– Tak.
– I jesteś zupełnie pewny, że chcesz brać udział?
– Tak.
Pracował nad nimi wszystkimi. Bezcelowe było mówienie im, że on, mający tyle doświadczenia, wie lepiej. Musieli sami dojść do takiego wniosku. Jego przedstawienie pod tytułem: „Twardy facet” miało na celu wbicie im do głowy, że od tej pory takie rzeczy jak ciepło, jedzenie, picie i martwienie się o niewinnych przechodniów nie będzie zabierało im wiele czasu ani uwagi. Strzelanie i nauka posługiwania się nożem miały również ukryty ceclass="underline" ostatnią rzeczą, jakiej Simons by pragnął, było zabicie kogokolwiek w czasie tej akcji. Z drugiej strony jednak nauka zabijania przypominała wszystkim, że uwolnienie więźniów może być sprawą życia i śmierci.
Najważniejszy element jego kampanii psychologicznej stanowiło ciągłe ćwiczenie ataku na więzienie. Simons był w stu procentach przekonany, że więzienie nie wygląda dokładnie tak, jak opisał je Coburn i że plan będzie musiał ulec zmianom. Rajd nigdy nie przebiega dokładnie według scenariusza – wiedział o tym najlepiej.
Próby rajdu na Son Tay trwały tygodniami. W bazie lotniczej Eglin na Florydzie wybudowano dokładną kopię obozu jenieckiego z belek dwa na cztery cale i płótna. Tę cholerną makietę trzeba było każdego ranka przed świtem rozmontować i zmontować z powrotem na noc, ponieważ dwa razy na dobę przelatywał nad Florydą radziecki satelita zwiadowczy Kosmos 355. Była to jednak wspaniała sprawa – każde cholerne drzewo i rów w obozie jenieckim Son Tay zostały odtworzone w bazie. I potem, po tych wszystkich próbach, kiedy robili to już na serio, jeden ze śmigłowców, ten właśnie, w którym był Simons, wylądował w niewłaściwym miejscu.
Simons nigdy nie zapomni momentu, w którym okazało się, że pomylił się. Jego śmigłowiec właśnie wystartował po wylądowaniu komandosów. Zaskoczony wietnamski wartownik wyjrzał z okopu i Simons strzelił mu w pierś. Rozpętało to kanonadę, w górę wzbiła się rakieta oświetlająca i Simons widział, że otaczające go budynki wcale nie są zabudowaniami obozu Son Tay. „Wezwij ten cholerny śmigłowiec z powrotem” – krzyknął do radiooperatora. Polecił sierżantowi, aby natychmiast włączył lampę stroboskopową oznaczającą miejsce lądowania.
Wiedział już gdzie są – czterysta jardów od Son Tay, w umocnionym punkcie, oznaczonym na mapach wywiadowczych jako szkoła. To wcale nie była szkoła. Wszędzie były nieprzyjacielskie wojska. To były koszary i Simons zorientował się, że pomyłka pilota śmigłowca w gruncie rzeczy była szczęśliwą, mógł teraz bowiem przeprowadzić atak uprzedzający i zlikwidować zgrupowanie nieprzyjacielskie, które mogło zagrozić całej operacji.
Tej właśnie nocy stał przed koszarami i zastrzelił osiemdziesięciu ludzi w gaciach.
Nie, nie zdarzyło się jeszcze, by jakaś operacja przebiegała zgodnie z planem. Sprawność w realizowaniu scenariusza była właściwie tylko celem połowicznym. To, co istotne – a w przypadku ludzi z EDS najważniejsze – było nauczenie się działania zespołowego. Oczywiście byli już znakomitymi „jajogłowymi”. Wystarczyło dać każdemu z nich biuro, sekretarkę i telefon a wspólnie skomputeryzowaliby cały świat. Ale jednak pracować razem – ramię w ramię – to było dla nich coś nowego. Kiedy zaczynali, 3 stycznia, nie potrafiliby wspólnie wiosłować w kajaku. Pięć dni później stanowili już mechanizm.
I to było już wszystko, co mogli zrobić tutaj. W Teksasie.
Teraz powinni zobaczyć, jak naprawdę wygląda to więzienie. Był czas najwyższy, aby wybrać się do Teheranu.
Simons powiedział Staufferowi, że chce ponownie spotkać się z Perotem.
W czasie, gdy grupa ratownicza trenowała, prezydent Carter uzyskał ostatnią szansę zapobieżenia krwawej rewolucji w Iranie. I zmarnował ją. Oto jak się to stało…
Ambasador William Sullivan w nocy 4 stycznia z zadowoleniem położył się do łóżka w swych prywatnych apartamentach dużej, chłodnej rezydencji, położonej na terenie ambasady, na rogu alei Roosevelta i Takht-e-Jamshid w Teheranie.
