Саміх сябе засмажыць не дадзім.
Шчэ пахрумсцім, як качаны з марозу.
Таварыш, ці не надта мы цвяроза
Каля цяпельца нашага сядзім?
Жыццё ідзе. I справіцца яно
3 атрутным жахам, што з прадоння выплыў.
Мы пройдзем шлях, які на долю выпаў.
Глядзі, як ясна свеціцца віно...
Агонь гарыць... Давай за гэта вып'ем.
Л і р ы ч н а е а д с т у п л е н н е
Працяг пабочнай тэмы
Паэт
знішчае алкаголь!.. Яшчэ
Закусвае. I рэдка чысціць зубы.
Такі распуснік! Павуціну тчэ:
Як гляне на жанчыну — урачэ.
Бандыта ўночы ўбачыць — уцячэ.
Бандыты з ім сябе паводзяць груба.
Якую б мне, слухач,
Дэталь
Дадаць
Да гэтага
узнёслага
партрэта?..
Баюся, каб не кінуў ты чытаць,
Дакладней, слухаць пра жыццё паэта.
Таму, каб не труціць далей душу
I не псаваць прыстойнага тавару,
Адразу ж адступленне завяршу,
Прызнаўшыся ў канцы, у чым грашу,
Што ўсім зусім паэту не да твару:
Напісана
яно
для ганарару.
Давай з яго
гульнём на пару мы!
Абдымемся. Спяём. Хаця б фальцэтам.
Давай адрознім
лета ад зімы
У шостай частцы
Нашага канцэрта.
Ч а с т к а ш о с т а я
Крамольная
Слухач, ты ўжо вуха наставіў:
Крамола?.. Паэтавы выбрыкі!..
Так, гэтае слова я ўставіў,
Каб ты яго выкінуў.
Крамола — не з матам куплеты,
Не песні блатныя пра Мурку...
На службе дзяржаўнай паэту
Быць нельга прыдуркам.
Паэт! Калі страх — неадольны,
Калі асцярога скавала,
Успомні:
быў Ленін крамольны,
Крамольныя Пушкін, Купала.
Псторыі кола
Заўсёды круціла крамола.
Стагналі Афіны,
Цары вар'яцелі на тронах —
Чырвонай цаглінай
Слізгала крамола па скронях!
Пра час лапачы...
Яно не ў карысць і не ў шкоду.
Краналі мячы
Лілейную шыю свабоды.
Яе бараніць
Уставала насупраць дазволу,
Каб антыскарыцца і антыскарыць -
3 каламі
крамола!
Усе сховы — часовыя.
Хай рукі скрыжуюцца змучана —
Крамольна галовы
Да жылістых каркаў прыкручаны!.
Крамольніка слава
Мінуе
на ўчынак не здольных...
Апошняя справа
Хадзіць у крамольных.
На слізкія дыбы
Вялі іх. Жалезам пласталі.
Драпежныя рыбы —
Кастры інквізітараў білі хвастамі.
На пыл іх малолі,
Але не было паратунку —
Крамола ў крамоле,
Нібыта ў матрунцы
матрунка!..
На чорта нам гэта
Здалося,
крамольны мой дружа?..
Аднак паглядзі:
Палымнеюць штолета
Крамольныя ружы.
I, не растаптанае ворагам,
Плешчацца вольна
Палотнішча сцяга чырвонага —
Ветразь крамольны.
Крамольна пад ім
у замшэлым балоце
Тлусцець неспатольна.
Крамольна
загінуць на ўсплеску, на ўзлёце,
А жыць —
не крамольна.
Крамольна
самнамбулай бегчы па даху
На голас прамоўны,
Крамольна
наскрозь асцярогай прапахнуць,
А рызыкай —
не крамольна.
Вядома, не горшы з людзей,
Хто прамовы ў цытатнікі выпісаў.
Ёсць выпас ідэй —
I ідэйныя коні на выпасе.
Мяшкі травяныя. Пасуцца, заразы.
Трактаты складаюць прыстойна,
Уцяміўшы: базіс — надзейная база,
Падмурак
пад конскае стойла.
Зусім не на тое
крамольна
Кастрычнікам век узрывалі,
Каб гэтыя коні
Бакі нагулялі!..
Таварышы коні! —
і кожны, і разам —
Гэй вы, прысцяжныя мае:
Сягоння
для сацыялізма
абраза
Даказваць, што ён існуе!
Няўмольнай хадою па свеце ён крочыць,
Чырвоных сцягоў расстаўляючы вешкі;
Ні атамнай доўбняй яго не прыкончыць,
Ні конскай даўбешкай.