— Ды гуркі ў слоіках прывезлі, сала...
— А дзе ж сваё? — усміхнуўся.— Усё паелі?
— А хто цяпер свайго многа робіць! Усё ж у магазіне бывае...
— Гэтак вы і зусім адаб'іцёся ад зямлі, ад вясковай работы...— пажартаваў ёй.— Будзеце як і гарадскія... Толькі шпацыраваць парамі пад ручкі... Пазнаеш толькі па гутарцы: вясковыя.
Блін паціснуўся між людзей і сцяны да прылаўка. Тамаш пайшоў туды, дзе было вольна. Пазіраў на слоікі з салянкаю, кансервы, фанерныя скрынкі з цукрам, рысам, мукою ў кулёчках.
— Куды ты без капейкі? — загаманілі кабеты на Бліна.
— Віна...— у гомане чуўся голас Бліна.— Тосечка, на запісную кніжку...
— Ах вы, п'яніцы! Адно толькі вам наўме! — загалдзелі ў чарзе.— З-за вас, можа, і нашы мужчыны параспускаліся... Ні стыду, ні совесці...
Тамаш слухаў і шкадаваў Бліна: няўжо, звычайна гаваркі, тут змоўчыць, аддасць верх?
— Мы ўсе хазяева нашай зямлі...— адказаў Блін.— Панятна?! Вось так. А выпіць... Твая праўда, хачу. Толькі не для таго, каб сабе вочы заліць, а каб з даўнім суседам пасядзець і пагаварыць...
Цяпер ужо і пярэднія зірнулі на Тамаша, на яго леснікоўскія куртку, фуражку. Калі на Бліна пазіралі з незадавальненнем, дык на яго зірнулі спакойна, з павагаю: лічы, усе тут яго ведалі, і ён, лічы, усіх ведаў. Ён жа не абы-хто, а ляснік! Хоць і не свой, тутэйшы, але ляснік!
А Тамаш, крышку збянтэжыўшыся, але годна, не спяшаючыся, дастаў дзве сеткі, набраў сабе і суседзям з паліц і скрынак хлеба, цукру, солі, рысу, мукі, а потым, несучы напакаваныя сеткі перад сабою, пайшоў да прылаўка. Адтуль ужо выціскаўся з гурту з пляшкамі віна Блін.
— Ох і злыя ж вы! — паківаў Тамаш галавою.— Не дай бог да вас жыць ехаць! Ні ступіць абы-дзе, ні слова сказаць не дасце!
— Надта вас устрашыш! — адказала старая кабета.— Такія вы ўжо баязліўцы!
І адсоўвалася, адпіхала іншых плячыма. Каб прайшоў да прылаўка, дзе яго, усміхаючыся, ужо чакала ў белым халаце і ў белай касынцы Антаніна — Гаптарова нявестка.
— Ды ціха вы, бабы! — прыкрыкнула яна на ўсіх.— Пусціце да прылаўка майго земляка! Здароў табе, Грышка Мелехаў!
— Здарова, калі не шуціш,— адказаў Тамаш.— Ваюеш?
— Я нідзе не прападу! — усміхнулася.— На мяне гэтак не будуць крычаць, як на Бліна. Быстра пастаўлю любога на месца...
— Ды праўда...— пацвердзіла найбольш гаманлівая старя кабета.— Табе адно слова, а ты і дзесяць паспееш выпаліць...
Новая вуліца, новыя дамы былі непадалёку цэнтра саўгаса. Абапал старой дорогі, што вяла ў суседнюю вёску Пруды.
Сюды і пад'ехалі Тамаш з Блінам.
— Глядзі,— Блін паказаў яму рукою направа, на выган,— Бачыш падмурак?
Тамаш зірнуў: напраўду, там ужо бялеўся доўгі і шырокі цэментаваны фундамент.
— Там, кажуць, будзе нейкі завод,— паясніў Блін,— як пазлучаюцца, паз'язджаюцца сюды ўсе, дык і будуць усе рабіць на гэты завод. Кансэрвы з агародніны, сокі...
— Напраўду, горад тут у вас будзе! — толькі прамовіў Тамаш.
Зноў акінуў позіркам вуліцу і падумаў: недзе бачыў ужо гэта. Ага, па тэлевізары. Калі паказваюць новыя вёскі. Шырокая асфальтаваная вуліца, абапал яе яшчэ тонкія і невысокія дрэўцы-дубцы, роўныя, як пад шнур, невысокія, пафарбаваныя платы і ў рады цагляныя двухпавярховыя дамы.
Вось і тут два рады дамоў. На дамах — антэны. Каля плота стаіць легкавік.
— Як у горадзе жывеш! — услых сказаў Тамаш свае думкі.
— Як у горадзе...— згадзіўся Блін і паказаў на крайні дом.— Вунь наш самы белы.
— І на работу блізка...
— Ды блізка. Лічы, праз дарогу...
— Дык добра ўстроіўся! — усміхнуўся Тамаш і зірнуў хітравата: так?
— Ды добра...— адказаў Блін. Сёння быў ён зусім негаваркі. Не жартуе, не кпіць, як змяніўся, пасур'ёзнеў чалавек.
Потым, як ішлі ўжо ў двор, паказаў па невысокую, але доўгую прыбудову:
— Нашы хлеўчыкі... Восем з гэтага боку, восем з таго...
— І на карову, і на свінні, і на сена ды дровы? — усміхнуўся Тамаш.
— Ды на ўсё. Гарадскі праект... Карову то там паставіў і парасё туды ўціснуў, а сена ў стажок скідаў, на картофлю яму сам капаў...
— Колькі ж метраў тыя вашы хлеўчыкі? — па-гаспадарску запытаў Тамаш.
— Ды тры на чатыры...
— М-да...
Хвіліну пастаялі, пайшлі па асфальтаванай дарожцы да крайняга пад'езда. Паміж домам і хлеўчыкамі ляжалі яшчэ груды цэглы, дошкі, стаялі карыты з засохлым цэментам, стаяў яшчэ і невялічкі буданчык, увесь змалёваны рознымі фарбамі.
Пахла фарбаю і цэментам. Здаецца, яшчэ і гуталінам.
— Што ты хочаш: цэгла! — Як угадаўшы яго думкі, сказаў Блін. Дастаў калочак з прабоя, папхнуў тут жа, на першым паверсе, дзверы над нумарам «10».— Заходзь. Праўда, кожны тут ці выйдзе на двор, ці вернецца, дык адразу хлясь на замок дзверы. Але мы яшчэ не замыкаемся.