Читать онлайн "На флейце самоты [Лірычныя мініяцюры ў жанры “танка”]" - Гилевич Нил Семёнович - RuLit

Той, хто праславіў Бацькаўшчыну — папрасіў Два метры зямлі, Каб вярнуцца з чужыны... З удзячнасці — не далі.

I я зразумеў: Хоць кінься грудзьмі на дот За волю Тваю — I з амбразуры зняты Не пераканаю іх.

Часцей і часцей Апынаюся думкай На тым пагорку, Дзе мама, сястра і брат. I камяні. I сосны.

Скора ўжо, скора Пройдзе, я веру, Гасподзь Па нашай зямлі. Толькі патрапіць бы нам Ступіць у Яго сляды.

Ужо холадна, Ужо хочацца ў хату Падацца з двара I з напаленай грубкай Павітацца далоньмі.

Гляджу на пусты, Голы садок. А ў думках: З кім я? I што я?.. На бязлістай галінцы Склее забыты яблык.

Музыка лесу Заўсёды ў душу спакой Мне навявала. Што ж гэта сёння так Хвоі шумяць трывожна?

Між чорных ялін, — Сонечна-жоўтыя спрэс, Сям-там бярозы, — Бы свечкі гараць, каб я Не заблудзіўся ў нетры.

Вы — маеце ўсё, А я — толькі вяргіняў Кустоў дзесятак. Што ж трэба вам ад мяне? Даць на развод? Вазьміце!..

Зненавідзеўшы I прадаўшы ў няволю Родную мову, Гэныя дочкі-сыны Прададуць і Радзіму.

Аж не верыцца, Гледзячы ў вочы жыццю, Што колісь і мы Мелі гонар дзяржаўных, Свабодных душой, людзей.

Гэтыя возьмуць Верх ва ўсім і заўсёды, Бо ў іх вачох — Тое, чаго не было У вачох маіх продкаў.

Пад вечар набіў I сяннік і падушку Шэптам мурагу, Водарам спелых зёлак. Што сёння прысніцца мне?

Рэдкая ўдача — Сонечны дзень пасярод Восені чорнай. Як узнагарода тым, Хто чакае і верыць.

Уночы яна Так сырадоем пахла, Як быццам у ім Выкупаная была. Трыумфавала святасць.

Гронкі каліны Ярка зырчаць на сонцы Над снежным долам. Занадта прыгожыя, Каб не заўважылі іх.

Чаму ты, браток, Гэтак крычэў на мяне — Дзіка, сіберна? Чаму не дае мне Бог Забыць гэну злосць тваю?

Позна, брат, позна За локаць сябе кусаць. Хто ж вінаваты, Што быў і сляпы, як крот, I, як дзіця, наіўны.

Мне цяжка вельмі: Я знаю, што зрабілі За сотні гадоў З нашай ліцьвінскай душой Чужакі-акупанты.

Дзед мой казаў так: «Якая розніца, хто — Жандар ці гандляр — Сядзе на галаву мне? Скіну — хто б з іх ні ўсеўся!»

Па чым пазнаю, Што ты — мой брат беларус? У тваіх вачох — Наша гісторыя ўся, Усе дзесяць стагоддзяў.

Вы думаеце, Што ў вас апраўданне ёсць? Так думаў і я. I гэта мой страшны грэх Перад памяццю родных.

Усё замёрла: Ні лісток, ні травінка — Не шалахнуцца. Бы ў чаканні прысуду, Што зараз абвесціць гром.

Гадзюка ў дзічы Скуру змяніла: такі — Прыроды закон. Выпаўзла з выпаўзіны I папаўзла... гадзюкай.

Гэта не праўда Крычыць у табе, о не! У праўды, браток, Вочы — як васілёчкі, Вымытыя расою.