— Што вы, дзяўчаты, скажаце пра Акаловіча? — нечакана ні з таго ні з сяго запытала Таццяна Сяргееўна. З твару яе зноў знік цень, але ўжо не знікла стомленасць, пакута.
— Дзіця яшчэ...— бадай, упершыню за вечар абазвалася Лілія Іосіфаўна.
— Яршыстае і непачцівае хлапчаня...— дадала Мая Сцяпанаўна знарочыста рэзка.
— Дарэмна вы так,— заступілася Таццяна Сяргееўна.— Вы ж выхавацелі, людзі самай гуманнай прафесіі, дык не будзьце гэтакія строгія і злосныя. Ён жа зусім яшчэ малады. А маладыя ўсе ў нечым падобныя. І нас жа некалі, калі мы пачыналі тут працаваць, папракалі ў яршыстасці, непачцівасці... Акаловіч — сучасны. Інтэлектуальны, востры на язык, смелы. Але і вельмі душэўны... Ну, а тое, што ён часамі іранізуе над Васільцом, дык гэта па маладосці...
— Васілец яшчэ вельмі цярплівы...— нібы між іншым сказала Мая Сцяпанаўна.— Іншы на яго месцы такіх зняваг не сцярпеў бы...
— А якія ж тут знявагі? — здзівілася Таццяна Сяргееўна.— Давайце будзем шчырыя: крыху ўжо заносіць на паваротах нашага Васільца... Любіць, ох, як ужо любіць славу... Нядаўна ж толькі праводзілі семінар, а цяпер — новы семінар... Ужо не для раёна, а для ўсёй вобласці... Па навучальна-вытворчым камбінаце. Як сказаў ён пра гэта, дык вы ўсе, хоць гэты клопат найперш будзе на вашых плячах, маўчалі, а шчыры Акаловіч не змоўчаў: ну і любіце вы, Павел Мікалаевіч, пакрасавацца перад начальствам! Сліж захіхікаў, усе разгублена маўчаць, а Васільцоў абаіх аж у жар ад нечаканай такой шпількі кінула...
— А што ж тут разумнае сказаў твой любімец? — запытала Мая Сцяпанаўна ўжо спакойна, але з іроніяю.— Не сам жа Васілец папрасіў, а райана змусіла правесці гэты семінар. А райана папрасіла іменна нас правесці гэты семінар таму, што школа наша маладая яшчэ, але ўжо вопытная, моцная... Акаловіч твой выскачыў якраз недарэчы, паказаў яшчэ раз, што ён проста неразумны, няцямлівы хлапчук...
— Лішне надзярзіў, канечне, Акаловіч...— падтрымала яе і Лілія Іосіфаўна.— Толькі аднаму Сліжу гэта і спадабалася.
— Ну і мы перабольшваем ужо: Павел Мікалаевіч, Павел Мікалаевіч! Павел Мікалаевіч так сказаў! А гэты Павел Мікалаевіч лічыць сябе ўжо новым Сухамлінскім...
— Не грашы, Таццяна Сяргееўна...— можа, ужо і залішне запальчыва заступілася Мая Сцяпанаўна.— Аўтарытэт Паўла Мікалаевіча пакуль што ні яму, ні нам усім не шкодзіць. А наадварот... Усе мы працуем спакойна, з упэўненасцю, з веданнем, што наша праца і заўважаецца, і цэніцца...
— Канечне...— пацвердзіла і Лілія Іосіфаўна.— Хіба ў нас не таварысцкі клімат, не дэмакратыя? Хіба не на навуковай аснове ідзе навучальная і выхаваўчая работа? Няўжо не высокі аўтарытэт нашай школы ў раёне?
— Ясна,— з іроніяю ўсміхнулася Таццяна Сяргееўна.— Вы ўсе закаханыя слепа ў нашага шэфа. Нават сваю працу гатовы прыпісаць яму... Ваша любоў перадаецца ўжо і мне. Як я не змушаю сябе быць супраць Васільца, а ўсё нешта вабіць сімпатызаваць яму. Застаецца толькі пераканаць майго юнага любімца, каб і ён перастаў сваволіць, рабіць падкопы пад аўтарытэты...
— Дык усё гэта залежыць толькі ад цябе? — прыжмурыла вочы Мая Сцяпанаўна.
— Бадай,— хітра прыжмурыла вочы і Таццяна Сяргееўна.— А ты што — не верыш, што трыццаціпяцігадовая жанчына можа запаланіць душу дваццацідвухгадовага юнака? Што ён яе можа пакахаць, дзеля яе пайсці на ўсякую рызыку? Што ён урэшце, кахаючы, можа зусім змяніцца, з дзёрзкага, калючага, стаць мяккім, чулым, спагадлівым? Ты недаацэньваеш ролю жанчыны, кахання?
Мая Сцяпанаўна аж здзівілася: тая жартуе ці гаворыць праўду? Няўжо яна, знаючыся, а пасля адхіліўшы такіх сталых і сур'ёзных хлопцаў,— галоўнае, сталых і забяспечаных хлопцаў! — мае глыбокія намеры да гэтага сімпатычнага, але зусім яшчэ, як кажуць, неаперанага юнака? Няўжо, па-другое, не баіцца такой розніцы ў іхніх гадах?
Таццяна Сяргееўна, пазіраючы на яе, толькі ўсміхалася — сапраўды вельмі хітра і гарэзна. Ці ад сваіх глыбокіх задум, ці ад таго ўражання, якое яна зрабіла на прадбачлівую Маю Сцяпанаўну.
Невядома, колькі яны маўчалі б, колькі цягнулася б гэтая вытрымка недаўмення і гарэзнасці, каб на дварэ не пачуліся крокі.
«Ён! — здагадалася Мая Сцяпанаўна. Ёй вельмі хацелася, як і заўсёды, адхінуць на акне фіранку, усміхнуцца, але цяпер праз сілу стрымалася, праз сілу засталася нібы абыякавай да чалавека, што ішоў сюды.— І, на жаль, дарэмна».