– Swołocz ruska! – kapitan walnął w biurko pięścią. – Odpowiadać mi! Będzie łączność czy nie?
– W najbliższych godzinach na pewno nie. Powtarzam, nie jesteśmy teraz potrzebni eskadrze. Przecież nie jesteśmy destroyerem, a jak pan słusznie zauważył, barką. O nas na razie nikt jeszcze nie myśli. Baskin musi najpierw ostrzelać planetę.
– Ale sztab eskadry powinien kontrolować nasze położenie – rzucił oficer, uspokajając się.
– No i kontroluje. „Dekard” leci? Leci. Przyspieszenia brak? Brak. Czyli jak trzeba. Przecież jesteśmy na autopilocie. A trzy godziny to betka! Nawet im do głowy nie przyjdzie, że coś u nas nie gra. Lepiej załóżcie swoje pancerze. Procesor marszowy w każdej chwili może walnąć pełny ciąg.
– Czy mogę odejść? – natychmiast zapytał lekarz.
– Won! – wrzasnął kapitan. – I zorientujcie się, co się dzieje. Proszę też przysłać tu tego kretyna!
– Zamierza pan iść ze mną na SDO czy jak? Nie wykluczam, że mamy bardzo mało czasu – przypomniał Andrew.
– My… – zaczął szef wywiadu, ale nie dokończył.
Kajuta zadygotała po potwornym wstrząsie. Fotel z siedzącym Wernerem wyrwał się z uchwytów i wraz z pasażerem walnął w ścianę.
Kiedy Andy oprzytomniał, pierwszym, co zobaczył przez mgłę, była ponura gęba lekarza.
– Dzień dobry, doktorze – powiedział Werner. – A co pan tu…
– Proszę leżeć i się nie ruszać. Drugi uraz w ciągu jednego dnia…
– A kiedy był pierwszy? – zdziwił się Andrew. – Co się dzieje? Trafili nas?
– Trafili, bez wątpienia. Pana trafili, poruczniku. Na bank.
– Nie pamiętam – westchnął technik. – Wojna czy co? Jakieś cholerstwo…
Doktor nagle został odsunięty, w polu widzenia pojawiły się jakieś jakby znajome uśmiechnięte pyski.
– Ale ty masz fart, poruczniku! Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin! Możesz uważać, że dziś ci się życie zaczyna od nowa…
– Wiem, co mi się zaczyna – powiedział zrzędliwie Werner. – Dynamiczna neuralgia na gruncie poważnego urazu, oto co mi się zaczyna. Lepiej się odsuńcie, panowie, bo jak zaraz rzygnę…
– Wygląda, że wcale go nie cieszy nasz widok – zauważył jeden z pysków. – A ta… jak jej tam… neuralgia… naprawdę rzyganiem się objawia?
– Rzygać mi się chce na twój widok – burknął ktoś inny, sądząc z tonu, podoficer. – Idź się umyj, saperze pieprzony. Hej, poruczniku, ile pan widzi palców?
– Osiem – oznajmił Andrew. Wzrok mu zaczynał funkcjonować, ale czuł się ogólnie fatalnie. Poza tym nie wiedział, gdzie jest ani co się dzieje dokoła. Szczególnie niepokoiła go obecność uzbrojonych desantowców, podnieconych i usmolonych od stóp do głów. A żołnierz, który rozmawiał z Wernerem, miał na policzku plamę zaschłej krwi.
– Nie pieprz. To jeden palec. Poznajesz mnie? Sierżant Weil, z wywiadu. Pamiętasz?
– Ten Weil, który jakiś rok temu topił w kiblu drugiego nawigatora?
– Ten, właśnie ten! – ucieszył się żołnierz. – No, to już lepiej z tobą. Naprawdę cię mdli? W głowie ci się kręci?
– Głowa… Gdzie to jest?
– Między nogami. Panowie, według mnie wszystko z nim w porządku. Doktorze, może się ruszać?
– Jeśli mu życie niemiłe, proszę bardzo.
– Co to za jakieś pogrzebowe nastroje, doc?! Jeszcze pana chyba nikt nie zabił.
– Jak nie teraz, to później – oświadczył lekarz lodowatym tonem.
– Słuchaj, zarazo – wtrącił się ktoś trzeci. – Jeśli porucznik umrze, ty na pewno nie pożyjesz dłużej. Więc. się nie wypindrzaj, tylko stawiaj go na nogi.
– Ja wykonałem wszystkie niezbędne iniekcje – powiedział łapiduch sztucznie spokojnym tonem. – Lepiej niż w tej chwili w najbliższym czasie się nie poczuje.
– To do dupy – podsumował sierżant. – Dobra, najważniejsze, żeby nie kojfnął. Poruczniku, zaraz wykombinujemy dla ciebie nosze i będzie OK. Leż, odpoczywaj. Dobra, chłopy, gdzie by tu go…
– Chłopaki, a co się, kurde, dzieje? – zapytał Andrew.
– Nie wiem – krótko rzucił sierżant. – No to, panowie, raze-em!
