Ну, Мак!
Максім растапырыўся, упёрся, адной рукой загарадзіў Вепрука і з усіх сілаў націснуў на тормаз.
У разьдзіраючым выцьці і віску тармазоў жоўты капот са скрыгатам і хрустам уварваўся яму ў багажнік, і зьмінаючыся гармонікам, устаў дубка. Пасыпалася шкло. Максім нагой выбіў дзьверы і вываліўся вонкі. Балюча было жудасна, боль быў у пятцы, у пабітым калене, у абадранай руцэ, але ён забыў пра яго празь імгненьне, бо Вандроўнік ужо стаяў перад ім. Гэта было немагчыма, але гэта было. Д’ябал, д’ябал — доўгі, сухі, грозны, з адведзенай для ўдару рукой...
Максім кінуўся на яго, уклаўшы ў гэты кідок усё, што ў яго яшчэ заставалася. Міма! І страшны ўдар у патыліцу... Сьвет нахіліўся, ледзь ня ўпаў, але ня ўпаў усё-ткі, а Вандроўнік зноў перад вачыма, зноў голы чэрап, пільныя зялёныя вочы і рука, адведзеная для ўдару... Стоп, спыніся, ён прамахнецца... Ага!... Куды гэта ён глядзіць?... Ну, нас на гэта ня купіш... Вандроўнік з застылым тварам утаропіўся па-над галавой Максіма, і Максім кінуўся зноў і на гэты раз папаў. Доўгі чорны чалавек сагнуўся папалам і павольна паваліўся на асфальт. Тады Максім абярнуўся.
Шэры куб Цэнтру быў выдатна бачны адсюль, і ён больш ня быў кубам. Ён плюшчыўся на вачах, ацякаў і правальваўся ўнутр сябе, над ім уздымалася дрыготкае сьпякотнае паветра, і пара, і дым, і нешта асьляпляльна белае, сьпякотнае нават тут, страшна і весела выглядвала скрозь доўгія вэртыкальныя расколіны і аконныя дзіркі... Добра, там усё ў парадку... Максім з урачыстасьцю павярнуўся да Вандроўніка. Д’ябал ляжаў на баку, абхапіўшы жывот доўгімі рукамі, вочы ягоныя былі заплюшчаныя. Максім асьцярожна прысунуўся. З пакарабачанай малалітражкі высунуўся Вяпрук. Ён вазіўся і ёрзаў, спрабуючы выбрацца вонкі. Максім спыніўся побач з Вандроўнікам і нахіліўся, прымерваючыся, як ударыць, каб пакончыць адразу. Масаракш, праклятая рука не падымалася на ляжачага... І тады Вандроўнік прыадплюшчыў вочы і сіпла прамовіў:
— Dummkopf! Rotznase!
Максім не адразу яго зразумеў, а калі зразумеў, у яго падкасіліся ногі.
Дурань...
Сапляк...
Дурань...
Сапляк...
Потым з шэрай гулкай пустэчы данёсься голас Вепрука:
— Адыдзіце-ка, Мак, у мяне пісталет.
Максім, ня гледзячы, злавіў яго за руку.
Вандроўнік зь цяжкасьцю сеў, усё яшчэ трымаючыся за жывот.
— С-сапляк... — прашыпеў ён зь цяжкасьцю. — Ня стойце як слуп... шукайце машыну, жвава, жвава... Ды ня стойце ж, паварочвайцеся!
Максім тупа агледзеўся. Шаша ажывала. Цэнтру больш не было, ён ператварыўся ў лужыну расплаўленага мэталу, у пару, у смурод, вежы больш не працавалі, лялькі перасталі быць лялькамі. Ашаломленыя людзі, прыходзячы ў сябе, хмурна азіраліся, тапталіся каля сваіх машын, спрабуючы ўцяміць, што зь імі адбылося, як яны сюды трапілі, што рабіць далей.
— Хто вы такі? — спытаў Вяпрук.
— Ня вашая справа, — сказаў Вандроўнік па-нямецку. Яму было балюча, ён крахтаў і задыхаўся.
— Не разумею, — сказаў Вяпрук, прыўздымаючы ствол пісталета.
— Камэрэр... — паклікаў Вандроўнік. — Заткніце глотку свайму тэрарысту... і шукайце машыну...
— Якую машыну... — сказаў Максім тупа і бездапаможна.
— Масаракш... — пракрахтаў Вандроўнік. Ён сяк-так падняўся, усё яшчэ горбячыся, прыціскаючы далонь да жывата, няпэўнымі крокамі падышоў да Максімавага аўтамабільчыка і пралез унутр. — Сядайце... хутка! — сказаў ён ужо з-за руля. Потым ён азірнуўся цераз плячо на афарбаваны полымем слуп дыму. — Што вы туды падкінулі? — спытаў ён безнадзейна.
— Тэрмічную бомбу.
— У склеп або ў вэстыбюль?
— У склеп, — сказаў Максім.
Вандроўнік застагнаў, пасядзеў трохі, адкінуўшы галаву, потым уключыў рухавік. Машына затрэслася і забражджала.
— Ды сядайце ж вы, нарэшце! — закрычаў ён.
— Хто гэта такі? — спытаў Вяпрук. — Ханціец?
Максім паматаў галавой, рыўком адкрыў заднія заклінаваныя дзьверцы і сказаў яму:
— Залазьце.
Сам ён абышоў машыну і сеў побач з Вандроўнікам. Аўтамабіль тузануўся, у ім нешта завішчала, трэснула, але ён ужо каціўся па шашы, недарэчна віхляючы, бразгочучы незачыненымі цалкам дзьверцамі і гучна страляючы глушыцелем.
— Што вы цяпер намерваецеся рабіць? — спытаў Вандроўнік.