8. РАЗВІТАЛЬНАЯ СУСТРЭЧА
Ціха і асцярожна выйшла Антаніна спачатку са сваёй кватэры, а пасля і з дому.
На ганку прыпынілася і прыціснулася плячыма да цаглянай халаднаватай сцяны: а раптам Уладак, хоць і п'яны, яшчэ не спіць, ідзе за ёю ўслед? Не. Цішыня. Не чуваць, каб рыпнулі на другім паверсе дзверы, не чуваць крокаў ні па калідоры, ні па лесвіцы. Толькі далекавата вось нехта засмяяўся, загаманіў — відаць, з клуба, адкуль вось пачулася і вясёлая музыка. Нямоцная, нават глухаватая, нібы з-пад вады. Сёння ў клубе танцы. Як і ў кожную суботу. Весяліцца свая, а гэтаксама і прыезджая моладзь — яе прыслалі сюды «на веткі» — абкошваць кустоўе, канавы, дзікія лужкі, секчы галінкі.
Чуйна, прыклаўшы руку да грудзей, супакойваючыся, паслухала наваколле і нырнула ў цемнату — у канец іхняй вулачкі. Спачатку шпарка ішла па сваім двары, а пасля, мінуўшы доўгі дом, пашыбавала па вуліцы. Сэрца не суцішвалася, гулка трапяталася: а раптам перахапілі тую паперку, што яна пісала Жэню і паклала пад камень, што ляжыць за складам? Ды не толькі нехта перахапіў, але аддаў яго бацькам! І яны цяпер не толькі не спускаюць з яго вока, трымаюць у хаце, але і горш: прыйдзеш, а там, на месцы сустрэчы, не Жэня, а грозны Сцепановіч з лазінаю! А можа, Жэня паслухаўся бацькоў, адумаўся і сам адмовіўся ад яе і пайшоў у клуб?!
Мінула апошні на гэтай новай вуліцы цагляны дом, дзе свяцілася яшчэ некалькі акон ад тэлевізарнага блакітнага святла, чулася адна і тая ж песня, і выйшла ў поле. За вёску. На прудскую дарогу.
Тут, хоць дарога яшчэ і шарэлася, не злілася з цемнатою, ноч усё ж адразу пагусцела; чорнае, з ледзь бачнымі рэдкімі і далёкімі зорачкамі было неба; спакойна, нібы стаміўшыся за дзень, спачывала зямля, усё яшчэ аддаючы цяпло, пахнучы кветкамі і травамі. Спявалі конікі. І ўсё гэта тут — затушаныя галасы і музыка з вёскі, палявая цішыня, цемната, пахі, гулкае сэрцабіцце — ап'яніла, звяло з рэальнага свету ў нейкі нерэальны — нябачны, чароўны, трапяткі і дарагі для душы. Страх яшчэ не зусім прапаў, але ён быў ужо не на першым месцы, да яго прымяшаліся імпэт шпаркай хады, пачуццё той адзіноты, калі не адчуваеш сябе адзінокаю, а любіш увесь свет, а ён нібы благаслаўляе цябе, калі пачуццё любові і кахання так ужо валодае, што не можаш ні думаць, ні разважаць, ні адмовіцца ад таго, што робіш. Ідзеш, ідзеш насустрач таму, чаго хочаш, і пачынаеш не баяцца, не асуджаеш цяпер, што гэта, можа, і безразважна. Уцякае ж во ад мужа, ад дзяцей, ад свайго добрага імя! Ідзе насустрач не толькі да кахання, але і да пакуты, знявагі, сумненняў! Але такой бяды! Бо найперш ідзе туды, куды цягне душа.
Нарэшце вось і вялікія старажытныя валуны, цёмная сцяна жыта, ад якога і сёння шчодра пахне вільгаццю — абраселым пырнікам, канюшынаю — і своеасаблівым зерневым водарам паспелых ужо каласоў.
Збочыла з дарогі ўправа і ўздоўж жытнёвага поля, па глыбокай і шырокай разоры, пайшла да знаёмай крушні, дзе яна спатыкаецца з Жэнем. І ў цемені вочы ўбачылі: тут ён! Чакае! Відаць вунь белая яго кашуля. Грудзіна. І белыя манжэты на рукавах. Гэта не яго бацька. Той не можа ведаць, што іменна тут яны сустракаюцца.
Свіснуў перапёлкаю. Раз-другі: піць-піль-піць... Як і дамаўляліся.
— Я, родненькі, я,— адказала. Пабегла.
Праз колькі крокаў, адчуваючы, як хвошчуць па нагах вільгатнаватая трава, а па грудзіне жытнёвыя каласы, дабегла, выцягнула рукі і кінулася яму на грудзіну. Абшчапіла за шыю.