Szef Sullivana, sekretarz stanu Cyrus Vance, przez cały listopad i grudzień zajęty był pertraktacjami w Camp David, teraz jednak powrócił do Waszyngtonu i skoncentrował się na sprawach irańskich. Rzeczywiście, rezultat był widoczny. Skończyło się wahanie i niezdecydowanie. Depesze z instrukcjami dla Sullivana zaczęły być lapidarne i rzeczowe. I co najważniejsze, Stany Zjednoczone wreszcie przyjęły strategię postępowania w sytuacji kryzysowej – mieli rozmawiać z ajatollahem Chomeinim.
To był pomysł samego Sullivana. Doszedł już całkowicie do przekonania, że szach wkrótce opuści Iran i Chomeini triumfalnie powróci do kraju. Ambasador wierzył, że jego zadaniem będzie utrzymać amerykańsko – irańskie stosunki po zmianie rządu na dotychczasowym poziomie. Dzięki temu, gdy wszystko już się skończy, Iran pozostanie twierdzą wpływów Stanów Zjednoczonych na Bliskim Wschodzie. Można było tego dokonać, pomagając irańskim siłom zbrojnym utrzymać swoją pozycję i kontynuując amerykańską pomoc wojskową dla każdej nowej władzy.
Sullivan porozumiał się z Vance’em przez specjalną linię telefoniczną i powiedział mu to. Nalegał przy tym, aby Stany Zjednoczone skierowały wysłannika do Paryża, który spotkałby się tam z ajatollahem. Chomeinim – go należy powiadomić, że głównym obiektem zainteresowania Stanów Zjednoczonych jest zachowanie nienaruszalności terytorialnej Iranu i zneutralizowanie wpływów radzieckich, że Amerykanie nie chcą, by doszło w Iranie do walk między wojskiem a rewolucjonistami islamskimi, i że natychmiast, gdy ajatollah będzie u władzy, Stany Zjednoczone zaproponują mu taką samą pomoc wojskową i dostawy broni jak szachowi.
Był to odważny plan. Z pewnością znajdą się tacy, którzy zarzucą Stanom Zjednoczonym, że opuściły przyjaciela. Sullivan był jednak przekonany, że nadeszła pora na zerwanie więzów z szachem i zadbanie o przyszłość.
Ku jego niezmiernej satysfakcji, Vance zgodził się.
Podobnie szach. Znużony, apatyczny i nie mający już ochoty przelewać krwi, aby utrzymać się u władzy, nawet nie okazał niechęci.
Wysłannikiem do ajatollaha Vance mianował Theodora H. Eliota, starszego rangą dyplomatę, który pracował jako radca ekonomiczny w Teheranie i mówił płynnie w farsi. Sullivan był zachwycony tym wyborem.
Ted Eliot miał przybyć do Paryża za dwa dni, 6 stycznia.
W jednej z sypialni dla gości w rezydencji ambasadora, generał lotnictwa Robert „Holender” Huyser również udawał się na spoczynek.
Sullivan nie traktował misji Huysera z równym entuzjazmem, jak misji Eliota. Huyser, za czasów Haiga zastępca głównodowodzącego sił zbrojnych Stanów Zjednoczonych w Europie, przybył wczoraj, aby przekonać generałów irańskich o konieczności poparcia nowego rządu Bakhtiara w Teheranie. Sullivan znał Huysera. Był on wprawdzie świetnym żołnierzem, ale żadnym dyplomatą. Nie znał języka farsi i nie znał Iranu. Jednak, gdyby nawet nadawał się do tego doskonale, jego zadanie byłoby tak samo beznadziejne. Nowy rząd nie zdołał uzyskać poparcia nawet umiarkowanych ugrupowań; Szahpur Bakhtiar został wyrzucony z centrowej Partii Frontu Narodowego tylko za to, że przyjął propozycję szacha i sformował nowy gabinet. W tym samym czasie armia, którą Huyser na próżno usiłował przeciągnąć na stronę Bakhtiara, ciągle traciła na znaczeniu, ponieważ tysiące żołnierzy dezerterowało i przyłączało się do zrewoltowanych tłumów ulicznych. Najlepszym rozwiązaniem, na które Huyser mógł obecnie liczyć, było powstrzymanie, choć na krótko, rozpadu armii, aby dać czas Eliotowi na zorganizowanie pokojowego powrotu ajatollaha.
Gdyby to się udało, byłoby wielkim osiągnięciem Sullivana, czymś, z czego każdy dyplomata mógłby być dumny do końca życia. Jego plan mógł umocnić pozycję Stanów Zjednoczonych i ocalić życie wielu ludziom.