Наш дух не змірыўся:
I ў скрусе глыбокай
Мы ў прышласць глядзелі —
Праз далеч гадоў.
А ўжо на падворку —
Трунар з далакопам:
«Труна вам гатова!»
«I дол вам гатоў!»
Так проста — няйначай
Мы лішнія ў свеце
I месца няма нам
На грэшнай зямлі...
О вешчы лісток залашсты!
Ён свеціць
І вечна свяціцьме
З'яднанай сям'і!
Ніякая змова,
Ніякая звяга
Не страшныя ўжо нам,
Хоць лёс і круты.
Святкуй жа, мой краю,
Вялікае свята!
Наш Дзень уз'яднання
Святкуйма, браты!
1992
Беларускія цымбалы
Алесю Лявончыку
Цымбалы,
Цымбалкі,
Цымбалі кі звонкія!
Жывая душа.
Беларускай зямлі!
На нівах і ў пушчах,
На ўзмежках рамонкавых
Вы голас чароўны
Для спеву ўзялі.
Журчанне крынічкі,
I песенька жаўранка,
I гоман калосся,
I пошум трысця,
I шэлест узвышаны
Сцягу дзяржаўнага —
Усё ў вас злілося
У песню жыцця.
Цымбалы,
Цымбалкі,
Цымбалікі родныя!
Пачую — і ўчую:
Радзіма пяе!
Чаго ж вы парою
Такія журботныя?
Чаму весялосці
Вам так не стае?
Напэўна, вы ловіце
Чуйнымі струнамі
I сумныя бомы
Хатынскіх званоў,
I шал чарнавею
Над светлымі рунямі,
I сыканне гадзін,
I крык груганоў.
Няхай сабе грагаюць —
Злосныя, хцівыя.
Любові не ўсмерціць,
Дабра не забіць!
Звініце, цымбалкі,
Гудзіце, гудлівыя,
Каб неба з зямлёю
У душах радніць!
1992
Санет Адаму Міцкевічу
Ты нарадзіўся ў сэрцы Беларусі.
Тваёю першай нянькаю былі
Яе паданні, што наўкол жылі,
Яе напеў, якім звінелі гуслі.
Суровы краю лёс цябе прымусіў
Пець не на мове роднае зямлі,
Бо нашых прадзедаў у зман звялі,
Бо душы іх нячысцік збаламуціў.
I ўсё-ткі лёс аддзячыў нам, няйначай:
Так, волатам ты ўзрос на ніве нашай,
Каб славе Польшчы паслужыць пяром,
Але, вялікі і ў любві і ў скрусе,
Ты стаў і вечнай славай Беларусі —
Яе красы чароўнай песняром.
1992
Нават пекная пані...
Удержи меня,
моё презренье...
Скарпіёнскіх кампаній
У разгары пара.
Нават пекная пані
Яд пусціла з пяра.
Пэўна, годная мэта
Акрыліла на «плён»?
Дробязь: злосць на паэта,
Што не вырадак ён.
Прастакам для спажывы,
Слоў атрутных паток
Сёння ж пойдзе ў паршывы
Манархісцкі лісток.
Дзе накутнікаў здані
Па закутках маўчаць —
Пасквіль пекнае пані
Будзе обер чытаць.
Ну, а людзі не клюнуць
На заманлівы «твор».
Не паглянуўшы, плюнуць,
Скажуць: «Ведамы ўзор!»
Скажуць: «Пані ў аблудзе
Шлях абрала крывы...»
Я — не іншы, чым людзі.
Я — такой жа крыві.
I таму, што не іншы
I свой род вызнаю —
Ты даруй, Усявышні,
Мне пагарду маю.
1992
Лозунг
Народ! Калі ты ёсць —
Ты мусіш усвядоміць:
Ты — не чужак, не госць,
Ты — гаспадар у доме.
Пражэрнай саранчы
Не дайся на з'ядзенне:
Змяці яе! Стапчы!
I рэй вядзі — надзейна!
1993
Сцень
На дасветнай вярсце,
У ваколіцы золку,
Дзіўны волатны сцень
Нам адкрыўся на ўзгорку.
Чый ён — нам не відно —
Гэты сцень нерухомы.
Хоць паставай — даўно
I да болю знаёмы.