Над ракою Арэсай

Камуна ім была няўцям,
Трымаліся, як дзікуны;
Палатку й то асобна там
Сабе паставілі яны.

Імкнуцца быць не на віду,
Самі сабой гуляюць, спяць,
Ўсю неспакояць грамаду
Нягодных «камунараў» пяць.

Работа ў іх — курам на смех,
Работа іх ідзе за плот,
А як пасееш, так пажнеш,
Такі мець будзеш умалот.

Работа валіцца ім з рук,
Ды йшчэ давай круцель-муцель:
Каб, мабыць, менш было дакук,
Аддзельна ўзялі сабе дзель.

Ды на «дзялянцы» на «сваёй»
На месцы топчуцда, як цьмы;
3 бязглуздай працаю такой
Не дачакацца вам вясны.

I камунарам іх цярпець
Не стала болей ужо сіл;
Няхай пустуе лепей клець,
Чымся заводзіць у ёй пыл.

Хвалюецца люд малады,
Склікае сход аднаго дня.
На сход прыйшоў, як заўсягды,
Таварыш Модзін — старшыня.

I слова ўзяў, і кажа так:
— Тут не прыстанішча у нас
Для гультаёў і для гуляк,
А месца для працоўных мас.

Мо й смачны хлеб вам дармавы,—
Малая ж гэтакім цана.
Камуне не патрэбны вы,
Без вас абойдзецца яна.

Адзін з пяцярых:
— Ды як жа так?
Працуй, працуй,
Адно багно,
Ў дрыгве начуй,

Ні табе сон,
Ні ў час яда,
Сячэ камар,
Смярдзіць вада.

Адзін з камунараў:
— А што ж, вы мо хацелі б
Пуховае пасцелі?
Гарэлкі пяць бутэлек,
Як бы дзе на вяселлі?

Каб на стале бліноў і сала
Гара высокая ляжала,
Ды не рабіць зусім нічога
Ні для сябе, ні для нікога?

Другі з пяцярых:
— Ты контрафалдаў
Нам не мялі,—
Свабодных земляў
Шмат на зямлі.

Не трэба нам
Тваіх балот,
Дзе ногі сам
Паломіць чорт.

Адзін з чангарцаў
(да пяцярых):
— Як вам не сорам, як не стыд
Сябе так весці між братвы!
Чангарцы вы дасюль былі
I не чангарцы ужо вы!

Як добрых тутка вас прыняў
Камуны вольнай калектыў,
Каб вольна, згодна, без прынук
3 балота йсці да яснаты.

I праўду кажа старшыня,
Да слоў яго і я дадам:
Вы нашай здрадзілі сям'і —
Не месца ўжо ў камуне вам!

Другі з камунараў:
— Ды што з імі цацкацца,
Ды што валаводзіцца?
Без гэткіх камуншчыкаў
Камуна абойдзецца.

Не нам з адшчапенцамі
Такімі ўжо братацца,
3 няўдалай «брыгадаю»
Пара нам рассватацца!

Трэці з камунараў:
— Пад партыйным кіраўніцтвам
Працуем на якасць,
Нам урад ідзе насустрач
I наша грамадскасць.

За ўсім крэпка назіраем
Вокам гаспадарскім
I мітрэнжыць не дазволім
Лад наш камунарскі.

Ці то лодыр, ці прагулыпчык —
Тут не жыць такому…
Забірай манаткі з хаткі,
Выбірайся з дому!

Старшыня Модзін:
— Таварышы, цішэй!
А то ўжо надта громка,
У нашай грамадзе
Яно як бы й няёмка.

3 усіх вашых прамоў
Мне ясна тут адно:
3 камуны трэ было
Іх выключыць даўно.

Але, як проста кажуць,
Лешп позна, як ніколі;
Я галасую справу,
Як быць тут — ваша воля!

Хто «за», за выключэнне,—
Прашу падняць тых рукі.
Хто проць, хто устрымаўся? —
Няма. Без лішняй мукі.

Прайшло аднагалосна,
Каб выключыць за барскасць
3 камуны пяцярых тых
3 дывізіі Чангарскай.

Чацвёрты з камунараў:
— Ды выдаць ім паперы
I прыпісаць за кару,
Каб у Саюзе зналі,
Што з іх за камунары.

……………………….

А траіх чангарцаў
Працуе й сягоння
На тых раскаваных
Камунарскіх гонях.