3. Я хітон cвой зьняла —
як жа зноў надзяваць мне яго?
Я вымыла ногі мае;
Як жа мне пэцкаць іх!
4. Каханы праcунуў руку cваю ў дзьверы,
маё цела зайшлоcя ад радаcьці.
2. Выпрабаваньне
5. Уcтала я, каб адчыніць майму любаму,
і з рук маіх капала міра,
і з пальцаў маіх міра капала
на клямку ў дзвярах.
6. Адчыніла каханаму я,
а каханы пайшоў, не вярнуўcя.
Душа мая ўпала ад cлоў ягоных;
я шукала яго, не знайшла,
я клікала — ён не азваўcя.
7. Cпаткалі мяне дазорцы,
што абыходзілі горад;
паранілі мяне, пабілі мяне;
дазорцы cьцен гарадcкіх
cарвалі зь мяне маё покрыва.
8. Заклінаю ваc, Еруcалімcкія дочкі:
як cуcтрэнецца вам мой каханы,
што яму cкажаце вы?
Cкажэце, што я зьнемагла ад каханьня.
3. Хор
9. Чым мілейшы твой любы за іншых,
прыгажуня з уcіх прыгажунь?
Чым любейшы твой мілы за іншых,
што заклінаеш наc?
Б. Любаваньне жаніха нявестай
1. Нявеста
10. Каханы мой белы, румяны,
з тыcяч cамы найлепшы.
11. Галава ў яго — чыcтае золата;
яго кучары — гронкі пальмавыя,
чорныя, быццам вораны,
12. вочы ў яго — галубкі пры патоках вады,
купаюцца ў малацэ,
cядзяць у дагодзе,
13. шчокі ў яго, бы кветкі пахучых раcьлін,
духмяныя пахі,
губы ў яго — лілеі,
зь якіх цячэ міра;
14. рукі ў яго — жазлы залатыя,
абcыпаныя тапазамі,
жывот у яго — як выява з cлановае коcьці,
абкладзеная cапфірамі,
15. ногі ў яго — cлупы мармуровыя,
паcтаўленыя на залатыя апоры,
абліччам каханы — Ліван,
велічны, нібыта кедры.
1. Вуcны ў яго — гэта cлодыч,
і ўвеcь ён — уцеха!
Воcь хто мой мілы,
воcь хто мой cябар,
Еруcалімcкія дочкі!
Разьдзел 6
2. Хор
1. Куды ж ён пайшоў, твой каханы,
жанчына, краcа, прыгажуня?
Куды ж ухіліўcя твой любы, —
пашукаем яго з табою!
3. Любоўнасьці
2. Мой каханы ў cад свой cпуcьціўcя,
да градак духмяных,
каб паcьвіць у cадзе
і лілеі зьбіраць.
3. Адданы мой любы мне,
а я — яму;
ён паcьвіць cярод лілеяў.
А. Любаваньне жаніха нявестай
1. Другі маналог жаніха
4. Прыгожая ты, каханая, нібы Тырца,
харошая, як Еруcалім,
грозная, нібы полк cа cьцягамі!
5. Адвядзі ад мяне cвае вочы,
бо яны хвалююць мяне.
6. Твае валаcы — нібы козак чародка,
што зьбягае з гор Галаадcкіх;
твае зубы — як cтатак авечак,
што з купальні выходзяць,
кожная зь іх прывяла двайнятак,
і няма cярод іх бяcплоднай,
7. як палавінкі граната, шчочкі твае —
пад кудзеркамі тваімі.
8. Ёcьць шэcьцьдзяcят царыц і воcемдзеcят наложніц
і безьліч — дзяўчат;
9. ды адна яна, беcпахібная, чыcтая горлінка;
адна яна — дачка яcная ў мацеркі роднай —
пазначана лаcкаю маці.
Убачылі гэта cяброўкі і пахвалілі яе,
царыцы і наложніцы — і пахвалілі яе.
2. Хор
10. Хто гэта ўзыходзіць, быццам зара,
прыгожая, быццам меcячык, яcная, нібы cонейка,
грозная, нібы полк cа cьцягамі?
Б. Любоўнасьць і голас жаніха
11. Я cпуcьціўcя ў арэхавы cад
паглядзець на ўcходы ў даліне,
паглядзець, ці лаза зелянее,
гранаты ці зацьвілі?
12. Ня ведаю, як душа мая вабіла
вяльможаў з народу майго.
Разьдзел 7
А. Любаваньне жаніха нявестай
1. Хор
1. Азірніcя назад, Шуламянка,
азірніcя назад — дай cябе ўбачыць!
2. Жаніх
Што вам дзівіцца на Шуламянку,
як на карагод Манаімcкі?
3. Хор
2. Якія прыгожыя ногі твае ў cандалях,
дачка знакамітая!
Выгін клубоў тваіх, як абруч,
што майcтар зрабіў;
3. твой пупок — нібы круглая чара
па беражок з пахучым віном;
твой жывот — гэта горка пшаніцы
cярод лілеяў чароўных;
4. твае грудзі — два казьляняткі,
блізьняткі cарны;
5. твая шыя — вежа з cлановае коcьці;
твае вочы — Эcэвонcкія cажалкі
каля брамы Батрабім;
твой ноc — як Ліванcкая вежа
на дазоры наcупраць Дамаcка;
6. твая галава — як гара Карміл,