Франця нічога не адказала. Апусціла галаву. Заплакала. Ды што яна магла сказаць? Яна прасіла Адася пачакаць, узяць шлюб у касцёле, зрабіць вяселле ў сваёй вёсцы, калі вернуцца з катаргі людзі, але Адась настояў сысціся там жа, у вызваленых Налібаках. Пасля параду вярнуліся з Адасём, як і ўся іхняя брыгада, у Івянец, дзе неслі гарнізонную службу, а потым падаліся ў свой голы і здзічэлы Бабчын Скон, зрабілі зямлянку — тую, дзе цяпер кузня,— жылі, нарадзіла яна пад вясну сорак пятага года, калі нашы войскі былі ўжо ў Германіі, нежывога хлопчыка. Ледзь сама ўцелала. Але больш бог ім дзяцей не даў.
Адась першыя гады перажываў разам з ёю, а пасля пачаў піць і чапляцца да яе. Іх усе ў вёсцы шкадавалі ў адной меры. І яе, і яго.
І вось, пакуль яны маўчалі, прачнуўся Адась. Нібы ад раптоўнай цішыні. Спачатку, быццам не разумеючы, чаго яны тут, няўцямна паглядзеў на ўсіх, але хутка апамятаўся.
— Вып'ем,— пацягнуўся да глячка.
— Можа, хваціць, Адаська,— выцерла хустачкаю шчокі і каля вачэй, папрасіла Франця.— Можа, ідзі ляж у хаце, адпачні.
— Не-э,— адмовіўся.— Вы гаварылі, цяпер я хачу падаць свой голас,— наліў у шклянкі, запрасіў усіх выпіць. І, ужо не закусваючы, толькі закурваючы, пасля сказаў: — Я хачу сказаць сваё. Але я нічога не скажу...
Апусціў галаву, закрыў далонню вочы.
— Ды скажы ты нарэшце, што ў цябе на душы,— прамовіў Блін, — можа, і лягчэй стане. Колькі ж ты будзеш адзін насіць тую пакуту?
З хвіліну Адась памаўчаў.
— Скажу...— нарэшце сапраўды загаварыў Адась,— Вот у вас кожнага свае клопаты. І вялікія, і малыя. Але ўсё ж вы ўсе шчаслівыя. А я самы з вас няшчасны. Я як той Езус Хрыстус жыву тут, пакутую за нешта...
Пачуўшы гэта, Франця зноў угнула галаву. Звычайна ў такія хвіліны Адась яе папікаў. А адзін на адзін і чапляўся, выганяў з хаты. Яна, можа, і чакала: як ён павядзецца цяпер? І ўсе гэтага чакалі.
— Мала, што я змалку без бацькі гора хлебануў, мала, што бог мне дзяцей не даў, дык ён яшчэ нешта і губіць мяне без пары...— Адась сёння загаварыў іначай, не пра бяздзетную жонку, а пра сябе.— Нешта зусім мяне знішчае. Дык хіба гэта не крыўда? — абвёў усіх туманным позіркам, зморшчыўся ў плаксівай міне. Потым выставіў уперад вялікія мазолістыя, чарнаватыя ад вугалю і жалеза далоні,— Хіба гэта рукі гультая? Не, не гультая. Гэтыя рукі ўмеюць усё рабіць: плугі, сякеры, нажы, калёсы, сані, вокны, дзверы, бочкі, сталы, ложкі, крэслы, шыць боты... Вучыўся я некалі на гэта і думаў: век трэба людзям буду, век буду людзям рабіць карысць! І я рабіў. І няблага. Мы з Данілевічам з Янкевіч лепшыя ў раёне кавалі пасля вайны былі! Усе вёскі ішлі да нас з просьбамі. І мы ўсім рабілі дабро. А каму трэба сёння я, мае нажы, сярпы, сякеры? Дзеля каго я жыву? Дзеля чаго? Каго я магу пра гэта спытаць? Каго? Каб яшчэ дзеці былі, дык...— і заплакаў.— Я самы тут з вас лішні, непатрэбны... І не ведаю: за што я так гарую? За каго такі крыж на мне? Ужо за ўсю вёску гатоў бы адгараваць, дык без толку: скора і вёскі не будзе, не трэба ёй мая ахвяра.... Скажаце: не, не так. Хто гэта скажа? Ну! — і зноў паглядзеў на ўсіх туманна.— Але я маўчу. Але во тут...— пастукаў сябе па левай грудзіне.— Тут душа баліць...
Блін моўчкі пагладзіў яго па вялікай руцэ. Адась злавіў яго маленькую руку, моцна сціснуў. Маўляў, не трэба. Не суцяшай.
Убачыўшы гэта, Франця кіўнула: паспрабуй завесці яго ў хату.
— Хадзем, Адась, ляж на ложак, адпачні,— папрасіў яго Блін.
— Не,— рэзка сказаў той,— я хачу пабыць каля вас. Я не хачу сёння быць адзін...
Дадому, лічы, пад раніцу ўжо, калі на ўсходзе засвятлелася неба, Блін ішоў з Гаптаром. Абняўшыся. Спявалі. «Ой, бярозы ды сосны...» Часта то спатыкаліся, абапіраліся на прыдарожныя бярозы ці на дзікія яблыні, што былі далекавата ад вуліцы. Нейкая сіла штурхала іх то туды то сюды.
Ля Блінавай цёмнай, маленькай хаты сталі.
— Ідзі, Сцяпан, дадому,— сказаў Гаптар, трымаючы Бліна.
— Я цябе правяду,— адказаў Блін, мацней абдымаючы яго за стан.
— Не трэба, Сцяпан, я і сам зайду.
Блін настояў, павёў. Зноў заспявалі. Зноў вуліца была ім цесная: ішлі, здаецца, пасярэдзіне, але раз за разам апыналіся то на адным яе баку, то на другім.
Каля Гаптаровай хаты запыніліся. Абаперліся аб плот. Прытуліліся.
— Ты любіш мяне, Юзік? — запытаў Блін.
— Люблю.
— Не. Ты мяне не любіш. Ты абіжаешся, што я твайго большага хлопца зачапіў... Што ён пра нас не думае... Вы ўсе мяне не любіце за язык.