— Завіце мяне Рудольф.
— Так... Я ж сябе не дакараю, Рудольф. І не зьбіраюся. Я зьбіраюся працаваць. Рабіць рэвалюцыю.
— Зьбірайся лепш дадому, — сказаў Вандроўнік.
— Я дома, — сказаў Максім нецярпліва. — Ня будзем пра гэта больш... Мяне цікавяць перасоўныя выпраменьвальнікі. Што зь імі рабіць?
— Зь імі нічога ня трэба рабіць, — адказаў Вандроўнік. — Падумай лепш, што рабіць з інфляцыяй...
— Я пытаюся пра выпраменьвальнікі, — сказаў Максім.
Вандроўнік уздыхнуў.
— Яны працуюць ад акумулятараў, — сказаў ён. — І зарадзіць іх можна толькі ў мяне ў інстытуце. Праз трое сутак яны здохнуць... Але вось празь месяц павінна пачацца ўварваньне. Звычайна ў нас атрымоўваецца зьбіваць субмарыны з курсу, так што да ўзьбярэжжа даходзяць толькі адзінкі. Але на гэты раз яны рыхтуюць армаду... Я разьлічваў на дэпрэсыйнае выпраменьваньне, а зараз іх давядзецца проста тапіць... — Ён памаўчаў. — Значыць, ты — дома. Ну, дапусьцім... І чым жа ты канкрэтна намерваешся цяпер займацца?
Яны пад’яжджалі да Дэпартамэнту. Цяжкія вароты былі зачыненыя наглуха, у каменнай агароджы чарнелі амбразуры, якіх Максім раней ніколі ня бачыў. Дэпартамэнт стаў падобным на крэпасьць, гатовую да бою. А каля павiльёнчыку стаялі трое, і рудая барада Зэфа гарэла ў зеляніне, як экзатычная кветка.
— Ня ведаю, — сказаў Максім. — Я рабіцьму тое, што мне загадаюць дасьведчаныя людзі. Калі спатрэбіцца, я займуся інфляцыяй. Калі давядзецца, я тапіцьму субмарыны... Але сваю галоўную задачу я ведаю цьвёрда: пакуль я жывы, нікому тут ня ўдасца пабудаваць яшчэ адзін Цэнтр. Нават з найлепшымі намерамі...
Вандроўнік прамаўчаў. Вароты былі ўжо зусім блізка. Зэф прадраўся праз жывы плот і выйшаў на дарогу. Цераз плячо ў яго вісеў аўтамат, і было здалёк відаць, што ён злы, нічога не разумее і зараз са страшнымі праклёнамі запатрабуе тлумачэньняў, чаму яго, масаракш, адарвалі ад працы, задурылі яму галаву Вандроўнікам і прымушаюць, як хлапчука, тырчаць тут сярод кветачак ужо другую гадзіну запар.
1968
Камэнтары да пройдзенага: «Населены востраў»
Абсалютна дакладна невядома, калі быў задуманы гэты раман, — 12 чэрвеня 1967 году ў рабочым дзёньніку зьяўляецца надпіс: «Патрэбна скласьці заяўку на аптымістычную аповесьць пра кантакт». І тут жа:
«Склалі заяўку. Аповесьць „Населены востраў“. Сюжэт: Іваноў церпіць крушэньне. Абстаноўка. Капіталізм. Алігархія. Кіраваньне праз псыхахвалі. Навукі толькі ўтылітарныя. Ніякага разьвіцьця. Машынай кіруюць жрацы. Сродак ідэальнай прапаганды адкрыты толькі што. Няўстойлівая раўнавага. Грызьня ва ўрадзе. Народ хістаюць з боку на бок, у зал.<ежнасьці> ад таго, хто дацягваецца да кнопкі. Псыхалёгія тыраніі: што трэба тырану? Кнопачная ўлада — гэта ня тое, хочацца шчырасьці, вялікіх спраў. Ёсьць адсотак насельніцтва, на каго прамяні ня дзейнічаюць. Частка — ірвецца ў алігархі (алігархі таксама не ўспрымальныя). Частка — ратуюцца ў падпольле ад вынішчэньня, як непадатлівы матэрыял. Частка — рэвалюцыянэры, як дзекабрысты або народнікі. Іваноў пасьля нягодаў патрапляе ў падпольле».
Цікава, што гэты знарочыста бадзёры запіс разьмяшчаецца якраз паміж двума вельмі змрочнымі — 12.06.67: «Б. прыбыў у Маскву ў сувязі з адхіленьнем КпТ (аповесьць „Казка пра тройку“ — заўв. пер.) Детгизам» і 13.06.67: «Афронт у МолГв з КпТ». Гэты здвоены ўдар аглушыў нас і прымусіў страціць на час счапленьне з рэальнасьцю. Мы апынуліся нібы б у стане гэткага «творчага ґроґі».
Вельмі добра памятаю, як, зьбянтэжаныя і злыя, мы казалі адзін аднаму: «Ах, вы ня хочаце сатыры? Вам больш не патрэбныя Салтыковы-Шчадрыны? Сучасныя праблемы вас больш не хвалююць? В-вельмі добра! Вы атрымаеце бяздумны, бязмозґлы, абсалютна бяззубы, забаўляльны, без адзінай ідэі раман пра прыгоды хлопчыка-я...чыка, камсамольца XXII стагодзьдзя...» Сьмешныя хлопцы, мы нібы зьбіраліся пакараць каго-небудзь з тых, хто мае ўладу, за адмову ад прапанаваных намі сур’ёзнасьцяў і праблем. Пакараць тав. Фарфуркіса легкадумным раманам! Пацешна. Пацешна і трошкі сорамна зараз гэта згадваць. Але тады, улетку і ўвосень 67-га, калі ўсе самыя сяброўскія нам рэдакцыі адна за адной адмаўляліся і ад «Казкі», і ад «Брыдкіх лебедзяў», мы ня бачылі ў тым, што адбываецца, нічога пацешнага.
Мы ўзяліся за «Населены востраў» без энтузіязму, але вельмі хутка праца захапіла нас. Выявілася, што гэта па-д’ябальску займальны занятак — пісаць бяззубы, бяздумны, чыста забаўляльны раман! Тым больш што даволі хутка ён перастаў бачыцца нам такім ужо бяззубым. І вежы-выпраменьвальнікі, і вырадкі, і Баявая Гвардыя — усё ўставала на свае месцы, як патроны ў абойму, усё знаходзіла свой прататып у нашай улюбёнай рэальнасьці, усё аказвалася носьбітам падтэксту — прычым нават як бы мімавольна, нібы само сабой, быццам рознакаляровая ледзянцовая крошка ў нейкім чароўным калейдаскопе, які ператварае хаос і выпадковую мешаніну ў элегантную, упарадкаваную і цалкам сымэтрычную карцінку.