Сучаснік мой юны!
Пабачыўшы тло,
Не думай,
Што гэта імгненне
Было
Не нашым з табою,
А толькі маім,
Што я — пагарэлец,
А ты — херувім.
Не думай!
Не думай!..
Таму што аднойчы —
У будзень ці ў свята,
Апоўдні ці ўночы —
Ты ўспомніш пажар
На сядзібе дзядоў
I за даляглядам
Пражытых гадоў
Ягонае зарыва ўбачыш,
Якое
Табе гэтаксама
Азорыць наўколле,
I ў бляску тым яркім
Сацьмее і зблякне...
А што ў ім сацьмее
I што ў ім пагасне —
Я гэтага ведаць
Не буду, на шчасце.
1993
* * *
Не рві сабе сэрца, паэце!..
Пачуў я — ці гэта быў сон?..
Як многа змянілася ў свеце
З тых бурна ўзвіхураных дзён.
Якія грамы адгрымелі!
Якія дажджы адгулі!..
А зоры зіхцяць, як зіхцелі.
А хмары нлывуць, як плылі.
Не рві сабе сэрца, паэце!
Зноў голас трывожны, як звон.
Нішто не змяшлася ў свеце
З тых горка аплаканых дзён.
1993
Веснавое
Пара веснавая,
I дождж веснавы —
Спакойны,
Высокі,
Святлісты.
Як багаславенне
На ўсходы травы,
На рунь
I на лес першалісты.
Як быццам
Не з хмаркі праліўся на дол,
А з самага сёмага неба...
Ах, выклік гарэзны
Вясны маладой!
Даўно так душа не п'янела!
Пасвенчаны водар
Я п'ю на глыткі —
I сам маладзею, здаецца.
I хочацца верыць,
Што з Божай рукі
Мне гэтая радасць даецца.
1993
...ДУША МАЯ І Ў НЕБЕ БУДЗЕ ТРЫЗНІЦЬ БЕЛАРУССЮ...
Пытанне
Хаджу па чужыне, гляджу на людцоў,
На іхняе з Богам вітанне —
I зноў працінаюся болем, і зноў
Душу мне свідруе пытанне:
Як доўга яшчэ будзе ў нас у вачах
I ў кожным штрыху чалавечым —
Наш, пройдзены намі, пакутлівы шлях,
Наш сум па няспраўджаным нечым?
1990
* * *
Я не знаю, што ў нас будзе
Ні праз месяц, ні праз год.
Абясхрэсціліся людзі.
Абязбожыўся народ.
Распадаецца грамадства.
Скрэпы трэскаюцца скрозь.
Згода-еднасць — толькі маска,
Пад якой — нянавісць-злосць.
Праўда ходзіць белай зданню
Па руінах дзён былых.
Ці падымецца, ці ўстане
Наша доля з грудаў тых?
Ці ў хлусні, зладзействе, блудзе
Будуць весці ўсё на звод —
Абясхрэшчаныя людзі,
Абязбожаны народ?
1990
У родным горадзе
Хаджу па вуліцы Грамілы,
Што цягам доўгіх страшных год
Граміў і плюндрыў, колысі сілы,
Усё, чым славен наш народ.