Ян спадзяваўся пабачыць пры гетмане вялікае рушэньне, але нічога падобнага не было. Іхні аршак адным з першых прыбыў у Барысаў. Акрамя гетманскіх харугваў былі яшчэ почты некалькіх паноў. З паспалітага рушэньня не прыбыла ніводная павятовая харугва.
Цягам некалькіх наступных дзён у горад прыходзілі новыя аддзелы, але ўсе яны былі даволі малалікія. Чым больш Ян назіраў за такім павольным зборам войска, тым большая трывога нараджалася ў сэрцы. Няўжо сытуацыя будзе такая ж, як і год таму, і Літва зноў ня выставіць сапраўднага войска? Аб тым, што адбудзецца ў такім разе з ягонай краінай, страшна было і падумаць.
Тры дні пасьля прыезду ў Барысаў Ян з Мікалаем ішлі па вуліцы, калі насустрач ім выехаў конны аддзел. Сярод рыцараў, якія яго ачольвалі, Ян пазнаў паноў Каверскага і Даліву. Успаміны аб падзеях у Полацку адразу паўсталі ў яго перад вачыма. Ян выйшаў на сярэдзіну вуліцы і загарадзіў вершнікам дарогу.
– Пан Каверскі, ці памятаеце вы мяне? – спытаў ён у рыцара, які зьдзіўлена глядзеў на яго.
– Не. З кім маю гонар?
– Я бачыў вас год таму ў карчме каля Полацка. Я быў у аршаку пана Вітковіча.
Пан Каверскі выскачыў з сядла.
– Ты быў там?
– Так.
– Што з вамі здарылася?
– Усе, акрамя мяне, загінулі.
– І Вітковіч?
– Так.
Пан Каверскі апусьціў галаву.
– А нас вестка пра захоп гораду засьпела ў Вільні. Мы толькі-толькі атрымалі ў людвізарні фалькон, але везьці яго ўжо не было куды. Ты прыбыў сюда з почтам князя?
– Так.
– А сёньня ўвечары не заняты службай?
– Не.
– Прыходзь да нас. Распавядзеш аб тым, як усё было ў Полацку.
– Добра.
– Я выпраўлю па цябе пахолка.
Увечары Ян наведаў пана Каверскага і даў яму справаздачу аб падзеях, што адбыліся ў мінулым годзе. У сваю чаргу, ад былога полацкага ваяра, які служыў цяпер князю Радзівілу Рудому, Заранковіч даведаўся, што ў Барысаве сабраліся пакуль толькі шэсьць-сем тысяч ваяроў. Не нашмат больш за тое, што было год таму, калі малалікае ліцьвінскае войска так і ня здолела нічым дапамагчы Полацку. Да гэтага часу толькі нямногія паны прывялі да найвышэйшага гетмана свае почты. У Барысаве знаходзіліся польны гетман Рыгор Хадкевіч і ягоны пляменьнік Ян Хадкевіч, чачэрскі стараста Юры Зяновіч, князь Раман Сангушка, рагачоўскі стараста Багдан Саламярэцкі, наваградзкі ваяводзіч Мікалай Сапега, луцкі стараста Богуш Карэцкі, пан Юры Тышкевіч. Астатнія магнаты і заможныя паны ў Барысаў пакуль не прыбылі, таксама як і паспалітае рушэньне. Што да рушэньня, то яно заўсёды зьбіралася павольна, а ў баявых дзеях істотна саступала рэгулярным войскам.
Гэтая размова яшчэ больш пацьвердзіла засьцярогі Яна ў тым, што пакуль раскладка сілаў далёка не на карысць Вялікага Княства Літоўскага. У той час як ліцьвіны павольна зьбіраліся ў Барысаве, на іх краіну рушыла аграмаднае маскоўскае войска. Як і год назад, здавалася, што мінулыя паразы нічаму не навучылі, быццам дарэмнымі і бязьдзейнымі былі рашэньні, прынятыя вальным соймам.
Мінула яшчэ некалькі дзён. Колькасьць войска нязначна павялічылася, але асноўныя сілы ўсё яшчэ не падыйшлі. І раптам па ўсіх харугвах прагучаў загад найвышэйшага гетмана выступаць. Князь Радзівіл павёў на ворага тых ваяроў, што былі ў шыхтах.
Маскоўскае войска ішло на Літву дзьвюма калёнамі. Першая – пад кіраўніцтвам князя Пятра Шуйскага – выйшла з Полацку ў нядзелю 23 студзеня 1564 году. Да войскаў, што знаходзіліся ў Полацку, паступіла ўзмацненьне са смаленскай, пскоўскай, наўгародзкай, тарапецкай і вялікалуцкай земляў, так што пад рукой князя Шуйскага было дваццаць пяць ‑ трыццаць тысяч ваяроў. Другая калёна, пад кіраўніцтвам князя Пятра Сярэбранага, ішла са Смаленска і налічвала каля пяцідзесяці тысяч жаўнераў.
Абедзьве групоўкі павінны былі злучыцца пад Друцкам і далей рушыць на Менск, Наваградак і Вільню. Іван Жахлівы плянаваў нанесці скрышальны ўдар у самае сэрца Вялікага Княства Літоўскага.
Перад гетманам Радзівілам паўстала дылема: ці дзяліць сваё нешматлікае войска і сустракаць кожную калёну паасобку, ці кінуць усе свае сілы спачатку на адно маскоўскае войска, а потым – на другое? У любым выпадку нельга было дазволіць злучэньня вялізарнага войска праціўніка.
Князь Радзівіл прыняў рашэньне з асноўнымі сіламі ісьці на полацкую групоўку, а каля дзьвюх тысячаў вершнікаў, пад кіраўніцтвам чарнігаўскага старасты Філона Кміты і амсьціслаўскага ваяводы Юрыя Осьціка, накіраваў пад Воршу з загадам як мага даўжэй затрымаць рух смаленскай калёны ўглыб Літвы. Неабходны быў час, каб спачатку разьбіць Шуйскага, а потым ісьці на Сярэбранага.