Першы рыбак
Мо нехта з нашых.
Рызман — на лаце лата…
Кашуля наша зрэбная ў яго.
Другі рыбак
Гэта не з дачнікаў, а нехта з нашых…
Солтыс
Пагнаўяго тапіцца нейкі чорт
I замяшаць такую кашу!
Трэці рыбак
Перавярнеце тварам!
Архіп
Не можа быць!.. Прахор?!.
Усе
Прахор…
Солтыс
Браткі, лепш не чапайце, не закон!
Яшчэ за гэта ад паліцыі нам будзе.
Відаць, ранены ды яшчэ
I арыштованы мо ён…
На плечы рыбакоў
Лягло цяжкое гора,
Лягло на нівы батракоў,
На межы, на палосы, на азёры.
Асцярожна палажылі на сярмягу труп.
— Эх, у нядобры час рыбак гаротны
Загінуў, у нядобрую пару
Пакінуў нас, —
Шэпчуць бабы пра ўдаву, сіротаў…
Заплакаў нехта ўголас.
З далі падняў рой каласоў
На полі вецер свежы.
Памалу рыбака панеслі на плячах
Праз жытнія палі, праз межы.
Выган.
Сустрэлі дзеці-пастухі.
— Бацысу твайго нясуць, Дзямідка!..
Стаіць малы хлапчук,
Якпугаўё, сухі.
Натоўп, дарога — дзве сухія віткі.
Глядзіць хлапчук.
Далёка па-над борам цёмным
Града высокіх хмар заснула.
Здаецца, луста хлеба ў торбе
Цяжэйшай стала, плечы муліць.
Бацька…
Мо затрымаць натоўп і крыкнуць?
Але натоўп схаваўся за гарой,
Як хмара градавая,
згасіўшы сонца, знікнуў…
Стаіць пастух,
А вочы наліваюцца імглой…
4
Грышка
Цяпер нам каб дзён пару адпачыць.
Пасля маглі б пакінуць гэты край азёрны
I перабрацца праз заставы уначы
На Крывічы
Ці на Заворнач.
Тацяна
Пашто, скажы, табе рызыкаваць,
Пашто зноў без пары галовы класці?
Цябе і так ужо магло спаткаць
Такое, як Прахора, шчасце.
Мо лепш было б табе перачакаць
У нас, пакуль не пацішэе.
Грышка
Усё ж адгэтуль трэба мне ісці,
У іншым месцы полымя раздзьмухаць.
Тацяна
Лепш пачакай, пакуль ты не загоіш
Глыбокіх ран…
Грышка
Здаецца, нехта ходзіць каля хаты…
Тацяна
Сюды ніхто не прыйдзе ў позні час такі.
Відаць, ідуць змяняць начную варту
На бераг нарачанскі рыбакі.
5
Прыйшлі усе вёскі, —
Аж хата, здаецца, трашчала.
Пра хлеб, пра палоў гаварылі
Баторынскія рыбакі,
Ды бабы ў кутку
Неспакойна аб нечым шапталі;
Ціха спрачаліся дзеці
На згорбленай печы,
Дзелячы з ранніх зажынак
З асцём куракі.
— Як там у вас сенажаць?
— Травы спаліла — так суха…
— Цяжка пражыць.
— Шнуры не шырэй якдалонь.
— Трэба далей хвалі Мястра
I Нарачы рухаць…
Моўкнуць на міг галасы.
Звоняць дакучліва мухі.
Хрысцяцца бабы,
I цепліцца свечак агонь.
З чорных, старых абразоў
Надлавай звісае вясёлкай
Вышыты, пэўна, дзявочымі днямі
Ручнік.
Аўдамавіне,
У зрэбнай кашулі, у новай,
Спіць гаспадар
На сярэбраных стужках сасновых.
Нават яго не разбудзяць
Ні слёзы,
Ні Нарач,
Ні крык…
— …А ў якую ж ты дарожаньку
Адыходзіш ад нас, родненькі?
А куды ж ты па-святочнаму,
Прахор-голуб, выбіраешся?
Адной сцежкай цябе выправім, —
Ды адкуль, скажы, спаткаць цябе?
Ці ад берага азёрнага?
Можа, ў полі, з поля чыстага?
Можа, летам летнім вечарам,
Як зары цвет асыпаецца?
Ці вясной, калі зязюленька
Закувае яснай раніцай?..
— Эх, баба!
Жыццё прагалосіць, праплача.
Слязьмі не паможаш! —
Чуваць па кутках галасы.
— Ад лютай напасці
Нам трэ бараніцца іначай,
Не гэтым галошаннем сірат
I плачам…
— Праз пару гадкоў
Памагаць будзе сын…
А поп не згадзіўся ісці.
Без грошай не хоча маліцца.
Кажа, бунтаўшчыка мне нязручна
Хаваць.
— Адкуль у нас грошы!
Страха, быццам сіта, свіціцца.
Жывой крупіны
Не вылавіш лыжкаю ў місцы.
I так яшчэ
Як гаспадарыць будзе ўдава?
— Без пацер зямля на вайне нас прыме
Сейбіта і рыбака свайго.
Памоліцца Нарач
Хвалямі ў час буры сівымі,
Успомніць калоссе
Аратагаімя… —
Шопат ліецца
Цяжкой, алавянай тугой.