1992
Скажыце ім, хлопцы
Ужо і ў апошняй Амерыцы
Прызналі: сцялежыўся воз.
А гэтыя ўсё яшчэ мерацца
Вадзіць нас, як дурняў, за нос.
Чаму так магло скасабочыцца? —
Шукаюць прычыну яны.
Фалыныўцам усё яшчэ хочацца
Вярнуць нас у царства маны.
Не дзіва: так доўга дурманілі,
Усцешна далоні тручы,
I раптам — адстаўка іх маніі!
На сметнік — ад раю ключы!
Скажыце ж ім, хлопцы, дый голасна,
Што дурняў даўно ўжо няма.
Хто волю здабыў сабе годнасна —
Давеку не прыме ярма!
1992
Праклён
Вы — дзеці зямлі беларускай?
Ну што вы! Хто ж веры вам дасць?
У вашай душы заскарузлай
Прыкметаў яе не відаць.
Не варта, панове, не варта
Лічыцца вам дзецьмі яе.
Жабрацкая ваша пагарда
На гэта правоў не дае:
Пагарда да роднага слова,
Да мовы, што з веку вякоў
I верай і праўдай суровай
Жывіла душу прабацькоў;
Пагарда да родных мелодый,
Да песень, што з гэтай зямлі
I гучнасць, і фарбы, і водар
У кожную ноту ўзялі:
Пагарда да памяці продкаў,
Да славы і гонару іх,
Да іхніх мазольных наробкаў,
Да іх курганоў векавых...
Не знаю, як дзе там на свеце,
А ў нас тут праклён быў здаўна:
Калі вы ёй гэткія дзеці —
То хай вас не носіць яна!
1992
На зазімку
І.
Не бушуюць мітынгі.
Не віруе плошча.
Сцягі размаітыя
Вецер не палошча.
Можа, з Божай міласці
Адышла мітрэнга?
Не. Байцы стаміліся.
Перадышка трэба.
Мудрацы ў праплешынах,
Тон узяўшы роўны,
Грунт кладуць палепшаны
Пад Закон Асноўны.
А героі нацыі
У галодных чэргах.
З фразы камбінацыі
Твораць невычэрпна.
«Покуль край не выпетраў
На свабодных дулях —
Трон сюды са скіпетрам!
Заступай, татуля!
Хоць сабе карычневы,
Хоць сабе чырвоны,—
Заганяй апрычнінай
Зноў нас у загоны!..»
II.
Дзень імгліцца снежаньскі.
Без душы мяцежнай
Плошча Незалежнасці
Чуецца залежнай.
Дзень празяб да дрыжыкаў.
Сцюжна. Сівер зімны.
У чаканні «пыжыкаў»
Дрэмлюць лімузіны.
З правымі і з левымі
Не знайшоўшы ладу,
Інвалід разгневаны
Выйшаў з Дома ўраду.
У кішэнях порацца —
Пуста! Ні цыгаркі!
Нават дыму з горычы
Не глыне паўчаркі.
Лоб у шрамах хмурачы,
Сціснуў кій у пальцах:
Можа, дзе акурачак
Знойдзем на асфальце?..
1992
О любыя мае...
О любыя мае
Браты і сёстры!
Часцей глядзіце
З курганоў вячыстых
На край свой родны,
Што, як храм дзівосны,
Ад вас чакае
Споведзяў найчыстых.
Хай дрогне сэрца
I ад шчасця ўмлее —
Так, што ажно сляза
Засцеле вочы...
Тады з вас, пэўна,
Кожны зразумее,
Чаму тут зброд
Быў панаваць ахвочы.
1992
Свята
Сарваня вярыскам
З вечнасці дрэва,
Ляціць
Вераснёвы лісток залаты —
Як нам напамінак,
Што ладзіцца трэба
Да нашага слаўнага свята,
Браты.
Калісьці
Праклятаю Рыжскай умовай —
Не ўмовай, а змовай —
На ўгоду панам,
На гора народу,
Што рваўся з аковаў,
Разрэзалі любы наш край
Напалам.
Разрэзалі сэрца,
Душу разарвалі,
I мову і песню
Забралі ў палон.
I вусны замкнулі нам...
Голас давалі
Адно для зняверцаў —
За рабскі паклон.