4. Дадатак: 3 рублі.
Мацей Богуш з Багушоў”.
Стасю гэтак сціснула сэрца, як мёртвым не сціскае... Ён прысеў на валун, каля якога згвалцілі Палуту, абхапіў рукамі галаву і сядзеў так доўга. Падняўшыся, сунуў ліст з люстэркам у кішэні, з якіх яны выпалі, і рушыў да машыны.
У лесе ўжо не паехаць было без святла - дый над лесам цямнела. Як цяпер на могілкі йсці? У поцемках каранёўцы да мёртвых не хадзілі. Заўтра скажуць, што ён звычаяў вясковых не трымаецца, зусім агарадзіўся. Ну, гарадскім стаў...
Адразу за лесам пацягнулася справа ад дарогі Крывая гара. За ёй, на захадзе, дзе толькі-толькі села сонца, яшчэ ўспыхвалі блікі святла, і ў гэтым мільготкім святле ўбачыў Стась, як па вяршыні гары, расплывіста акрэсленай на небасхіле, рухаліся ад Багушоўскага лесу да каранёўскіх могілкаў расплывістыя цені. Абрысы іх ледзьве ўгадваліся, і ўсё ж ён адразу пазнаў дзеда, бабу, бацьку, маці, Страхаў і Былінскіх, Рапацэвічаў і Стапулёў, Леановічаў і Стрыгаў, Забагонскіх, Камінскіх, Будаёў, Мадзвецкіх, Валюкоў, Шатуркаў і Бажкоў, дзядзьку Лявона і дзядзьку Петруся... “А ён тут чаго, калі не ў Каранях, а ў Смаргонях пахаваны?” - падумаў Стась, выскокваючы з машыны, каб пераняць хоць маці з бацькам, пакуль да могілкаў не дайшлі, пагаварыць з імі, бо ў Багушах не паспеў, Мацеем заняты. І ліст у яго Мацееў да Бога, можна з імі перадаць, якая яшчэ пошта да Бога ходзіць?..
Гара ў тым месцы, дзе ён спыніўся, была крутая, і пакуль ён падымаўся на вяршыню, дзе ляжаў Гаспадар-камень, які яшчэ ў паганскія часы быў закінуты сюды Перуном, нябожчыкі прайшлі амаль да Магерава поля, ад якога да могілкаў было ўжо рукой падаць. Рухаліся цені нібыта й не хутка, але як ні прыспешваў Стась хаду, не мог іх дагнаць. І раптам яму стала гэтак жа страшна, як тады, калі маці з бацькам памерлі, калі ён адчуў сябе сіратой, беспрытульным ва ўсім свеце, і ён закрычаў адчайна, на ўсе Карані, на ўвесь свет: “Мама! Мама! Ма!..” - чамусьці не чуючы свайго голасу. “Сынок... - азірнуўшыся, спынілася маці, - ты чаго крычыш? Табе баліць нешта?..” - і тады азірнуліся, спыніліся ўсе. Якраз пад старой грушынай на ўзгорку ў канцы Магерава поля, дзе Стась са стрыечнымі братамі яшчэ й дубкі пасадзіў, каб спачыць пад імі, калі час настане...
- Не, не баліць... - узяўся Стась, як у маленстве, рука ў руку з маці.
- Сама ты як?.. Хоць здаровая? А то хварэла...
Маці засмяялася.
- Паправілася. Ды ў нас там, сынок, і хвароб такіх не бывае, ад якіх паміраюць.
- Там вечна жывуць?
- Як табе сказаць... Колькі каму ні жыць - мы ўсе паміраем заўтра.
- Гэта тут. А там?
- Так паўсюль, - сціснула ягоную руку маці. Моцна сціснула. - Але ты не бойся. Бо гэта не тое, чаго ты баішся.
- А чаго мне баяцца?
Яна адпусціла ягоную руку, па валасах пагладзіла:
- Нічога. Не бойся нічога.
- Апроч сябе самога, - не надта ласкава паглядзеў на яго бацька, які, вядома, пакрыўдзіўся, што Стась у Багушах з ім не пагаварыў. - Кажы ўжо, што табе? Калі спытаць хочаш, жывы ты ці мёртвы, дык мёртвых няма.
- Я ведаю... - пракаўтнуў праз сціснутае горла Стась, раптам адчуўшы, што не ведае, што сказаць...
Колькі разоў па смерці бацькоў ён вінаваціўся, дакараў сябе, што рэдка быў з імі, мала размаўляў, бо ўсё часу не ставала, і калі б вярнуць той час, хоць дзень, хоць хвіліну, якія б ён знайшоў словы, каб сказаць, як ён іх любіць, якія яны дарагія, як ён удзячны ім - і вось, калі ласка... Толькі сціснутае горла. Раней ён думаў, што, можа быць, на гэтым свеце нам сказаць адно адному няма чаго, бо перад намі, перад кожным - таямніца, невядомасць, наша вечная адсутнасць, пра якую мы й не можам нічога сказаць, якая паглынае ўсе размовы, як паглынае ўсё, што да яе набліжаецца ў космасе, чорная дзірка. А цяпер што выходзіць? Цяпер выходзіць, што не праз смерць, бо яе няма, мы адзін перад адным нямыя. Тады праз што?..
- Ёсць не жыццё і не смерць, - пацалавала яго маці. - Мы пакуль не ведаем, што гэта, толькі ведаем, што ёсць.
Жывыя не ведаюць, што пасля жыцця. Нябожчыкі не ведаюць, што пасля смерці. Хто-небудзь хоць што-небудзь хоць на гэтым, хоць на тым свеце ведае?
- Бог, - ціха сказаў дзед.
Ён быў бязгрэшным, дзед Ясь. Амаль святым. І Бог для яго быў адказам на ўсе пытанні.
- А ты з ім убачышся? - падышоў Стась да дзеда, які стомлена, нахадзіўшыся за дзень, сеў на лаву за дашчаны стол, пастаўлены Стасем з братамі тады ж, калі пасадзілі дубкі. - Мацей ліст яму напісаў.
Дзед узяў ліст і пацягнуў Стася за крысо пінжака: “Пасядзі са мной...”
Стась сеў, упёршыся нагамі ў жэрдку пад сталом, дзед абняў яго - і так Стасю стала ўтульна, хораша, як у дзяцінстве, калі яны сядалі вечарамі тут жа, на пагорку ў канцы поля, глядзелі, як над Каранямі цямнее, як усплывае над Кутняй вежай Каранёўскага замка малады месяц, і дзед распавядаў неверагодныя гісторыі, казкі пра замак і пра тых, хто ў ім жыў, легенды пра князёў і князёўнаў, волатаў і ваяроў... Можа быць, маленькі Стась заснуў і дасюль спіць, і нічога, што зараз адбываецца, напраўдзе няма, проста яму сніцца адна з тых казак, легендаў...