Расказвай, а то я пакрыўджуся і пайду. Будзеш тут адзін, сядзець і сам з сабой, размаўляць! Ну так, як наконт...
Ну ўсе, хопіць, распавяду! Толькі не сыходзь.
На вачах у яго, накацілі слезы.
Ну ўсе, цішэй, супакойся, ні куды я не пайду! Па крайняй меры, пакуль не дослухаю, да канца, твой аповяд!
А што тут расказваць?!
Мышаня, ты зноў?!
Усе, распавядаю.., а можа лепш, яшчэ пасядзім у цішыні?
Ну ўсе, з мяне хопіць, я пайшоў.
Узяўшыся за ручку дзвярэй, я пачуў ціхі, неразборлівы піск, мышаня.
Прабач, я не пачуў, можаш паўтарыць, яшчэ раз?
Аўдыторыя і лабараторыя, знаходзяцца ў адным і тым жа, інстытуце!
Працягвай!
Паўзу я па вентыляцыі, ўвесь трасуся, ад страху, як раптам, не заўважыўшы шчыліну, я, з глухім гукам, шмякоюсь на падлогу аўдыторыі!
У яго быў такі выгляд, быццам аповяд, есць строгая таямніца і цяпер, мяне трэба ліквідаваць.
А як жа твае браты, ты іх выратаваў?
Якое там, забіўся ў норку, як апошні баязлівец! А як ты мяркуешь, чаму я не хацеў гэтага распавядаць?!
Ну я няведаю.
Я тут палову ночы, табе распавядаў: які я ўвесь з сябе, пазітыўны герой, ты нават некалькі разоў, рот ,ад здзіўлення, прыадчыняе. Адкажы, толькі шчыра - ты захапляўся мной?
Калі шчыра, то я не толькі захапляўся табой, але і быў ганарлівы, тым, што я ведаю, такога выбітнага Мышаня, па прозвішчы Цішаня!
Мышаня, падняў на мяне вочы і адарыў позіркам, поўным раскаяння і надзеі на дараваньне.
А цяпер як?
Ну, калі быць да канца шчырым, то захапляцца табой, я стаў менш, але толькі на момант твайго аповяду, а ганарыцца нашым знаемствам, я не пераставаў не на секунду!
Вочы яго напоўніліся надзеяй.
Але як жа так, я ж збаяўся, а як герой можа быць баязліўцам?
Ведаеш, Мышаня: па - першае-баязлівец не той, хто баіцца чаго - тое, а баязлівец той, хто баіцца гэта прызнаць...
Вось як, слухай, Сцепа, а ты на шмат разумней мяне!...
Мышаня, рэзка акрыялі духам і мне здалося, што нават пасвятлеў у твары.
А па – другое?
А па-другое, паважаны, Мышаня, шчыра кажучы, я б на тваім месцы, напэўна, нават з клеткі выбрацца б збаяўся! Так што, не мне цябе судзіць!
Я, вельмі табе ўдзячны, Сцяпан Сеуски, цяпер я ведаю, баяцца нядрэнна, галоўнае, каб аб'ект асцярог быў рэальны, а не пабудаваны уяўленнем. А галоўнае, калі баішся чаго - то, не бойся гэта прызнаць! Гэта надасць, упэўненасці ў сабе і пачынаннях!
На гарызонце, пачалі прабівацца сонечныя прамяні. Мышаня, паглядзеў на жыве святло, павярнуўся да мяне:
Сцепа, ужо світае, нам пара развітвацца. Памятай, наш размова!
Мышаня, мы яшчэ ўбачымся?
Ен мне адказаў, але я чаму-то, не чуў яго, а толькі размыта, рух бачыў яго вуснаў. Нябачная сіла, цягнула мяне ў дом. Не разумеючы, што адбываецца, я з усіх сіл спрабаваў дацягнуцца, да размытага сілуэту мышаня. Вакол усе закруцілася, цяжкі глухі шум ўпіваўся мне ў вушы, я не мог больш супраціўляцца гэтаму і проста аддаўся ў абдымкі нябачнага праціўніка. Адкуль-то з далекая, слаба даносіўся знаемы голас, але зразумець чый ен, нажаль я не мог. Напружыўшы з апошніх сіл, урыўкі фразы,я ўсе ж разабраў і мой розум, аўтаматычна ўсе злучыў:
Сцепа уставай, ты ўжо спазняешся. Часу ў нас упрытык, успомні, што сказала настаўніца пасля мінулага спазнення! Сцепа, калі ты забыўся, я нагадваю: "Сеуски, яшчэ адно спазненне і заробіш неуд., у годзе!"
Мамчын пранізлівы высокі голас, з раніцы, служыў самым лепшым будзільнікам. Адкрыўшы вочы, я зразумеў, што нашыя начныя пасядзелкі з Мышанем, былі нічым іншым, як проста сон.
Цяпер, спазніўшыся ў школу і стоячы перад кабінетам дырэктара, я абдумваў свой, вельмі рэальны сон.
"Бо сон, гэта ж плен майго ўяўлення, а значыць, і Мышаня таксама. Так атрымліваецца, што я есць і Сцяпан Сеуски, і гэтак жа Мышаня Цішанем, а значыць, мне трэба толькі, прызнаць свой страх і ўсе наладзіцца!"
"Лесавызначальная" дзверы расчыніліся, суровым позіркам зірнуў Петр Мікалаевіч - наш дырэктар. Момант ісціны, як гаворыцца: "або пан, або прапаў".
Ну Сеуски, міласці просім!
Зайшоўшы ў кабінет, я ўжо дакладна ведаў, як мне сябе паводзіць і што адказваць.
Ну, зараз кажы,чаму ты ўвесь час спазняешся?
Петр Мікалаевіч, я баюся!
Мяне ці адказваць за свае ўчынкі?
Не, вы ж не які-небудзь, кашмар. Ды і за свае ўчынкі я гатовы адказаць!
А чаго ж тады, ты баішся?
Разумееце, я спазняюся, на падсвядомым узроўні таму, што баюся застацца без увагі! І такім чынам, я вылучаю сябе!
Дзякуй за сумленны адказ. Ты можаш быць вольны!