Sala konferencyjna, do której ich wprowadzono, była taka jak milion analogicznych sal w kancelariach prawniczych na Manhattanie. Bazgrząc esy-floresy na papierze z żółtego bloku, takiego jak milion identycznych bloków w manhattańskich firmach prawniczych, Myron patrzył przez okno na zadufanych, różowiutkich, wygolonych absolwentów Harvardu, wiernych kopii miliona podobnych im osobników z innych manhattańskich dużych kancelarii prawniczych. W jego oczach wszyscy młodzi biali prawnicy wyglądali jednakowo. Dyskryminacja à rebours? Być może.
Z tym że sam był białym absolwentem harvardzkiego wydziału prawa. Hm!
Chase Layton, ze swym dobrze odżywionym obliczem, pulchnymi palcami i gładzią zaczesanej siwizny, wyglądał wypisz wymaluj jak współwłaściciel dużej manhattańskiej firmy prawniczej. Na jednej ręce nosił ślubną obrączkę, na drugiej sygnet z Harvardu. Wtoczywszy się w całej swej krągłej okazałości, ciepło – jak większość bogaczy – przywitał się z Winem, a potem mocno – jak „swój chłop” – uścisnął rękę Myrona.
– Śpieszy nam się – zaznaczył Win.
Chase Layton w jednej chwili wyrzucił szeroki uśmiech za drzwi i przybrał minę jak do boju. Usiedli. Adwokat złożył ręce przed sobą i pochylił się, pokaźnym brzuszkiem napierając na guziki kamizelki.
– Czym mogę służyć, Windsor?
Bogaci zawsze nazywali Wina Windsorem.
– Od dawna zabiega pan o reprezentowanie mojej firmy – rzekł Win.
– No, nie powiedziałbym…
– Przyszedłem, żeby ją panu powierzyć. W zamian za pewną przysługę.
Chase Layton był za sprytny, by natychmiast chapnąć przynętę. Spojrzał na Myrona. Giermka. Może w tej plebejskiej twarzy kryła się podpowiedz, jak rozegrać tę partię. Myron nie zmienił nieprzeniknionej miny. Był w tym coraz lepszy. Pewnie dlatego, że tak dużo czasu spędzał teraz z Winem.
– Musimy się zobaczyć z Susan Lex – ciągnął Win. – Jest pan jej prawnikiem. Chcielibyśmy, żeby pan ją tu bezzwłocznie ściągnął.
– Tutaj?
– Tak – potwierdził Win. – Do kancelarii. Bezzwłocznie.
Chase otworzył usta, zamknął je i znów zbadał wzrokiem twarz jego giermka. Żadnej wskazówki.
– Mówi pan serio, Windsor? – spytał.
– Jeżeli pan to załatwi, zajmie się pan interesami firmy Lock-Horne. Zdaje pan sobie sprawę, ile na tym zarobi?
– Dużo – odparł Chase Layton. – Ale nawet nie jedną trzecią tego, co dostajemy od Leksów.
Win uśmiechnął się.
– Można upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu.
– Nie rozumiem.
– To bardzo proste, Chase.
– W jakim celu chce pan się zobaczyć z panią Lex?
– Nie możemy tego zdradzić.
– Rozumiem. – Chase Layton podrapał wymanikiurowanym paznokciem policzek różowy jak szynka. – Pani Lex bardzo sobie ceni prywatność.
– Wiemy.
– Przyjaźnię się z nią.
– Nie wątpię.
– Mógłbym zaaranżować spotkanie.
– To na nic. Muszę się z nią spotkać już.
– Cóż, interesy omawiamy zwykle w jej biurze.
– To na nic. Spotkanie musi odbyć się tu.
Chase poruszył szyją, grając na czas. Próbował znaleźć jakieś wyjście z sytuacji, sposób na rozegranie tej sprawy.
– Pani Lex jest bardzo zajęta – odparł. – Nie wiedziałbym, co powiedzieć, żeby ją tu ściągnąć.
– Jest pan dobrym adwokatem, Chase. – Win złożył dłonie koniuszkami palców. – Na pewno pan coś wymyśli.
Chase Layton skinął głową i wpatrzył się w manikiur.
