— Чаго ты ўспуджаны такі? Маеш выгляд, нібы цябе злавілі з палюбоўніцаю!
Ён маўчаў. Не мог нічога адказаць. Здаецца, адняло мову і язык праглынуў. Жарты дык жарты! Сапраўды: не ў брыво, а ў вока! Але тут жа сцяміў: калі так жартуе, то не бачыла, што тут нядаўна была Мая Сцяпанаўна. Значыць, ён дарэмна гэтак разгубіўся, не саўладаў з сабою.
— Хаджу, думаю...— адводзячы позірк, прамовіў усё ж дрыготкім голасам,— Ніяк не магу закончыць даклад...
— Думай-думай...— усміхнулася, адчыніла яго шафку і нешта — ці то шарыкавую ручку, ці то шпені да яе — узяла і, ужо таксама адводзячы позірк, тут жа падалася з пакоя.
«Ці заўважыла ўсё ж нешта? — апякла думка.— Можа, прыкмеціла на калідоры Маю Сцяпанаўну? Бо нейкая ж надта хітрая была ў яе ўсмешка...»
Падышоў, зачыніў дзверы. Прайшоўся сапраўды некалькі разоў туды-назад па пакоі. Пагадаў: Ларыса зайшла сюды ўсё ж знянацку, ненаўмысна, сапраўды па патрэбе ці наўмысна? Можа, здагадваецца ўжо пра ўсё, сочыць? Не, што ён думае. Яна не такая, каб... Грэх вялікі пра яе так дрэнна думаць! Ці ён яе ідэалізуе? Кажуць жа, кожная жанчына — найперш жанчына. І ўсё жаночае ў ёй ва ўсёй сіле.
Адчуў: агнём загарэліся шчокі, забалела патыліца. Ужо не ў першы раз, дарэчы, ён адчувае падобны боль у галаве. Увесь гэты год час ад часу бываюць у яго такія пакуты. Няўжо гэта ад стомы, ад эмоцый? Але ж ці стамляцца, нервавацца ў яго гады? Ён жа яшчэ, канечне, зусім малады. Адчувае: у яго цяпер шмат сілы, добры настрой, вялікае жаданне працаваць, усяго сябе аддаць школе, дзецям. І ён, пасталеўшы, шмат чаму ўжо навучыўшыся ў жыцці, здаецца, сам пачынае станавіцца на ногі, рабіць усё так, як трэба. Бо раней, канечне ж, столькі ўсяго не ведаў, лічы, ішоў навобмацак, меў у сваім набытку нямала памылак, хоць не заўсёды ў час заўважаў, што памылкі ёсць памылкі. Толькі з часам іх бачыў. А цяпер... Але што цяпер?! Мая Сцяпанаўна...
Паварочаў галавою, здзіўляючыся: ну, напраўду, чаго так ные патыліца, шыя? Няўжо застудзіў галаву? Ці гэты боль ад перамены надвор'я, ад змяненняў на Сонцы? Кажуць, яно апошні час актыўнае, бурлівае, нездароўчае для людзей.
Зноў перапыніў думкі тэлефон. Падаўся да яго, падпяў трубку. Сігналы былі глухаватыя, значыць, званілі з горада.
— Вішнеўская сярэдняя школа? — пачуўся мужчынскі строгі голас.— Мне дырэктара. Вы дырэктар? Добры дзень. Вам звоняць з міліцыі. Лейтэнант... Нам трэба звесткі: што робіцца ў школе па прававому выхаванню падрастаючага пакалення... Да таго панядзелка...
— Добра,— адказаў Васілец.— Будуць такія звесткі.
І, як толькі паклаў трубку, адразу ж, каб не забыцца пра абяцанне, запісаў сабе ў сшытак: 11) Класным кіраўнікам, завучам. Звесткі пра прававое выхаванне. Праз два дні.
Толькі ўтульней усеўся, хацеў пазбыцца ўсякіх непажаданых думак і зноў пачаць пісаць, як зноў заверашчаў тэлефон.
— Слухаю. Васілец,— суха прамовіў, падняўшы трубку.
— Добры дзень, таварыш Васілец. Звоняць вам з райкома камсамола. Нам трэба звесткі пра інтэрнацыянальнае выхаванне вучняў...
— На кожным уроку ёсць патрыятычнае і інтэрнацыянальнае выхаванне...— усміхнуўся.— Дарога да нас добрая, школа ад раёна не далёка — прыязджайце, паглядзіце, паслухайце ўсё самі, калі ласка...
— Не, няма часу. Напішыце нам пра ўсё сёння і заўтра вышліце. Добра?
— Што ж рабіць,— прытворна ўздыхнуў.— Калі трэба, дык трэба.
Паклаўшы трубку, з хвіліну пачакаў: а раптам яшчэ хто пазвоніць, яшчэ чаго захоча. Усе звычайна любяць званіць з раніцы. У першыя гады, калі ён толькі стаў дырэктарам, дык не было адбою ад школьных інспектараў, усякіх іншых правяральшчыкаў, лезлі ўсюды, куды можна было толькі лезці, а цяпер вось, лічы, перасталі ездзіць. Затое няма адбою ад іхніх званкоў.
«НТР! — паківаў галавою, пазіраючы па тэлефон.— Адключыць цябе, дружа, ці што? Маўчыш? Ну і маўчы, не замінай працаваць».
Запісаў у сшытак: 12) Кл. кіраўнікам, завучам. Звесткі пра інтэрнацыянальнае выхаванне. Заўтра выслаць.
Зірнуў на сваю недапісаную старонку. Прачытаў. Закрэсліў апошняе слова, задумаўся: як напісаць лепш, ясней?
І на табе: зноў званок. Раз-другі... шосты.
Мусіў падняць трубку.
— Тут? Ну і добра, братачка! — пачуўся жартаўлівы голас загадчыка райана, Рыжова.— Спачатку: здароў табе! Ну, як настрой? Не чую! Добры? Значыць, памірыўся ўжо з Ларысаю Іванаўнай? Даравала, што позна ўчора затрымаўся, не ўважыў сямейнае свята? Ці падарункі сваё зрабілі? Ці сардэчнае пакаянне? Ну, чаго маўчыш? Думаеш: нічога не ведаю? Усё знаю, братачка...
— Не толькі ўсё, але і звыш усяго...
— Яшчэ б! Самыя свежыя звесткі. Як толькі зайшоў на працу, дык адразу і зазваніў тэлефон, усё расказаў...