— Сапраўды, вы зрабілі некалі памылку, што сталі педагогам...— паківала галавою Ларыса.— З вашымі здольнасцямі... трэба не ў школе быць...
— Я ж і сам кажу...— ухмыльнуўся Сліж.— У іншым месцы я разгарнуўся б! Каб я мог быць там, дзе хачу, дык вы паглядзелі б, як Сліж жыў бы! — Уздыхнуў.— Ды, на жаль, я задаволены сабою, але не задаволены сваім становішчам!
Збянтэжыўшыся, Ларыса зірнула на яго раз-другі: усё ж жартуе ці не? Ён заўсёды такі. Здаецца, ніколі не гаворыць праўды, таго, пра што думае. Век хаваецца за жарты, кепікі. Сліж, глыбока затаіўшы ўсмешку, таксама пільна пазіраў, нібы гадаючы, якое зрабіў уражанне, пра што яна цяпер думае.
«Усё ж загадкавая істота чалавек! — падумала. — Прывыкнеш да яго, маеш уражанне, думку, а яны, як убачыш аднойчы, не зусім глыбокія... Бо чалавек зусім іншы, не такі, як ты пра яго думаеш... Вось і Сліжа я недаацэньвала. Думала: ён прасцячок. А ён не прасцячок. Ён... Ды што пра каго казаць! Тут цяжка самую сябе зразумець! Лічыш: ты і прыгожая, і стройная, і разумная, і самая добрая на свеце. Доўга-доўга, бывае, жывеш з такім адчуваннем. Пакуль у адзін — ды хіба ў адзін! — момант ні выявіш: ты іншая. Бо ў цябе ёсць, аказваецца, і злосць, і крыўда, і зайздрасць, і незычлівасць... Можна, праўда, гэтага нібы не заўважаць, па-ранейшаму лічыць сябе анёлам, але ўсё роўна ад збянтэжання і пакут у душы нідзе не дзенешся...»
— Дык як, Ларыса Іванаўна? — вывеў яе з одуму Сліж.— Паможаце? Для агульнага ж дабрабыту!
— Я і не ведаю, што вам сказаць,— паціснула плячыма.— Бо сказаць шчыра, не знаю: дзе, на якім месцы вы будзеце менш ці больш карысны...
«На першым паверсе дастанецца кватэра дык на першым...— думала пасля, калі спускалася па лесвіцы ўніз.— На другім дык на другім... Няхай будзе ўсё так, як вырашыць мясцком. Са Сліжам, праўду гаварыў Павел, не трэба мець ніякага хаўрусу. Бо і заўважыць не паспееш, як уцягне, ублытае ў нейкую сваю павуціну. Бо ніколі чалавек не думае пра работу, пра людзей, пра штосьці высакароднае, а заўсёды нешта пляце і пляце сваё, што не разумееш, не прымаеш душою...»
У хваёвым лесе было зацішна. Скупа, але даволі ясна і цёпла свяціла сонца, азалочвала рэдкае жоўтае лісце на адзінокіх бярозах, зеляноту, рыжае шыгалле — вакол панаваў развітальны смутак з летам, з цяплом і з яснасцю, з павялай красою. Душа поўнілася ад высокага напружання гэтага адчування і, здаецца, не хацела набываць новы стан, разумець, што неўзабаве будзе холадна, мокра, можа, нават і снежна — лес гэты стане ўжо не зацішны, лагодны, а пануры і глухі.