– Nie – rzekł wreszcie, wolno unosząc głowę. – Nie sprzedaję moich klientów, Windsor.
– Nawet w zamian za złowienie tak dużej ryby jak Lock-Horne?
– Nawet.
– A nie robi pan tego, żeby zaimponować mi lojalnością i taktem?
Chase uśmiechnął się z taką ulgą, jakby wreszcie zrozumiał żart.
– Skądże. Ja nie piekę dwóch pieczeni przy jednym ogniu – odparł, próbując skwitować to śmiechem, ale Win nie przyłączył się do niego.
– To nie jest próba, Chase. Pan musi ją tu sprowadzić. Pani Lex nie dowie się, że pan mi pomógł.
– Myśli pan, że tylko o to mi chodzi? O to, jak by to wyglądało?
Win nie odpowiedział.
– W takim razie źle mnie pan zrozumiał. Niestety, muszę odmówić.
– Niech pan się zastanowi.
– Nie ma nad czym. – Chase rozsiadł się w fotelu, założył nogę na nogę i poprawił kant spodni. – Chyba nie oczekiwał pan, że się na to zgodzę, Windsor.
– Miałem taką nadzieję.
Chase spojrzał na Myrona, a potem znów na Wina.
– Niestety, nie pomogę panom – oświadczył.
– Ależ pomoże pan – rzekł Win.
– Słucham?
– To tylko kwestia środków potrzebnych, by skłonić pana do współpracy.
Chase zmarszczył czoło.
– Próbuje mnie pan przekupić? – spytał.
– Skądże. To już zrobiłem, proponując prowadzenie naszych interesów.
– W takim razie nie rozumiem…
– Załatwię pana – odezwał się Myron.
Chase Layton spojrzał na niego i uśmiechnął się.
– Słucham? – powtórzył.
Myron wstał. Twarz miał kamienną, pomny nauk Wina o zastraszaniu przeciwników.
– Nie chcę zrobić panu krzywdy – powiedział. – Zadzwoni pan do Susan Lex i ją tu ściągnie. Ale już.
Chase splótł ręce i oparł je na brzuchu.
– Zechce pan wyjaśnić to bliżej…
– Nie.
Myron obszedł stół. Chase Layton nie cofnął się.
– Nie zadzwonię – oświadczył stanowczo. – Windsor, zechce pan poprosić znajomego, żeby usiadł?
Win bezradnie wzruszył ramionami. Myron stanął nad Chase’em i obejrzał się na przyjaciela.
– Może ja to załatwię – zaproponował Win.
Myron potrząsnął głową i wpatrzył się z góry w adwokata.
– Daję panu ostatnią szansę – powiedział.
Chase Layton minę miał spokojną, niemal rozbawioną. Pewnie uznał to za dziwaczny żart, a może był przeświadczony, że Myron się wycofa. Ludzie jego pokroju już tacy byli. Przemoc fizyczna nie wchodziła dla nich w grę. Oczywiście, niewykształcone, ciemne bydlaki z ulicy mogły jej użyć. Mogły walnąć go w głowę, żeby pozbawić portfela. Tak, osobnicy podlejszego rodzaju mogli rozwiązywać problemy za pomocą pięści. Ale żyli oni na całkiem innej planecie, zamieszkanej przez bardziej prymitywne gatunki. W świecie Chase’a Laytona, w świecie wysokich stanowisk, pozycji społecznej i wyszukanych manier, było się nietykalnym. Stosowano groźby. Pozywano do sądu. Obrzucano się obelgami. Knuto za cudzymi plecami. Ale nigdy nie stosowano bezpośredniej przemocy fizycznej.
Dlatego Myron był pewien, że w tej sytuacji blef się nie sprawdzi. Dla ludzi pokroju Laytona blefem było wszystko, co choć trochę pachniało fizycznością. Gdyby zagroził mu pistoletem, Chase Layton najprawdopodobniej nawet by nie drgnął. I słusznie.
Ale scenariusz był inny.
Myron uderzył go mocno dłońmi w uszy.
Oczy adwokata rozszerzyły się jak pewnie nigdy dotąd. Myron zatkał mu usta dłonią, tłumiąc krzyk, drugą zaś przytrzymał mu potylicę i zwalił z fotela na podłogę.