Выбрать главу
Было такое адчуванне, бы Усе наўкол — браты яму і сёстры, Радня на свеце — чалавек любы; Нібы прайшоўся хтось з сякерай вострай Па горадзе — і ссек усім гарбы.
Ён думаў пра Галіну Львоўну, пра Таццяну і бацькоў яе... Мой божа, Як многа ўсё ж спагады і дабра Сярод людзей!.. Пакліч — і дапаможа Табе і жыць, і выжыць чалавек...
На горад
в е р т ы к а л ь н а
п а д а ў
с н е г,
Але не першы той, а ўжо апошні, Вясновы, цёплы... Ля цэнтральнай пошты Бабуля кветкі прадавала; ён Купіў букецік кволенькіх пралесак, Цукеркі і шампанскае ў давесак,— Злавіў машыну і назваў раён.
Шукаў дарогай словы: "Да цябе Я поўз дарогай болю на гарбе, Глядзі: ён сцёрся доўгаю дарогай..." Ніяк не падымалася рука Націснуць кнопку чорную званка; I раптам дзверы самі, дзякуй богу, Павольна расчыніліся, і смех 3-за іх пачуўся... "Як сабачы брэх",— Чамусьці ён падумаў. I Таццяна: "Заходзь, — сказала. — У мяне сябры".
Застолле йшло нагамі дагары, На покуце сядзеў вусач з баянам, Ён закрычаў: — У гонар госця — туш!
I нехта тут жа ўставіў: — Лепей — душ. Ты б асвяжыўся. Як бульдозер, п'яны. — Гы-гы.„ Сказаў!.. Бульдозер п'е хіба?
Таццяна стужку белую з ілба Адкінула... "Мой бог, ты без гарба!.." — Сказаць была павінна, а сказала:
— Я замуж выйшла.
— Горка! — зарычала Застолле, і пад дружны перастук Налітых шклянак — падышоў дзяцюк Да Тані... — Кіньце вы... Усё вам мала,— Сказала Таня.— Мне ўжо рот баліць. Гарэлка горкай і павінна быць.
...I ўсё ж яна яго пацалавала. Андрэй стаяў з цукеркамі, з віном, 3 букецікам пралесак — дурань дурнем. — Шампанскае прынёс... Відаць, культурны, — Ікнуў вусач. — А мы гарэлку п'ём. — Ды сціхні ты, — яго штурхнулі ў бок. — А лепш за ўсё расол піць... Або сок,— Бубніў вусач.— У соку вітаміны...
"Сякеру ўзяць! У іх гарбы на спінах!" — Мільгнула думка.
— Таня, не гасцінна Ты хлопца сустракаеш... — Сядзь, браток,— Падставіў нехта крэсла, хтосьці з рук Шампанскае забраў—і перастук Налітых шклянак зноўку стол агучыў. — Хай скажа тост! — зароў вусач. "Ануча!" — Сказаў сабе Андрэй, зрабіў глыток: — За ваша шчасце...
Памуціўся зрок, Хіснуўся стол, але Андрэй адолеў, Асіліў слабасць, і, калі застолле Упрэглася спяваць, паспрабаваў Паглядам перакінуцца з Таццянай,..
"Глядзіць, як хтось яго абрабаваў. Нібы было што-небудзь абяцана",— Падумала яна... Ён прачытаў Яе пагляд — і ёй кіўнуў у згоду.
— Хто ён такі? Прадстаў яго народу! — Вусач буяніў. — Гэта кватарант. Былы,— сказала Таня... Жоўты бант 3 пляча яе, як кураня, скаціўся; Андрэй — у с ё й с п і н о ю — Нахіліўся Падняць яго... Ніколькі не змяніўся Пагляд Таццяны...
Ён перачакаў, Пакуль застолле да яго прывыкла I больш не заўважала... Ціха ўстаў,— Як толькі валтузня ізноў узнікла 3 вусатым,— і падаўся да дзвярэй... I ўжо за імі не пачуў Андрэй — I добра, што не чуў ён — як вусаты Спытаў услед: "А хто ўсё ж той... гарбаты?"
I зноў не ведаў ён, куды ісці. Не меў, куды ісці. Сярод чужога Стаяў двара. Убачыў тэлефон, Зайшоў у будку, кінуў дзве манеты. Набраў на дыску нумар выпадковы. "Алё...— пачуўся голас.— Гэта ты?" "Я..." — адказаў ён. Выслізнула трубка 3 далоні — і павісла на шнуры. Ён споўз уніз. Прыціснуў трубку вухам: "Але... алё..." — гукаў дзявочы голас, I голас гэты так яго чакаў, Так з ім хацеў хутчэй спаткацца — проста Не мог трываць!.. Ён споўз яшчэ ніжэй, Хіснуўшы трубку. Голас загайдаўся Над галавой; чакаў, не заціхаў, Мацней гукаў! Як звон, гайдаўся голас... Пад ім ён, у калені галаву Уціснуўшы, у трэці раз заплакаў.