– Мікалай! Ляці будзі Марыю! Хутчэй!
Мяжэвіч, дрэнна разумеючы, што здарылася, пабег да сястры.
Да іх двара наблізіліся вершнікі. Насустрач ім выбег Табяновіч з шабляй у руцэ і некалькі слугаў з сякерамі.
– Стой! – закрычаў пан Магута.
Табяновіч не зьвярнуў на яго ўвагі і працягнуў сваю безнадзейную атаку. З трэскам і выцьцём маскавіты пасеклі ўсіх людзей і іхняга камандзіра пана Табяновіча.
Віцебскія зямяне і Заранковіч з лукамі разьбегліся па ўзьлеску наўзбоч ад дарогі, якая вяла да дому. Маскавіты, відаць, разьлічвалі расправіцца з імі гэтак жа проста, як і з людзьмі Табяновіча, таму, не спыняючы коней, рушылі на іх.
Шэсьць стрэл пранізалі паветра, і пяцёра вершнікаў пазвальваліся з коней. Рэшта, зразумеўшы, што ім супрацьстаяць добра ўзброеныя ваяры, а не сяляне з косамі, павярнулі назад. Адзін з іх так рэзка асадзіў каня, што жывёла, устаўшы на дыбы, скінула яго на зямлю. Пагасевіч падбег да яго і прыбіў да зямлі адным ударам шаблі.
Мікалай і Марыя сьпяшаліся да сваіх. Трое віцебскіх ваяроў ужо выводзілі коней са стойла.
– Хутчэй, пакуль усе маскавіты не прыскакалі сюды! – прысьпешваў усіх пан Магута.
– Што мы будзем рабіць? – спытала яго Марыя.
– Паспрабуем уцячы.
– А людзі ў паселішчы?
– Мы іх не ўратуем. Яшчэ пытаньне, ці зможам самі вырвацца.
Яны выехалі з двара і наўскапыт паімчалі далей ад жахлівага месца. Трое віцебскіх зямянаў скакалі ўперадзе, за імі – Марыя, па баках ад яе – Заранковіч і Мяжэвіч, а яшчэ два ахоўнікі – ззаду за ўсімі. Хутка яны ўбачылі маскавітаў, якія выехалі проста на іх.
– Трымайся, – закрычаў Ян Марыі.
Два аршакі сутыкнуліся. Віцебцы прарваліся ўсе, за выключэньнем аднаго вершніка, які, атрымаўшы ўдар шабляй, пачаў марудна завальвацца на бок і ў рэшце рэшт упаў з каня. Мяжэвічу перагарадзіў шлях маскавіт. Марыя спужана закрычала, але баялася за брата яна дарэмна. Мікалай лёгка адкаснуўся ад шаблі і сваім ударам паканаў ворага. Яна зноў зьдзівіла майстэрства, з якім Мяжэвіч валодаў зброяй. У сваю чаргу Заранковіч адбіў накіраваны на яго ўдар, і яны аднавілі сваю шалёную скачку. Маскавіты разьвярнулі коней і кінуліся ў пагоню.
Цяпер яны ўсе зноў імчаліся праз паселішча. Многія дамы былі ахоплены агнём. У дварах гаспадарылі маскавіты, якія ўжо заняліся гвалтам і рабаваньнем. Але гэта было з рукі ўцекачам – большасьці ўсходніх захопнікаў было ўжо не да іх. Толькі на ўскрайку Мелехава некалькі чалавек стрэлілі па іх з лукаў, і яшчэ адзін віцебскі ахоўнік зьляцеў на зямлю са стралой у сьпіне.
Уцекачы вырваліся з паселішча і выскачылі на лясную дарогу. Маскавіты па-ранейшаму перасьледавалі іх. Заранковіч пастаянна азіраўся назад. Яму падалося, што адлегласьць паміж імі і ворагамі паступова зьмяньшаецца. Ён спадзяваўся, што маскавіты не рызыкнуць моцна аддаляцца ад сваіх, але час ішоў, а вораг не спыняў пагоню. І хутка зрабілася відавочным, што маскавіты даганяюць іх. Ян яшчэ раз азірнуўся. Іх даганялі сем-восем ваяроў.
– Пан Магута! – закрычаў ён.
– Бачу. Трэба біцца.
Ян павярнуўся да Мяжэвіча.
– Мікалай, вы з Марыяй ляціце далей. Не спыняйцеся і нас не чакайце.
– Не!
– Слухайся! – закрычаў Ян такім голасам, што Мяжэвіч адкаснуўся ад яго. Але загад выканаў. Яны з Марыяй памчаліся далей, а Заранковіч і трое зямянаў разьвярнулі коней і рушылі на ворага. Маскавітаў было восем чалавек. Двое з іх пакіраваліся ўбок, ухіліліся ад бітвы з ліцьвінамі, якія скакалі на іх, і працягнулі перасьлед Мяжэвічаў. Рэшта прыняла бой.
Вынік сутычкі шмат у чым залежаў ад першага сутыкненьня. Магута і Заранковіч зрэзалі па адным праціўніку. Пагасевіч абмяняўся з маскавітам безвыніковымі ўдарамі, а трэці ахоўнік загінуў. Суадносіны сілаў сталі чатыры на трох. Закіпеў бой. Пан Магута біўся з двума маскавітамі. Заранковіч і Пагасевіч узялі на сябе двух астатніх. Першым адолеў праціўніка Ян. Ён паканаў маскавіта і кінуўся на дапамогу пану Магуце, але не пасьпеў. Віцебскі ваяр забіў аднаго маскавіта, але зараз жа лёг ад удару другога. Цяпер яны біліся два на два. Пан Пагасевіч быў паранены, і маскавіт моцна ціснуў яго. Урэшце рэшт маскавіт нанёс удар, які той ня здолеў адбіць.
Ян застаўся адзін супраць двух маскавітаў. Ворагі кружылі вакол яго, але пакуль яму ўдавалася адбіваць удары, якія сыпаліся з двух бакоў.
Аднаго з праціўнікаў падвёў конь, які рэзка скочыў у бок. Маскавіт страціў раўнавагу, і Заранковічу хапіла часу, каб нанесьці яму шабельны ўдар.