«Русалки голые ходять, вочы большие, косы доўги кругом висять. Вроде, деўки, вроде, жонки. Адення ў всих аднакие: красные или белые. Русалки ўсе ў адном платте» (Симоничи).
«Як молодая женшчына, ў белой сукенцы, худэнькая. З темными волосами, з доўгими волосами, якия закрывали вочы» (Верхний Теребежов).
«Они только ў рубашках, кудлатые, распушчэны волосы» (Заболотье).
«Доўги распушчэны волосы, з косою дивоцькою. Булы й мужыкы, и бабы, и диты. Як людэ, моглы всяки буты. З воды выходылы и хутэнько биглы ў жыто» (Андроново).
«Косы роспушчаны, вяликие, длинныя, одеты ў белым плацци, ў вэлюни. Худая, вся ў шэрсти. Голая, с распушчэными волосами» (Гортоль).
<Детей пугали>: «Нэ ходитэ ў жыто, бо ў жыти росаўка. — Бабо, а хто ж такая росалка? — Деўка гэто! — А якая вона? — Голая, без одэжы и косы росплэтяны» (Лопатин).
«У русалок долгие волосы, одежа белая, долгая сорочка из полотна» (Днепровское).
«Русаўка из себя как жэншчына ў белом платте длинном, распушчэны волосы, без платка» (Жерелево).
«У русаўки русые волосы, а не чорные, и во ўсём белом, и венок на голове» (Жерелево).
«Я русаўку сама бачыла. Я шла так ў лесу, бачу: деўки таки, косы висять. Три русаўки плешчут, плешчут <в ладони>. Я токо позираю. У их нема й сорочек, тольки косы» (Выступовичи).
«Такая голая, груди великие, волосы пораспушчэны. Бегають по жыту и людей шлякотали» (Барбаров).
«Красавицы-деўки, рыбачый хвост з вады…» (Великая Весь).
«Некаторые як человек, некаторые з рыбачым хвостом, девушки, волосы длинные» (Плёхов).
«Русалка ў ваде живеть, как рыба. Деўка, а хвост как у рыбы. Распущенная коса» (Радутино).
«Котра людина втопиться на Русальный тыждень, стае русалкою. Русалка половина як людына, а половина як рыба. Выходыть з воды, иде в жыто» (Ремчица).
«Колись одна тётка ходила, щавель сбирала на Зэлэну нэдилю. <Видит>: багато деўчат бегают, спивают, кружацца, хоровод водят. Она разобрала, шчо у них не ноги, а хвосты рыбьи, — то русалки» (Дягова).
«На могилках русавки гуляють, ў жите сидять, ў воде» (Великая Весь).
«Появлялись летом, когда сонце сядет. Вечером ў девять часоў. Днём не видать их… Зимой русаўки на дне <водоемов> сидят» (Радутино).
«Появляются чы ў лесе, чы ў жыте, ў могилок. Бильш всего ў лите, ў мае, ў поўдня и пивночы» (Олтуш).
«Як жыто квитыть — тада <русалки> кажуцца. Показуются рэдко. Дивчатки небольшые, годочка чэтыры-пьять. Как сонце сходит, — они выходют. У белом у всём, у веночку» (Олтуш).
«На Троецком тыжню выходять русаўкы з-под зэмли» (Олтуш).
«Русаўки ў поли бегали на Наўску Трыйцу. Як квитуе жыто, то ходять» (Одрижин).
«Як рясуе жыто — тоди русалка ходэла. На мэжэ, ў жыце, на кладбишчы, ў лиси появляецца» (Ополь).
«Тольки ў жыти, як жыто красуе» (Спорово).
«Тых русалочок можно ў день побачыть, як жыто йе. Як цвитки ростуть по жытови» (Радеж).
«Як жыто красуе, цвите, кауть, росаўка ходыть. Говорать, разодетая бы деўка, як помрэ <т. е. в свадебном наряде>» (Лопатин).
«Росаўки — шчо лякалы ў жыти. С косами большими, ўся ў косах. И мэча <палка, пест> така ў ей була, ўроди, ў руках. <Появлялась> ў день, ў дванаццать часоў дня, — это ў ей прогул ў дванаццать часоў» (Лопатин).
«Шчэ их бачылы на моглицах ниччу, колы хто вмыраў и на други дэнь» (Андроново).
«Выходить ў дэсять цы у дэвьять часоў, пошла гуляючы, и вона до дванаццати часоў гуляе, мае право гулять. А ў дванаццать иде на свае место» (Радчицк).