– Мае пацыенты…
– О, калі вашыя справы здаюцца вам цікавейшымі за мае… – пачаў Холмс крыху пакрыўджана.
– Я збіраўся сказаць, што мае пацыенты выдатна абыдуцца без мяне дзень або два, бо гэта самы спакойны час году.
– Выдатна! – мой сябар зноў быў у гуморы. – Тады вы складзяце мне кампанію. Я думаю, спярша трэба нанесці візіт Форбсу. Магчыма, ён узброіць нас нейкімі фактамі, перш чым мы зразумеем, з якога боку падступіцца да нашай загадкі.
– Вы казалі, у вас ёсць версія.
– Так, іх некалькі, але толькі расследаванне дапаможа нам спыніцца на нейкай адной. Найцяжэй разблытаць злачынствы, ад якіх нікому няма карысці. Нашае ж прыносіць карысць, і вялікую. Каму? Амбасадару Францыі, амбасадару Расіі, а таксама любой асобе, якая можа прадаць паперы аднаму ці другому. Да таго ж ёсць лорд Холдхёрст.
– Лорд Холдхёрст?!
– Чаму не? Дзяржаўны муж вельмі нават можа аказацца ў сітуацыі, калі не будзе надта шкадаваць пра выпадковую страту важнага дакумента.
– Нават такі годны муж, як лорд Холдхёрст?
– Мы не маем права адпрэчваць нават самую маленькую імавернасць. Трэба сёння ж наведаць высакароднага лорда, паглядзім, што ён зможа расказаць. Дарэчы, я ўжо зрабіў сёе-тое па дарозе ў Лондан.
– Калі вы паспелі?
– Я даслаў тэлеграмы са станцыі Ўокінг ва ўсе вечаровыя газеты Лондана. Неўзабаве там з’явіцца абвестка.
Ён паказаў мне аркуш, вырваны з нататніка. На ім алоўкам было накрэмзана наступнае:
Прэмія ў 10 фунтаў. Кэбмена, які высадзіў пасажыра каля ці непадалёк ад Міністэрства замежных справаў з боку Чарлз-стрыт у 9:45 вечара 23 траўня, просяць звярнуцца на Бэйкер-стрыт, 221б.
– Вы ўпэўненыя, што злодзей прыехаў у кэбе?
– Калі нават не, шкоды не будзе. Але калі містэр Фэлпс не памыляўся, сцвярджаючы, што ў калідоры і кабінеце няма дзе схавацца, то невядомы прыйшоў з вуліцы. А калі ён прыйшоў з вуліцы ў такую дажджлівую ноч і не пакінуў слядоў на падлозе, абследаванай праз некалькі хвілінаў пасля здарэння, то яго прывёз кэб. Так, я думаю, кэб – гэта найбольш лагічна.
– Гучыць праўдападобна.
– Гэта і ёсць адна з зачэпак, пра якую я казаў. Яна можа даць сякі-такі плён. І потым, ясна, званок – гэта ключавы момант усёй справы. Хто звінеў у званок? Гэта зрабіў злодзей дзеля куражу? Або гэта зрабіў хтосьці, хто быў са злодзеем і хацеў нашкодзіць яму? Або гэта адбылося выпадкова? Або… Ён ізноў замаўчаў, занурыўшыся ў глыбокія і напружаныя развагі, як і дагэтуль, але паколькі я добра навучыўся адгадваць настрой майго сябра, мне здалося, што яго азарыла нейкая новая здагадка.
Мы прыбылі на станцыю ў тры дваццаць і, хуценька перакусіўшы ў буфеце, нарэшце рушылі да Скотланд-Ярда.
Холмс папярэдзіў Форбса тэлеграмай, і той быў гатовы прыняць нас – маленькі, падобны да ліса чалавек з рэзкімі, але прыемнымі рысамі твару. Ён сустрэў нас даволі холадна, асабліва калі мы агучылі мэту нашага візіту.
– Я ўжо чуў пра вашыя метады, містэр Холмс, – саркастычна сказаў ён. – Вы заўсёды з гатоўнасцю карыстаецеся фактамі, сабранымі паліцыяй, а потым спрабуеце самастойна раскрыць справу, прысабечваючы ўсе заслугі.
– Наадварот, – сказаў Холмс, – з апошніх маіх пяцідзесяці трох справаў толькі ў чатырох усплыло маё імя, а сорак дзевяць прыпісала сабе паліцыя. Не вашая віна, што вы гэтага не ведаеце, бо вы малады і зялёны, але калі хочаце добра сябе зарэкамендаваць на новай для вас пасадзе, вам лепш працаваць са мной, а не супраць мяне.
– Я не адмоўлюся ад пары падказак з вашага боку, – сказаў Форбс, заўважна памякчэўшы. – Я пакуль што ні на каліва не прасунуўся ў расследаванні.
– Што вы зрабілі?
– Мы праверылі Тэнджы, швейцара. Ён пакінуў гвардыю з добрай характарыстыкай, ніякіх падазрэнняў не выклікае. Яго жонка, аднак, не ўнушае даверу. Я перакананы, яна ведае пра справу больш, чым здаецца.
– Яе вы праверылі?
– За ёй сачыла адна з нашых жанчын. Місіс Тэнджы – выпівоха, і нашая агентка двойчы набліжалася да падазраванай, калі тая была пад мухай, але нічога не змагла з яе выцягнуць.
– Я чуў, у іх дом наведваюцца крэдыторы?
– Так, але з імі расплаціліся.
– Адкуль сям’я ўзяла грошы?