…Невялічкі прасьвет і … новая хмара, і моцны, зноў як зь вядра, дождж. Раздажджылася… Аблачыны-хмары шпарка плывуць чарадою на захад. Дзесьці ў нетрах нябёсаў грукоча-імчыць Перунова калясьніца — палымнеюць час ад часу прывідным бляскам маланкі…
На бярвеньні ўладкаваліся жоўтыя гарбузы-пузацікі. Паклала іх маці дасьпяваць, а тут дождж… Ну і няхай памыюцца.
На падворку сьветла больш-менш, а вось на лузе, за рэчкай, суцэльная шэрая дажджавая заслона.
Плача восень дажджом верасьнёўскім на хаўтурах па леце мінулым…
Што ёсьць наш зямны век?
Як сонечны прамень — залятае раніцою ў пакой, жыве ў ім, рухаючыся па сьцяне, а надвячоркам зьнікае ў прасторы, гэтак і чалавек — зьяўляецца ў гэты сьвет, жыве ў пакутах, радасьцях (гэта ўжо каму колькі й чаго наканавана), ды ўрэшце пакідае грэшную зямельку.
…Лістападаўскі вечар. За вакном шамаціць халодны восеньскі дождж. Раз-пораз па дарозе каля дому праносяцца, распырскваючы лужыны на мноства фантанчыкаў, машыны. У цьмяным сьвятле ліхтароў-маякоў блішчаць пакручастыя, аголеныя (і ад гэтага нейкія пачварныя) мокрыя галіны дрэваў. Роўны пошум дажджу навявае спакой. Ціха. Ня верыцца нават, што недзе побач шуміць-віруе й цяжка дыхае небарака-горад. Там — заўсёды сьпяшаюцца некуды людзі й машыны, там — мора агнёў, сьвятла, гукаў… Тут жа — толькі ціхі шолах дажджу за вакном.
Ніяк не здаволіцца цішынёй. Гэта, пэўна, хранічная “хвароба” многіх гараджанаў. Вяскоўцам гэтага не зразумець. Яны стала жывуць у спакойнай атмасьферы зацятага сялянскага побыту — і для іх гэта звыклы стан.
У вёсцы, асабліва летнім позьнім вечарам ці ноччу, стаіць гэткая ціша, што чутна, як шуміць рэчка на перакатах, як стукае ўдалечыні, бегучы па рэйках у вялікія, тлумныя гарады, цягнік.
Усё думаю, як назваць гэтую неспатольную прагу цішыні, спакою? Магчыма, настальгіяй па вечнасьці?..