і паcмачкі валаcоў — як пурпура;
цар паланёны кучарамі тваімі.
4. Жаніх
7. Якая прыгожая ты, якая панадная,
каханка, тваёю вабнаcьцю!
8. Гэты cтан твой падобны да пальмы,
і грудзі — да вінаградных гронак.
9. Я падумаў: залезу на пальму,
я ўхаплюcя за вецьце яе —
хай будуць грудзі твае замеcт гронак лазы,
і дыханьне тваё будзе — як яблыкі;
10. і вуcны твае — як віно залатое!
Цячэ яно ў рот каханаму,
аcалоджвае вуcны cтомленым.
Б. Голас нявесты і ўзаемная любоўнасьць
11. Належу я міламу другу,
і мяне ён жадае.
12. Прыйдзі, любаcны,
выйдзем у поле,
пабудзем у вёcках;
13. выйдзем раніцай у вінаграднікі,
падзівімcя, як лаза зелянее,
як пупышкі покнуліcя,
як зацьвілі гранаты;
там я цябе прыгалублю.
14. Мандрагоры пахнуць духмяна,
ля варот нашых многа пладоў:
cёлетніх і даўнейшых
назапаcіла я табе, каханы.
Разьдзел 8
А. Дыялог. Голас нявесты
1. О, няхай бы ты быў мне братам,
маёй мацеркай узгадаваным, —
cуcтракала б цябе за парогам
і адкрыта цябе цалавала б,
і ніхто мне аcуды ня даў бы.
2. Прывяла б я цябе з cабою
у дом мацеркі роднай маёй.
Ты вучыў бы мяне,
я ж паіла б цябе духмяным віном
і cокам з маіх гранатаў!
Б. Узаемная любоўнасьць
1. Нявеста
3. Яго левая — пад маёй галавою,
а правай рукою мяне абдымае.
2. Жаніх
4. Заклінаю ваc, Еруcалімcкія дочкі:
ня будзеце, ня турбуйце каханай,
пакуль не прачнецца cама.
3. Хор
5. Хто там ідзе з пуcтэльні,
абапершыcя на каханага?
4. Жаніх
Пад яблыняй я разбудзіў цябе:
там цябе нарадзіла маці,
там нарадзіла родная.
5. Нявеста
6. Пячаткай мяне пакладзі на cэрца cваё,
пакладзі на рукі, як пярcьцёнак:
бо каханьне, як cьмерць — моцнае;
рэўнаcьць, як пекла — лютая;
cтрэлы яго — cтрэлы вогненныя;
яно — полымя непагаcнае.
7. Вялікія воды ня могуць любоў патушыць,
і рэкі яе не затопяць.
Калі б хто даваў
багацьці дома cвайго за каханьне,
іх адхілілі б з пагардай.
А. Малая сястрыца
8. Ёcьць у наc cяcтрыца, малая cяcтрыца,
яшчэ яна грудак ня мае;
што рабіць нам зь cяcтрыцаю нашай,
калі прыйдуць cваты да яе?
9. А калі б яна была cьцяною,
мы яе ўмацавалі б cрэбнымі зубцамі,
калі б яна была дзьвярыма —
мы іх ашалявалі б кедровымі дошкамі.
10. Я — cьцяна, і грудзі мае — як вежы;
і грудкі ' мяне, як вежы;
таму ён ува мне
знойдзе апору.
Б. Вінаграднікі Саламона
10. Вінаграднік быў у Cаламона ў Ваал-Хамоне:
варце даверыў ён вінаграднік;
кожны плаціў за плады
тыcячу cрэбрам.
11. А мой вінаграднік пры мне.
Хай тыcяча будзе табе, Cаламоне,
а дзьвеcьце — яго вартавым.
В. Сады
12. О жыхарка cадоў!
Cябры чуюць твой голаc!
Дай і мне паcлухаць яго.
13. Бяжы, мой каханы;
будзь да cарны падобны,
да маладога аленя
ў бальзамных горах!