Werner został delikatnie podniesiony i ułożony na czymś twardym. Najprawdopodobniej na blacie biurka.
– Co to znaczy: nie wiem? – nalegał technik. Zaimprowizowane nosze zostały wyniesione na korytarz, wtedy oczom rannego ukazał się zmacerowany sufit. Wykładzina z wypalonymi dziurami, przez otwory widać było przewody mediów.
– No i jakoś głupio to wszystko wyszło – zaczął tłumaczyć sytuację sierżant. – Wasz ZDO nie był aby homisiem?
Andrew prychnął twierdząco. Nieraz sam opędzał się od niego trzymanymi w ręku narzędziami. ZDO należał do facetów kochliwych i bliski związek z commanderem Fushem mu nie wystarczał. Tylko dlaczego oni mówią o nim w czasie przeszłym? – pomyślał Werner. Ale nie zdążył zapytać.
– Tak myślałem. – Sierżant pokiwał głową. – Same kłopoty przez tych pedałów. Krótko mówiąc, wasz ZDO zastrzelił pod prysznicem jednego naszego chłoptasia. No to myśmy gnoja złapali i wyrychtowali trochę. Nie na śmierć, sam wiesz, u nas takie rzeczy nie przechodzą, nic podobnego. Ale ludzie się bardzo na was, astronautów, rozzłościli. I już mieliśmy go oddać dyżurnemu, a tu inni wasi przylecieli. I zaczęło się… Zjawia się dyżurny. Co to za napaść na oficera? – pyta. – Wszystkich aresztujemy, będę strzelać! A tu ktoś mu w czachę jak nie gwizdnie… No i już po chwili nie było wiadomo, kto kogo i za co bije. Wszyscy ocipieli, i nasi, i wasi. Ogłoszono alarm, żeby skończyć mordobicie, ale w koszarach już wybuchła strzelanina. Walą do nas z pistoletów jak na strzelnicy. Myśmy ich, wiadomo, załatwili, wzywamy pułkownika, żeby się zorientował, żeby obronił, przecież nie nasza wina. A ten się zamknął w kabinie i drze mordę, że teraz wszystkich nas czeka zimna mogiła. Że niby zdrada i takie tam… I nagle pojawia się ten piździelec, commander Fush, z jakimiś gnojami. Z laserami. Czyli przyszli nas wyciąć. No i to tyle. Dlatego powiadam, masz farta, poruczniku.
– Zwariowaliście… – wykrztusił Andrew.
– Sami się dziwimy – westchnął sierżant. – Jesteś na tej barce jedyny, któremu trybunał nie grozi.
Nosze dogonił ktoś ogromny i tupiący głucho, a w pole widzenia Wernera wpadła nowa twarz. Tego człowieka Andrew rozpoznał od razu – Bunny, kapral z plutonu łączności. I od razu w głowie pojawiły się jakieś strzępy wspomnień. A wnętrze ciała zalał chłód – to nie były dobre myśli.
– Żywy! – sapnął Bunny. – Świetnie. W porządku. Jak się czujesz, poruczniku?
– Jenny… – wykrztusił Werner. – Gdzie?
– Wybacz, poruczniku. – Kapral spochmurniał i zasępił się.
– Co wybacz?
– No… Wybacz i tyle.
– Co za świnie z was… – szepnął Andrew i mocno zacisnął powieki.
– To nie nasza wina – powiedział Bunny tonem skrzywdzonego dzieciaka. – To wasi. Laserem. Na miejscu. Myślisz, że mi jej nie żal?
– Jesteśmy – powiedział Weil. – Ostrożnie, panowie. Raz, dwa!
Silne ręce podniosły Wernera i usadowiły na czymś miękkim i sprężynującym. Andrew otworzył oczy. Zalewały je łzy. Ktoś delikatnie włożył mu w dłoń serwetkę.
– Może potem tym się zajmiemy, co? – poprosił sierżant. – To jest taka sprawa, że już się nie wróci…
– Właśnie – przytaknął Bunny. – A ty teraz odpowiadasz za okręt. Nikogo innego nie ma.
Technik otarł łzy i cisnął serwetkę. Siedział w SDO, w fotelu starszego nawigatora. Jedno spojrzenie wystarczyło, by zobaczyć, że tu też walczono. Zostały ślady krwi i większa część oprzyrządowania wymagała remontu. Wszędzie kręcili się desantowcy, z ciekawością spoglądając w ekrany i kopiąc resztki aparatury. Spoza rezerwowego pulpitu sterczały czyjeś nogi w nadpalonych butach. Jedna podeszwa jeszcze lekko dymiła. Wernerowi wydało się, że to nawigator Kaminski, i nagle poczuł, że za sekundę zacznie rzygać. Nie czuł nawet przerażenia, raczej złość. Tępa siła piechoty szturmowej w końcu wzbudziła w nim gdzieś w głębi wściekłość. Bezmózga siła, która zabiła Jenny. Idiotyczna agresja, która omal nie zabiła i jego. Bezsensowne dążenie do likwidacji wszystkich i wszystkiego, co żołnierze uważali za obce i niesłuszne.