— Свет ёсць свет...— першая азвалася ў гэтай няёмкай цішыні Таццяна Сяргееўна.— Мы некага не разумеем — нас нехта не разумее, мы крыўдзім — нас крыўдзяць. Як ні цяжка, але трэба ўціхамірваць сваю гардыню. Усё ж некалі добра казалі: перад пагібеллю ідзе гордасць, перад падзеннем — фанабэрыя. Фанабэрыю можна адолець, а вось сваю гордасць — цяжка... Зашмат гневу... Трэба вучыцца: разумны, ціхі і справядлівы адказ адводзіць гнеў, а зневажальнае, несправядлівае слова ўзбуджвае лютасць...
Мая Сцяпанаўна змаўчала. Ды што адкажаш. Каго — яе ці самую сябе — Таццяна Сяргееўна больш дакарала? Яна гатова была ўжо адступіць, забраць свае ранейшыя словы назад, ды не ведала, як гэта зрабіць. А папрасіць прабачэння не мела сілы.
— Можа, я і памылілася,— прамовіла Таццяна Сяргееўна, адкінулася, легла плячыма на спінку канапы.— Відаць, і мне трэба было ў свой час выходзіць замуж. І не было б цяпер ні ад кога папрокаў, што я абы-якая, і тутэйшыя маладыя жонкі не баяліся б за сваіх мужоў, і я сама была б спакайнейшая. Як ты думаеш, Лілія Іосіфаўна? Усё ж, відаць, што ні кажы, а жанчына павінна быць жанчынаю, гаспадыняю, маці? Як ні бойся гэтага, ні ўцякай ад яго, а ўсё роўна рана ці позна цябе будзе цягнуць да яго, вабіць! Без сям'і, без прытулку ты ўсё ж не чалавек! Непаўнацэнны чалавек! Хоць, як відаць, не кожны шчаслівы і ў сям'і, бо нібы хоча ўцячы ад яе, знайсці нешта лепшае... Каторых сям'я стамляе, укручваючы ў вір аднастайнасці, тлуму, будзённасці, усякіх клопатаў. Часамі муж і жонка жывуць разам, лічы, толькі дзеля дзяцей...
Лілія Іосіфаўна паціснула толькі плячыма, сарамліва ўсміхнулася: у каго ты пытаеш? Хіба я нешта ў гэтым ведаю? Ты хоць дзіця маеш, хоць крыху ведаеш, што такое быць маці, гаспадыняю, а я і гэтай, як кажуць, не зусім зайздроснай долі не ведаю!
— Ох...— уздыхнула Таццяна Сяргееўна, паківала галавою.— Праўду сказаў паэт: «Як мала пройдзена дарог і як многа зроблена памылак!»
Паднялася, пачала хадзіць па пакоі — былой настаўніцкай Міланьскай васьмігодкі. Некалі гэтая настаўніцкая, здаецца, была прасторная, утульная, а цяпер, калі ўжо мелі сапраўды вялікую, светлую настаўніцкую ў Вішнеўскай школе, дык гэты пакой неяк раптоўна змізарнеў, стаў маленькі.
— Многае ў жыцці на адлегласці бачыцца зусім інакш...— прамовіла нібы сама сабе.— Чамусьці з кожным годам мацнее пачуццё сораму за тое, як жывеш, што робіш...
«Ага! — аж пацешылася ў душы Мая Сцяпанаўна.— Не такая ты ўжо спакойненькая, бесклапотная, шчаслівая, якой хочаш заўсёды здацца...»
— Вось хто жыве як райская птушачка...— кіўнула Таццяна Сяргееўна на яе, Маю Сцяпанаўну.— Здаецца, ніводнага пытальніка на лбе... Ні ў што глыбока не ўваходзіць, пырхае як матылёк з кветачкі на кветачку. Заўсёды свежая, вясёлая, бесклапотная. Ва ўсю спажывае свёкраву пенсію...
— А ты? — дзёрзка запытала Мая Сцяпанаўна.— Не спажывала ва ўсю бацькаву зарплату, калі той быў жывы?
Таццяна Сяргееўна запынілася, зноў села на канапу. Зноў па яе твар усплыў панылы цень. Яна цяжка пераносіла бацькаву смерць. Бо бацьку яна вельмі любіла. Нашмат мацней, чым маці. Бо тая некалі мала глядзела і яе, і мужа, больш глядзела за сабою, знаходзячы ўцехі з іншымі мужчынамі. Цяпер ужо Таццяна Сяргееўна нічога не адказала, замаўчала. Бо, канечне ж, адчувала ў нечым і сваю віну перад бацькам.
Мая Сцяпанаўна сёння амаль увесь дзень была дзёрзкая. І ў школе, і дома са свякрухай. Тая хацела, каб яна пад вечар памагла перабіраць грыбы, а яна адмовілася. Не хацела шмат траціць часу, а гэтаксама пэцкаць рукі. Як яна магла прыйсці не з беленькімі пальчыкамі, не з нафарбаванымі пазногцямі сюды, ведаючы, што сёння яе рукі будзе трымаць у сваіх ён, яе каханы? Таму яна не дакранулася да грыбоў, прастаяла-пратапталася каля люстэрка, зрабіла прыгожую прычоску, перамерала шмат сукенак, касцюмаў, нарэшце, выбрала вось гэтую блакітную, з белым каўнерыкам, і — пад незадаволеную буркатню свекрыві — пайшла сюды. Грыбы засталіся перабіраць свёкар і свякроў — пенсіянеры, муж, сын. У інтэрнаце, дзе яна працавала выхавацелькаю, пачала супакойвацца, знаходзіць свой звычайны бадзёры настрой, але нечакана прынёс вецер гэтых Таццяну Сяргееўну і Лілію Іосіфаўну. Таццяна Сяргееўна зноў выбіла яе з раўнавагі.
Мая Сцяпанаўна зірнула на гадзіннік: вось-вось павінен заявіцца тут ён. І заявіцца, канечне. Бо не можа паабяцаць і не прыйсці па сустрэчу. А яны, гэтыя госці, не збіраюцца ісці дадому. Значыць, сустрэча сёння не ўдасца. Адчувала: гэтыя думкі не толькі маркоцяць яе, але вядуць і да адчаю, да нуды. Такі ўжо быў у яе характар: калі нешта надумала, дык і тут жа хацела тое мець.