***
Абсыпалася цэгла
Замкавых муроў.
Згубіў нашчадак годнасьць
Продкаў-ваяроў.
Па месьце старажытным
Вецер гоніць пыл.
Гарыць у небе зорка,
Назва ёй — Палын.
***
Сінеча нябёсаў,
І вецер паўночны,
Сады зацьвітаюць,
І ранкам марозна.
У сад пракаветны
Ступаю нясьмела,
Між дрэў там блукае
Чароўная фея.
Дзяўчына у лёгкім,
Сьвяточным убраньні,
Імя ёй — Венера,
Багіня Каханьня…
МАКСІМУ БАГДАНОВІЧУ
Чаму здараецца
Ў жыцьці у нашым часта,
Што лепшыя сыходзяць
У нябыт, у цемру першымі?..
Бывае, толькі-толькі пачынае
Дарунак Божы —
талент — расьцьвітаць,
Як раптам… сьмерць
Й сьцюдзёны жвір магільны…
Што застаецца? —
Творы, кнігі, словы…
***
Крадзецца вечаровы змрок
ў пакой —
І нараджае сьветлацені,
А недзе побач грукаціць
Па шляху рэйкавым цягнік.
І зьнікае бязь сьледу,
і сплывае удалеч
Мітусьлівае быцьцё чалавека-мураша…
Зьнікаюць дробязі жыцьця
І цемра патыхае Вечнасьцю…
***
“Бывают дни,
Когда опустишь руки.
И нет ни слов,
Ни музыки, ни сил…”
Зь песьні расейскага рок-гурта
“Машина времени”
Спакою не знайсьці
Душы збалелай,
Чорнай паласой
Ідзе жыцьцё,
Хоць, каму цікавае Паэта
Ціхае, сьлязьлівае ныцьцё?
Бо лягчэй за ўсё —
Паддацца лёсу,
Не змагацца
Й не спрабуючы зьмяніць
Ўяўную фатальнасьць
Існаваньня…
А ўсяго і трэба —
Годна Жыць!
***
Купаліся русалкі
На Русальным тыдні,
Гайдаліся на гнуткіх
Бярозавых галінах.
Шаптаў ім ціха ветрык,
Пры месячка сьвятле:
“Прыгожыя, вясёлыя,
Што аж душа пяе…”
Ім лашчыў вецер грудзі,
Браў за танюткі стан,
А грэшныя іх гульні
Хаваў сівы туман.
А ранкам промні сонца
Усыпалі зямлю —
І зьнік туман, і зьнікла ўсё —
Ці праўда? Ці падман?
***
Заліло малінавым сьвятлом
Сонца вечаровае палеткі,
І становіцца Сусьвету дном
Аблічча мае роднае зямелькі.
Адыходзіць дзённа мітусьня
На спачын — за рэкі, лясы, горы —
Адступае марнасьць ўся быцьця,
Хваляй наплывае Вечнасьць-мора…
Паплыву-памкнуся я па ім
Ў ірэальны сьвет сваіх ўяўленьняў,
Свацьця-ноч разбудзіць успамін
Пра мае юнацкія памкненьні…
***
Вецер-гарэза
Хіліць галіны
Самотных бярозак
На ўскрайку сяла,
Лагодзіць пяшчотныя
Рукі рабінаў…
І яблыкам сьпелым
Цяжарыць зямля.
***
Адвечны рытм жыцьця
людскога —
Ёсьць час сяўбы,
ёсьць час жніва.
Снапы ў кулях.
Спалохі навальніцы.
Рабінавая ноч.
А на парозе — восень…
***
Усьміхаецца бабіна лета
Вачыма шчасьлівых жанчын,
І купаюцца ў сонечных промнях
Чырвоныя гронкі рабін…
***
Вецер-вандроўнік
Поўніць прастору
Восеньскім смуткам,
Жалем пра лета,
Што адышло,
Прамінула так хутка…
…Сонечны водбліск
Ў куточку партрэта…