.
На пачатак трэба ступiць у сенцы шмат якiя функцыi выпаўняюць яны калiдор, складзiк лiшнiх трантаў. Затым будзе кухня чвэрць яе запаўняе хлебная печ i да рэчы па iнерцыi, без канкрэтнай патрэбы зайшла сюды. Не аддзячыла нi адным буханкам хлеба, ды як жа iначай, калi зараз за плотам спажывецкая крама, што працуе з ранiцы да вечара, па будзённых i выхадных днях.
А наўкол печкi дубовы паркет. Так i спрачаюцца з сабою.
— А ты насенне мужыцкае, ты чаго тут?
-А калi б якая вайна, дык што, у крамiк за хлебам злётаеш? А баба замесiць у дзежцы, на бляху пакладзе i ад голаду не загiнуць нам.
Ёсць тады кухонная печ гарантам сытасцi ў злы час, да якога, як падказвае мястэчковы вопыт, добрыя днi адно гаманлiвая падрыхтоўка..
З кухнi адны дзверы выходзяць на маленькую спальню, другiя на гасцiнны пакой. Там якраз i ляжыць пан Сенька.
Можна было, вядома, зняць месца у спецыялiстаў, закiнуць туды нябожчыка на апошнюю ноч, а з ранiцы прыйшлi б смутныя хлопцы ў чорных пiнжаках, у белых рукавiцах, спраўна ўзялi б, што трэба ўзяць. Шмат хто зараз карыстаецца такiмi выгадамi, асаблiва жыхары шматпавярховых блёкаў. Не трэба потым сцiраць, прыбiраць, чысцiць паркет.
Але на прадмесцi ўсё iначай. З прадмесця адыходзяць у вечнасць пераступаючы свой парог i на спiне лепшых суседзяў.
Червеньскi Млечны шлях апоўначы разгартаецца белай хусткай. Колькi гадзiн i нябачна пералiецца ў светласць ранiцы.
Да свiтанку трэба было б здрамнуцца, адпачыць. А восьмай прыйдзе бацюшка.
Суседскi іх абавязак адправiць пана Сеньку ў апошнi шлях.