"Гэй вы, гусі-самаграі!
Музыкі сівыя!
Вы спявайце ў родным краі
Песні векавыя.
I з небыцця вяртайце, гуслі,
усляроў у зрэб'і,
Непадкупных, неспакусных
Золатам і срэбрам.
Не збірайце толькі, гуслі,
Успамінаў хмары,
Як плылі над Белай Руссю
Войны ды пажары.
Як зямля яе стагнала,
Плакалі каменні...
Як было і так нас мала —
I як стала
меней..."
Кажух
Серп згубіла жняя,
Парэзалася змяя.
Не змяя —
змейка.
Не жняя —
жнейка.
Дзяцінства.
Не страшна мядзянкі,
А страшна вядзьмаркі.
Яна жыве за рэчкаю
3 ваўком і авечкаю.
Воўк авечку не дзярэ,
Ляжыць на баку:
До дзяцей на дварэ —
Хопіць ваўку,
— Як воўк вые?
- У-у-у!..
Не страшна.
Лугі гудзелі восамі,
Дзе бегалі мы босыя.
Грамы маланак кованкі
Кавалі перунамі,
А мы гулялі ў хованкі
3 маланкамі,
3 грамамі.
Бярэ лімонку Лёнька:
— Во гэта
чака.
...Пакласці на касцёр лімонку
I чакаць.
Лёнька — глянь! — пры рэвальверы:
"Збоч! Не падыходзь!.."
Першыя піянеры
Мацук і Гродзь,
На іх чырванакрыла
Гальштукі палаюць.
— Лёньку забіла!!!
...Хаваюць.
Пласты сырой зямлі
Зрываюцца з лапат.
— Яны яго звялі!
А-а-а!.. Быў бы аўтамат!
— Ты што!
То ж дзеці!!
Гнат!!!
...Я вырастаў з дзіцячых апранах
Хутчэй, чым травы ў лета вырасталі.
Ды не ў дакор
за рост не па гадах
Абновы мне гады ў рады спраўлялі.
Ну што пашыеш з лахманоў вайны?
Якія ў вёсцы зрабаванай грошы?
А дзед бухторыў:
"Поліўка...
Бліны...
Някепская яда — і рост харошы".
Як ні зіма — так звычная бяда:
Што апрануць, каб халады агораць?
Маўчаў я злосна:
"Добрая яда!
У Лёнькі старшынёвага не горай.
Але ў мяне палаплены кажух,
А Лёньку на зіму спраўляюць новы..."
Дзед уздыхаў.
Дзед пераводзіў дух,
Казаў:
"У Лёнькі бацька
Не вясковы.
I старшыня. 3 тваім не параўнаць".
"Кіла ў яго! — злаваў я.— Сквапны. Хіжы.
А старшыня — дык заўтра могуць зняць.
Ён рыжы. П'е.
У нас не любяць рыжых.
Ім шчасце
Чорт
варожыць на ражнах!
Вядзьмак ліе
Алей ім у маслёнку..."
Патроны мы шукалі ў бліндажах —
I тут лімонкай і забіла Лёньку.
Ягоны бацька з п'яных слёз апух,
А вечарам, памінкамі дабіты,
Прынёс да нас пад пахаю кажух
I кінуў: "На!.. Хоць не табе пашыты".
Я закрычаў. Я ўрос плячыма ў печ,
Да кажуха баяўся дакрануцца.
Ігнат прасіў: "Вазьміце... Гэта ж рэч...
Вазьміце, людцы! Ну, вазьміце, людцы!.."
Знямеў
мой крык. Паплыў у вочы змрок.
— Ачуйся ты! — Ігната ў спіну білі.
А ён сваё: "Харошы кажушок...
Прымерайся... Навыраст Лёньку шылі.
Табе, бадай што, будзе ў самы раз,
Ты ўзяўся ростам!.. Вунь які ты выйшаў!.."
I белы свет перада мной пагас.
Дзед плакаў ранкам:
"Малайчына... Выжыў..."
...Я выжыў.
Мне хапае апранах.
I час не той. I музыка не тая.
Ды колькі ні жыву —
у страшных снах
На кажусе
На Лёнькіным
Лятаю.
Канцэрт пераможцаў
Аляксею Дудараву
Я стаў пераможцам.
Я сёння балюю.
Віншуйце па пошце.
Цалую...
Вітаю вас, кайфа аматары,
Прысмокнутыя тэлевізарам.
Я вашыя душы, што прэлі за кратамі,
Спакусліва вызваліў.
Нязнаныя думкі
Над коўдрамі сноў вашых сцюжна зашорхалі...
Калі вы не дурні —
Жадаю вам поспехаў.
Браты перамогі,
Я вас абдымаю на карку Алімпа.
Нібы насарогі
Крышылі вы ўсе трыумфальныя аркі,
Што ўквечаны рознаю ліпай.