— Ну і Блін! Панавучваў, каб на чужых брыкаліся! — зноў пусціўся ў няўмелыя жарты Будзька.
Але ён нічога не адказаў, узяў вупраж і павёў Гнядую да паднавеса. Запрог, пад'ехаў да канюшні.
Будзька ўжо цягаў з кладоўкі і клаў ка калёсы бароны. Прынясе, зірне ў паперку, падкрэсліць пракураным пазногцем і зноў па нешта ідзе.
Вось прынёс парожнія мяшкі, вёдры, ліхтар. Вярнуўся, забраў з дзвярэй кладоўкі замок. Хоць ён быў і не саўгасны: Блін купіў яго за свае грошы.
— Цяпер не трэба яе зачыняць...— усміхнуўся Будзька.— Ну вот і ўсё. Усё забраў,— але зноў абвёў позіркам стойлы, калідор.— Дзела зроблена... Цяпер ты, Блін, вольны чалавек... Цяпер усе вы вольныя, ніякіх клопатаў пра вас... Жывіце тут, пакуль вам не прыпячэ, пакуль самі адгэтуль не ўцечаце! Не захацеў, а то вот маглі б прама і тут абмыць такое дзела...
Высунуўся з канюшні.
— Ну што, Сцяпан? — запытаў Будзька.— Што ты скажаш? З яго ж сёння...
— Ладна, Віктар, едзь дадому,— схмурыўся той,— І, можа, не вёскаю... Аб'едзь...
— Што я — злодзей? Не! Ну бывай, пенсіянер,— сказаў Будзька Бліну, але рукі не падаў. Пабаяўся,— Я цяпер ужо і над вамі начальнік! І ты сам, і вы ўсе да мяне будзеце прыходзіць прасіць каня...
— Што ты! — не ўтрываў Блін.— Над усімі начальнікамі начальнік! Над усімі злодзеямі злодзей! Ну ды будзь, Сцяпан,— махнуў рукою і пайшоў да кладоўкі. Каб зачыніць. Каб потым зачыніць і дзверы канюшні. Нашто каб ад скразнякоў рыпелі дзверы, ляскалі, палохалі ўсіх іх ўночы?
Чуў: Будзька крануўся. Але не выходзіў з калідора, не пазіраў услед. Толькі раптоўна прыхінуўся да загарадкі: таўханулася, а пасля хліпнула болем сэрца. Нібы ў яго торкнулі шылам.
«Стары я ўжо, слабы...»
І яшчэ здзівіўся: вось забралі ад вёскі коней, вупраж, калёсы, а ніхто сюды не прыйшоў. Ні першы тутэйшы старшыня калгаса Гаптар, ні першы калгасны конюх Антон Даргевіч, ні астатнія людзі. Раней, калі забіралі школу, магазін, дык усе выходзілі да школы і магазіна, яшчэ нешта гаварылі.
«А чаго цяпер пойдуць? — ужо выходзячы ціха з канюшні і зачыняючы дзверы, падумаў.— Усё роўна коней забралі б. Ці ты прыходзь, ці ты не прыходзь. Ці ты маўчы, ці нешта гавары. Вось усе ведаюць гэта, дык і як адрачоныя, абыякавыя да ўсяго... Можа, і бяссільныя. Перад паваротам новага ветру...»
Адчуваў: усё ж цяпер недзе ўсе выйшлі з хат і пазіраюць на нязвыклы абоз. Пазіраюць — як на пахавальную працэсію, і кожны, канечне, адчувае: шмат таго, што памерла, было і ў іх душы.
11. ПАМЯЦЬ
На выгане Сівы не падыходзіў да гурту, хадзіў і хадзіў каля самай агароджы, як шукаючы якой дзіркі. Але бачыў: слупы новыя, моцныя, дрот нацягнуты туга. Аж у тры рады. Можа, калі-небудзь коні і думалі збегчы адгэтуль: на калючках вісела рознага колеру валоссе. Ці, можа, прасоўвалі між дроту галовы, каб ухапіць за агароджаю, ужо з сенакосу, смачнай травы.
І вось у Сівога замлела сэрца: у гэтым прагале сярэдні дрот правіс ледзь не да ніжняга, і між імі, дратамі, была вялікая праёміна.
Ён стаў, азірнуўся. Будзькі тут ужо няма, пасунуўся вунь у вёску.
Сівы прасунуў галаву, ступіў адною нагою, другою цераз два ніжніх драты і, прыгінаючыся, палез на той бок. Адчуў, як па спіне пацягнуліся верхнія калючкі, балюча ўджалілі. Ён заплюшчыў вочы і прасунуўся на той бок, п'янеючы ад прасторы, волі ды ад таго, што ён зараз кіне гэтую канюшню, гэты стаптаны выган і не пойдзе, а пабяжыць-панясецца дадому, дзе ён нарадзіўся і вырас, пастарэў, пабяжыць да цёплай, утульнай канюшні, да сакавітага лугу, плыннай рэчкі і да Бліна.
Падышоў да старой, заплылай канаўкі. Патаптаўся на беразе: не ведаў жа гэтых мясцін. Адчуў: гэты бераг тупкі. Значыць, будзе тупкі і другі бераг: зялёны вунь, удзірванелы. Наструніўся, а потым скочыў. Здаецца, і вузкая была канаўка, але — ужо стары — не меў ранейшага спрыту, дык і не пераскочыў. Трапіў заднімі нагамі ў ваду і гразь, апырскаўшы сабе жывот халоднай хлёпанкай. Пацягнуўся, выбраўся на бераг, страсянуўся і, ужо не азіраючыся, не зважаючы на боль у жываце, пабег на ўзгорак. Ведаў: дарога ў Бабчын Скон ідзе лявей, але ён не пабег туды, а памчаўся наўскасяк. За ўзгоркам расло жыта, і ён пабег па ім, усё больш і больш хмялеючы.
Бег і адчуваў: яго ўжо заўважылі, кінуліся ў пагоню. І гэта дабаўляла сілы, імпэту, і ён паддаваў хады: трэба зірнуць яшчэ на родныя мясціны! А тады няхай ловіць рыжы конюх, б'е, як і б'е Гнядую! Няхай! Усё гэта можна выцерпець вось з-за гэтага шчаслівага бегу, з-за таго, што ён зараз убачыць. Не баіцца помсты, бо ў душы яго жыве радасць адчайнага парыву.