Мышаня
МЫШАНЯ
Стаю, ля ганку, гляжу- бяжыць, нейкае маленькае, прыглядзеуся, Мышаня.
Ён сеу і сядзіць- вочы на мяне палупіу і глядзіць.
Тады і кажа:
Я, Мышаня, а тваё імя як?
Сцяпан Сеускі!
Я адразу адказау, толькі потым зразумеу:
А ты чаго, мову ведаешь?
Ага, ведаю, вось на жаль толькі адну, “родную”!
Я па-ранейшаму здзіуляуся:
Мышаня, а адкуль?
Мая норка знаходзіцца у аўдыторыі “Роднай мовы”!
Расставіўшы ўсё па сваіх месцах, зразумеушы усё як ёсть.
А чаго, ты тут робіш?
Гуляу, тяпер вось с табой размауляю! А ты чаго не спіш у гадзіну з паловай ночы?
Вось як, ён і ў часе арыентуецца!? Я паглядзеу на настенный гадзіннік, у хаце і сапраўды: было падлогу другога ночы, секунда ў секунду!?
Мышаня, а гэта-то ты адкуль ведаеш?
Мы ,Мышаняты Цішыняты, прозвішча ну нас такі, выраслі у сяле Антыпаука…
Дык ты яшчэ і географ!?
Пачакай, ты ж не даслухаў да канца, не перапыняй калі ласка! Дамовіліся?
Я палупіу вочы і як загіпнатызаваны:
Дамовіліся!
Так вось, выраслі у сяле Антыпаука, што у Нураускам раене!
Шчыра кажучы, тут у мяне, нават рот прыадкрыўся!
Жыхары хаты, у якой мы жылі і нават былі суседзямі, вельмі адукаваныя людзі. Хата была заваленая, рознымі кнігамі. Астатнія наші субраты, пакусалі б ды пагрызлі б, гэтыя папяровыя "цагліны".
Мышаня захіхікаў тоненькім пісклявым галаском. Тут я не ўтрымаўся і плюхнуўся на лаву: "ён яшчэ і жартуе словамі, у пераносным сэнсе! Ачмурэць!”
Але мы другія - у начы, з перапынкамі, падпаўзлі да кніжках і...
І чыталі!?
Ды ты што, з розуму сышоў, я і зараз - не моцны ў гэтай справе, а мае браты ,так тыя і пагатоў! Мы разглядалі малюнкі!
Тфу ты, як усё проста.
Не рабі высноў, Сцяпанка, пакуль не даслухау да канца!
Мышаня, не перастае мяне здзіўляць. Але ж, пара ісці класціся спаць, вось і вочы зачыняюцца.
Паслухай, Мышаня, можа быць заўтра, а то я ўжо засынаю?
Я гэта, даўно ўбачыў, але пачакай яшчэ крышачку!
Ну вось, цяпер ён мною камандуе.
Як – то раз, гадзіны у тры, калі мы з братамі адхілена шукалі маляўнічыя старонкі, суседзі, то есць зараз, гаспадары, падкраліся і переловілі нас у вялікую скрынку.
Ой! Я спадзяюся, што гэта – усе?
Ну пацярпі яшчэ ледзь – ледзь!
Я пагадзіўся, хоць пазяхаць надакучыла больш, чым зачыняюцца вочы. Але спудзіуся я нават праз падлозе дрем! Аднак вырашыу даслухаць апавяданне, Мышаня Цішаня.
Так вось, на чым я спыніўся, а ўспомніў! Аказалася, што гаспадары былі, эксперементаторами і яны тэставалі дзеянні розных прэпаратаў, на жывел!
Як я разумею, асноўным выпрабавальнікамі былі мышаняты!?
Хлопчык ты разумееш мяне, прама - ткі "з паўслова"!
Сон ўсе яшчэ адольваў, але цікавасць стала вышэй за ўсё.
Мышаня, а тябе чаго, у дарозе страцілі?
Толькі вось, смяяцца не трэба!
Я і не думаў.
А тон быў такі, быццам ты адкрыта здзекуешся!
Прабач, паважаны Мышаня, я не хацеў цябе пакрыўдзіць. Расказвай калі ласка далей, я буду уважліва цябе слухаць!
Ён нахмурыўся, але працягнуў распавядаць.
Пасля таго, што я там убачыу, мне больш нічога не заставалася, акрамя як збегчы ад туль!
Сон адышоў на другі план, цікава было толькі, як маленькаму мышаню ўдалося падмануць вучоных людзей і збегчы з лабараторыі, а галоўнае, як ен трапіў у аўдыторыю "Роднай мовы"!
Я падгледзеў, як адкрываюць суседнія клеткі і счакаўшы падыходны момант, адкрыў дзверцы хвастом!
А як жа ты выбраўся з памяшкання лабараторыі?
Ну вось гэта было, на шчасце, проста! Яны, верагодна, не былі гатовыя да таго, што маленькаму мышаню атрымаецца, выбрацца з клеткі!
І..., хопіць гаварыць загадкамі, мне ж цікава, што ў выніку атрымалася!
Мышаня, напэўна вырашыў пратрымаць мяне да світання, каб спакойна, пры святле ўзыходзячага сонца, дабрацца да сваей нары.
Ну добра, а то я бачу "на табе поўсць гарыць" ад нецярпення!
Ну вось, сам жа раздражніла мяне, а цяпер кажа, што я нецярплівы! Як яго зразумець?
Увогуле, там рашоткі вентыляцыі: вельмі шырокія, каб спыніць мышаня і да таго ж, знаходзяцца амаль на падлозе! Вось я ў яе і шмыгнуў!
Так з гэтым разабраліся. Але застаўся адзін нявырашанае пытанне!
І які ж?
Як жа ж ты ўсе ж такі апынуўся ў аўдыторыі "Роднай мовы"?
Мышаня, відавочна не хацеў адказваць і пачаў, проста цягнуць час.
Ай, там зусім не цікава.
І ўсе ж, я хачу паслухаць!
Ну, можа ўсе ж такі не варта?
Як казаў мой дзядуля: "пры на пралом і да канца, каб не здарылася, як зацяты баран"!