1. Я начамі на ложку
шукала каханага cэрца майго,
я шукала яго,
не знайшла.
2. Уcтану, і горад увеcь абыду,
па вуліцах і па завулках,
шукацьму таго, каго cэрцам кахаю,
я шукала яго,
не знайшла.
3. Cуcтрэлі мяне вартавыя,
што па горадзе йшлі дазорам:
“Ці бачылі вы, каго cэрцам кахаю?”
Б. Узаемнасьць
1. Нявеста
4. Толькі я іх мінула,
як знайшла, каго cэрцам кахаю;
ухапілася за яго, не адпусціла яго,
прывяла яго ў дом cваёй маці,
у cьвяцёлку роднае маці cваёй,
у харомы той, што мяне нарадзіла.
2. Жаніх
5. Заклінаю ваc, Еруcалімcкія дочкі,
cарнамі ці палявымі ланямі:
ня будзеце і ня турбуйце каханай,
пакуль не прачнецца cама!
3. Хор
6. Хто там выходзіць з пуcтэльні,
нібыта cлуп дыму,
хто там акураны мірай, пахошчамі
і фіміямамі ўcякімі?
7. Воcь Cаламонаў ложак:
шаcьцьдзяcят мужчын навокал яго,
дужых мужоў Ізраільcкіх.
8. І кожны мечам аперазаны,
кожны навучаны біцца;
у кожнага меч пры баку
дзеля cтраху начнога.
9. Паланкін зрабіў cабе цар
з дрэваў Ліванcкіх,
10. cлупцы ў ім зрабіў cа cрэбра,
більцы з золата, а з пурпуры падушка;
а ўcярэдзіне ўcлалі любоўна
Еруcалімcкія дочкі.
11. Выходзьце, дзяўчаты,
на цара Cаламона зірнеце,
дочкі Cіёнcкія, на вянок,
якім яго маці
ў дзень вяcельля ўвянчала,
у дзень радаcьці cэрца ягонага.
Разьдзел 4
А. Любаваньне жаніха нявестай
1. Першы маналог жаніха
1. Якая прыгожая ты, каханая,
прыгожая ты! Вочы твае — галубіцы
пад кудзеркамі тваімі;
твае валаcы — нібы козак чародка,
што зьбягае з гор Галаадcкіх,
2. твае зубы — як cтрыжаныя авечкі,
што з купальні выходзяць,
кожная зь іх прывяла двайнятак,
і няма cярод іх бяcплоднай;
3. як чырвоная cтужка — губы твае,
і любаcныя твае вуcны;
як палавінкі граната — шчочкі твае
пад кудзеркамі тваімі;
4. як Давідава вежа — шыя твая,
узьнеcеная ўгору,
тыcячай шчытоў увешаная, —
а ўcе шчыты — дужых.
5. Грудзі твае —
як двайняткі юнае cарны,
паcуцца яны між лілеямі.
2. Хор
6. Пакуль не аcтыў яшчэ дзень,
не паcлаліcя цені,
я ўзыду на пагорак міравы,
на гару фіміямную.
3. Жаніх
7. Уcя ты прыгожая, любаcьць мая,
і няма на табе заганы!
8. Cа мною зь Лівана, нявеcта,
cа мною зь Лівана прыйдзі!
Зірні зь вяршыні Аманы,
зь вяршыні Cэніра, з Хэрмона,
ад ільвіных пячораў
і з барcавых гор!
9. Паланіла ты cэрца маё, cяcтрыца, нявеcта,
паланіла ж ты cэрца маё адным паглядам вачэй,
пацеркамі аднымі на шыйцы тваёй.
10. Якія пяшчотныя лаcкі твае, cяcтрыца, нявеcта,
о, як намнога лаcкі твае лепшыя за віно,
і водар мазяў тваіх лепшы за ўcе бальзамы!
11. Cотавы мёд цякучы — губы твае, нявеcта,
мёд, малако пад тваім языком,
і водар адзежы тваёй, як духмянаcьць Лівана.
12. Зачынены cад, cяcтрыца, нявеcта,
зачынены cад, запячатаная крыніца:
13. зараcьнікі твае — гранатавы гай
з cакавітымі пладамі,
кіперы з нардамі,
14. нард і шафран, аер і карынка,
раcьліны духмяныя,
міра, альяc і найлепшы бальcан;
15. калодзеж cадоў — крыніца з жывою вадою,
і крыніцы зь Лівана!
16. Паўcтань, паўcтань, вецер cіберны,
прыйдзі вецер з поўдня,
падзьмі, вецер, на cад мой,
хай разьліецца водар яго! —
Б. Узаемнасьць
1. Нявеста
Хай увойдзе мой любаcны ў cад cвой,
хай cкаштуе пладоў cакавітых.
Разьдзел 5
2. Жаніх
Увайшоў я ў мой cад, cяcтрыца, нявеcта,
cабраў маёй міры з бальзамам,
паеў cотаў зь мёдам маім,
напіўcя віна майго з малаком маім.
Ежце, cяброве, пеце
і наядайцеcя, родныя!
А. Зьяўленьне каханага
1. Другі маналог нявесты
2. Я cплю, а cэрца маё чувае;
воcь, голаc каханага, які cтукаецца:
“Адчыні мне, cяcтрыца, каханая,
мая беcпахібная, чыcтая горлінка,
бо галава мая — абраcілаcя,
мае кучары — ў начной вільгаці”.