— Dlaczego? Przecież go kiedyś zobaczysz.
Udawałem, że nic nie wiem o zgonie Prandoty, wiedząc napewno, że ani ojciec, ani żaden z domowników nic o tem chłopcu nie wspominał.
Lecz dziecko potrząsnęło smutno głową:
— Pan Stach już więcej nie wróci.
— Kto ci to powiedział?
— I mamusia już nie wróci.
To szczególne zestawienie upewniło mnie, że Adaś dziwnym, niektórym nerwowym dzieciom właściwym instynktem odgadł śmierć ukochanego człowieka. — Więc zamilkłem. Lecz on miał mi widocznie jeszcze coś ważniejszego do zwierzenia, bo ująwszy mą rękę, pociągnął mnie w ogród.
— Coś panu jeszcze pokażę.
Prowadził w odległy kąt, dokąd zaglądałem rzadko, ze względu na Ryszarda, który unikał tej partyi. Właśnie w tę stronę wiódł mnie, niecierpliwie szarpiąc za rękę. Przeszedłszy szpaler tuj, stanęliśmy przed altaną.
Myślałem, że tajemniczy chłopak każe mi wejść do środka, lecz omyliłem się. Nie wypuszczając ani na chwilę mej ręki z dłoni, pociągnął mnie za altanę.
To, co ujrzałem wtedy, wyryło się w mej duszy na zawsze ponurym obrazem.
W wązkim przesmyku, między tylną ścianą altany, a murem ogrodowym, ujrzałem świeżo usypany nieudolną dłonią grób z małym, z gałązek złożonym krzyżykiem w środku.
Patrzyłem oszołomiony przykrym widokiem na Adasia z niemem pytaniem.
— Czy dobrze usypałem?
— Więc to ty? Kiedy? Poco?
— Wczoraj i przedwczoraj, kiedy tatuś wychodził z domu zrobiłem; ziemię miałem zwiezioną już dawniej taczkami. To dla pana Stacha. Mamusia ma już na cmentarzu.
Dreszcz zgrozy przebiegł mnie od stóp do głowy.
— Dlaczego właśnie tutaj?
— Tatuś kazał.
— Tatuś?!
— Tak, w nocy, we śnie, wiele dni temu. Śniło mi się, że przyszedł do mego łóżka, wziął za rękę i zaprowadził tutaj. Potem usiadł w altanie na ławce, dał mi moją łopatkę i kazał sypać z tej strony grób dla pana Stacha. Płakałem, wyrywałem się, lecz tatuś krzyczał i musiałem usłuchać. Przez cały czas siedział tu na ławce i patrzył, jak kopię ziemię. Gdy usypałem do końca, przebudziłem się. Było rano, leżałem w łóżku. Odtąd pędziło mnie tutaj i nie dało spokoju, aż zrobiłem tak, jak tatuś kazał we śnie.
— Czy ojciec wie o tem? Czy pokazywałeś mu?
— Nie. Boję się okropnie, by nie spostrzegł.
W tej chwili usłyszeliśmy za sobą lekki szelest. Odwróciłem się mimowoli i krzyknąłem.
Za nami, ciężko oparty o róg chłodnika, stał blady jak płótno, dziko uśmiechnięty Norski... Widział i słyszał wszystko.
Popatrzyliśmy na siebie dziwnie, w milczeniu. Potem on zawrócił chwiejnym krokiem do willi. Długi czas stałem bez słowa na tem samem miejscu, kurczowo ściskając rączkę Adasia. Wreszcie obudził mnie z drętwoty dojmujący krzyk mewy. Otrząsłem się i spojrzawszy zdumiony na wpatrzonego we mnie chłopca, rzekłem:
— Chodźmy!
I wróciliśmy do mieszkania.
Tego wieczora nie było wspólnej kolacyi. Adaś zasnął wcześnie w swym pokoiku. Ryszard usunął się samotnie na prawe skrzydło domu. Zostałem sam w przeznaczonej mi sypialni.
Wstrząśnienia dni ostatnich, zwłaszcza z przed paru godzin, nie dały mi zasnąć. Zgasiwszy lampę, usiadłem w kącie pokoju i paliłem papierosy.
Przez otwarte okno wpadały do wnętrza zielonawe smugi księżyca, sięgając ku mnie wydłużonymi palcami. Z ogrodu wionęły zapachy kwiatów, wibracye woni subtelne, upajające — czasem podniósł się słony oddech morza. Wśród krzaków migotały zwodniczo lucciole, tęskniły wieczorne słowiki...
Przyszła dzika myśl, okropna, by zakraść się tam, za altanę, rozrzucić nieudolny nasyp Adasia i pójść dalej w głąb, w ponurą dziedzinę umarłych. Zadrżałem, odsunąłem z odrazą...
Jakiś cień wysoki przemknął w świetle księżyca i znikł między drzewami. Wychyliłem się przez okno: nie było nikogo. Wszędzie cisza, przerywana od czasu do czasu silniejszym chlupotem o skały.
Dopaliłem papierosa i rzuciłem na ścieżkę. W tej chwili huknął strzał. Przeskoczyłem przez parapet i pędem podążyłem w tę stronę, instynktownie zmierzając ku altanie.
Była jasno oświetlona promieniami księżyca, cała skąpana w srebrnej powodzi lśnień. Zaszedłem z tyłu: pod murem na grobie Stanisława Prandoty leża[8] z przestrzeloną skronią Norski.