Максім з задавальненьнем падпарадкаваўся. Ён выйшаў на ґанак і зноў працягнуў пруток з грыбамі. Рыжабароды ўзяў пруток, пакруціў яго так і сяк, панюхаў і адкінуў у бок.
— Э, не! — запярэчыў Максім. — Вы ў мяне пальчыкі абліжаце...
Ён нагнуўся і падняў пруток. Рыжабароды не пярэчыў. Ён паляпаў Максіма па сьпіне, падштурхнуў да вогнішча, а ля вогнішча наваліўся яму на плячо, пасадзіў і пачаў нешта тлумачыць. Але Максім ня слухаў. Ён глядзеў на маркотнага. Той сядзеў насупраць і сушыў перад агнём нейкую шырокую брудную анучу. Адна нага ў яго была босая, і ён увесь час варушыў пальцамі, і гэтых пальцаў у яго было пяць. Пяць, а зусім ня шэсьць.
2
Гай, седзячы на краёчку лавы каля вакна, паліраваў кукарду на бэрэце і глядзеў, як капрал Варыбобу выпісвае яму праязныя дакумэнты. Галава капрала была пахіленая набок, вочы вылупленыя, левая рука ляжала на стале, прытрымваючы блянк з чырвонай аблямоўкай, а правая нетаропка выводзіла каліграфічныя літары. Выдатна ў яго атрымліваецца, думаў Гай зь некаторай зайздрасьцю. Эх, які стары чарнільны хрэн: дваццаць гадоў у Гвардыі, і ўсё пісарам. Трэба ж, як пільна глядзелі... гонар брыгады... зараз яшчэ й язык высуне... Так і ёсьць — высунуў. І язык у яго ў чарнілах. Бывай здаровы, Варыбобу, старая ты чарніліца, больш мы з табой ня ўбачымся. Наогул неяк сумна зьяжджаць — хлопцы добрыя падабраліся, і паны афіцэры, і служба карысная, значная... Гай шмыгнуў носам і паглядзеў у акно.
За акном вецер нёс белы пыл па шырокай гладкай вуліцы без тратуараў, выкладзенай старымі шасьцікутнымі плітамі, бялелі сьцены доўгіх аднолькавых дамоў адміністрацыі й інжынэрнага пэрсаналу, ішла, прыкрываючыся ад пылу і прытрымліваючы спадніцу, пані Ідоя, дама поўная і прадстаўнічая — мужная жанчына, якая не пабаялася рушыць усьлед зь дзецьмі за панам брыгадзірам у гэтыя небясьпечныя месцы. Вартавы ў камэндатуры, з пачаткоўцаў, у неабмятым пылавіку і ў бэрэце, нацягнутым на вушы, зрабіў ёй «зброю на фронт». Потым праехалі два грузавікі з выхаванцамі, напэўна, рабіць прышчэпкі... Так яго, у шыю яго: ня высоўвайся за борт, няма чаго табе высоўвацца, тут табе не бульвар...
— Ты як усё ж ткі пішашся? — спытаў Варыбобу. — Гаал? Або можна проста — Гал?
— Не-не, — сказаў Гай. — Гаал маё прозьвішча.
— Шкада, — сказаў Варыбобу, задуменна абсмоктваючы пяро. — Калі б можна было «Гал» — якраз памясьцілася б у радок...
Пішы, пішы, чарніліца, падумаў Гай. Няма чаго табе радкі эканоміць. Капрал, называецца... Ґузікі зелянінай зарасьлі, тожа мне — капрал. Два мэдалі ў цябе, а страляць як сьлед не навучыўся, гэта ж усе ведаюць...
Дзьверы расчыніліся, і ў канцылярыю імкліва ўвайшоў пан ротмістр Тоот з залатой павязкай дзяжурнага на рукаве. Гай ускочыў і стукнуў абцасамі. Капрал падняў азадак, а пісаць не перастаў, стары хрэн. Капрал, называецца...
— Ага... — вымавіў пан ротмістр, з агідай зьдзіраючы супрацьпыльную маску. — Радавы Гаал. Ведаю, ведаю, пакідаеце нас. Шкада. Але рады. Спадзяюся, у сталіцы будзеце служыць гэтак жа старанна.
— Так, пане ротмістру! — сказаў Гай усхвалявана. У яго нават у носе зашчыпала ад захапленьня. Ён вельмі любіў пана ротмістра Тоота, культурнага афіцэра, былога выкладчыка гімназіі. Аказваецца, і пан ротмістр таксама яго вылучаў.
— Можаце сесьці, — сказаў пан ротмістр, праходзячы за бар’ер да свайго стала. Не сядаючы, ён бегла прагледзеў паперы і ўзяўся за тэлефон. Гай тактоўна адвярнуўся да акна. На вуліцы нічога не зьмянілася. Пратупала на абед роднае капральства. Гай сумна праводзіў яго вачыма. Прыйдуць цяпер у сталоўку, капрал Сэрэмбэш скамандуе зьняць бэрэты на Падзячнае Слова, раўнуць хлопцы ў трыццаць глотак «падзячнае слова», а над каструлямі ўжо пара падымаецца, і блішчаць міскі, і старына Дога ўжо гатовы адмачыць вядомае сваё, кароннае наконт жаўнера і кухаркі... далібог, шкада зьяжджаць. І служыць тут небясьпечна, і клімат нездаровы, і паёк вельмі аднастайны, адны кансэрвы, але ўсё роўна... Тут, ва ўсякім разе, дакладна ведаеш, што ты — патрэбны, што безь цябе не абысьціся, тут ты на свае грудзі прымаеш злавесны напор з Поўдня, і адчуваеш гэты напор: адных сяброў колькі тут пахаваў — вунь за пасёлкам цэлы гай жэрдак з іржавымі шаломамі... А з другога боку — сталіца. Туды нейкага ўсякага ня пашлюць, і раз ужо пасылаюць, то не адпачываць... Там, кажуць, з Палаца Айцоў усе гвардзейскія пляцы праглядаюцца, так што за кожным пастраеньнем хто-небудзь з Айцоў абавязкова назірае... то бок ня тое, што абавязкова, але не-не ды й паглядзіць. Гая кінула ў запал: ні з таго, ні з гэтага ён раптам прадставіў сабе, што вось выклікалі яго са строю, а ён на другім кроку пасьлізнуўся ды й ляснуўся носам камандзіру пад ногі, загрымеў аўтаматам па бруку, разявака, і бэрэт невядома куды зьехаў... Ён адпачыў і крадком азірнуўся. Крый божа... Так, сталіца! Усё ў іх на вачах. Ну, ды нічога — іншыя ж служаць. А там Рада — сястрычка, сястрыца, матуля... дзядзька сьмешны са сваімі старажытнымі косткамі, з чарапахамі сваімі дапатопнымі... Вох і засумаваў жа я па вас, мілыя вы мае!...