- Польшчу шмат хто выйграваў, - сказаў польскі палкоўнік беларускаму трактарысту. - Толькі нікому яна не дасталася. У адрозненне ад Беларусі, якая ўсім...
- Каму ўсім? Што ўсім?.. - штурхнуў яго дзядька Пятрусь. - Ты гавары, ды не загаворвайся!
Дзядзька Мікола адступіў пакрыўджана да Стася, з якім так пакуль і не павітаўся, бо, мусібыць, помніў, як аднойчы працягнуў пляменніку руку, а той яе не паціснуў.
Цяпер, вядома, усё змянілася, руку можна й паціснуць. Але памяць засталася. Усё змянілася, апроч памяці. І апроч, бадай, самога дзядзькі Міколы, які й выглядаў амаль гэтак жа, як у свой апошні прыезд з Варшавы ў Карані, і казаў амаль тое самае.
- Вось яны крыўдуюць на мяне, што я скочыў тады ў «Студэбэкер» і паехаў. А хто ім не даваў?
- Каму ім?
- Дзеду. Дядзькам тваім. Пасля зайздросцілі. “Прыдумай што-небудзь, каб і нам адсюль выбрацца!” А што я прыдумаю? «Студэбэкер» прыходзіць толькі аднойчы.
- Ды пайшоў ты са сваім «Студэбэкерам»! - узвіўся дзядзька Пятрусь. Пазайздросцілі мы яму! Хто каму? Калі гэтак добра там, чаму ты тут? Га?
- Мёртвым і тут добра. І сваіх болей, - сказаў дзядзька Мікола, а дзед, які рады быў убачыць старэйшага сына хоць па смерці, хвоснуў дзядзьку Петруся дубцом, зламаным, калі да бліндажа па пагорку падымаліся: “Не чапляйся да яго!”
- Сваіх яму болей. - прабурчаў, пасунуўшыся на скрыні, дзядзька Лявон. - Жывыя - чужыя, а мёртвыя - свае.
Дзядзька Мікола не стаў з ім спрачацца. Сеў побач: “Так ва ўсім свеце, Лявоне. Свае - толькі мёртвыя”.
“Можа быць...” - падумаў Стась, якому здалося, што так падумаў кожны, бо ўсе так глядзелі адзін на аднаго - і тут Стасеў бацька, які не любіў дзядзьку Міколу ўжо за тое, што той нідзе не ваяваў і стаў палкоўнікам, не стрываў.
- Дык чаму ты свайго мёртвага, бацьку свайго роднага пахаваць не прыехаў? Бо польскаму палкоўніку ў беларускай хаце смярдзіць?..
Гэта была тэма, непрыемная для ўсіх, як для жывых, гэтак і для мёртвых, таму ўзнікла няёмкая паўза, у якую дзядзька Лявон, самы мяккі з усёй сям’і па характары, сказаў ціха: “Ды кінь ты, Пракоп...” - і бацька махнуў рукой: “Кінь, кінь... Абы вам казаць... У рускі бок яны кідаць будуць...”
Стась і сам злаваў на дзядзьку Міколу, што той на пахаванне дзеда Яся не прыехаў. Моцна злаваў, помнячы, як польскі дзядзька, прыехаўшы развітацца са сваёй маці, увайшоў у хату, у якой вырас, удыхнуў паветра з пахамі параных буракоў ды бульбы, дастаў белую насоўку і прыкрыў нос. Так і каля труны стаяў... Потым выскачыў на падворак, дзе дзядзька Лявон дровы сек, каб паранка дакіпела, бо ці жывыя ў хаце, ці нябожчыкі, а скаціну ўсё адно карміць трэба: “Як можна так жыць?..”
“А так, як жывем!” - увагнаў дзядзька Лявон сякеру ў калоду, і Стасю здалося, што каб дзядзька Мікола ляжаў галавой на калодзе, застаўся б без галавы. Нібы ўсё жыццё сваё ўвагнаў дзядзька Лявон у калоду - такім яго Стась ні раней, ні пазней не бачыў... Вось тады, калі бабу Алімпу пахавалі, калі справілі хаўтуры, і дзядзька Мікола, сабраўшыся ў дарогу, падаў руку - Стась руку яму не паціснуў.
Потым ён думаў, што дзядзька другім разам праз тое і не прыехаў. Не таму, што Стась руку не паціснуў, а каб не нюхаць, нос не затыкаць... І яшчэ больш Стася злосць разбірала. Доўга. Пакуль дзядзька Мікола, ужо адчуваючы, што хутка яму з гэтага свету на той перабірацца, не запрасіў яго ў Варшаву. І распавёў, чаму не быў на пахаванні бацькі.
Калі ён вяртаўся з пахавання маці, савецкія памежнікі завялі яго ў пакой для ператрусаў і сказалі, што ведаюць пра золата, якое ён вязе з Каранёў. Дык вось золата належыць дзяржаве - і будзе лепш, калі ён сам яго дзяржаве верне. Інакш будзе горш. “Я б ім аддаў, калі б яно было, бо разумеў, што не адчэпяцца, але што аддаваць? Зняў пярсцёнак шлюбны: наце... І яны забралі пярсцёнак! Разумеет: забралі маё ў свой калгас! У якім я не запісаны! А пасля змусілі распрануцца. Дагала. Загадалі стаць на стол. Ракам. Паклікалі кабету, разумеет, наўмысна кабету паклікалі, каб яшчэ болей мяне прынізіць, і тая пытае: “Ну цо ў пана ў дупе?” - і палку мне ў дупу! Золата я там схаваў! Уяўляеш? Мяне, польскага афіцэра, ракам - і палку ў сраку!.. І пасля гэтага мне зноў сюды ехаць? Ды ні за што! Хоць бацька памры, хоць сястра, хоць браты, хоць усе вы тут сканайце і самі сябе пахавайце, калі на такое жыццё згодныя!..”
“Чаму ты раней пра гэта не распавёў?” - спытаў Стась, і дзядзька Мікола паглядзеў на яго, як здалося, з жалем. “Ты ўсё ж, мусібыць, мяне не зразумеў. Ёсць такія рэчы, як гонар, і такія, як сорам”. “Зразумеў, - сказаў Стась. - Але на пахаванне бацькі ўсё адно прыехаў бы”.
Цяпер ён глядзеў на дзядзьку і думаў: “А, можа, і не...” Толькі што толку нешта перадумваць пасля таго, як ты памёр? Хаця... Вунь той жа Мацей многае, калі памёр, перадумаў.