– Нічога падазронага. Швейцар выплаціў з заробку. Мы не знайшлі ніякіх доказаў таго, што яны разбагацелі.
– Як місіс Тэнджы тлумачыць тое, што паднялася ў кабінет, калі містэр Фэлпс пазваніў наконт кавы?
– Сказала, што яе муж быў надта стомлены і яна хацела даць яму палёгку.
– Ну, гэта добра стасуецца з тым, што праз пэўны час яго заспелі спячым на службовым месцы, так што падазрэнне тут выклікае толькі асоба жанчыны. Вы спыталіся ў яе, чаму яна так паспешліва ўцякала тым вечарам? Яе хуткая хада забрала ўвагу канстэбля.
– Яна затрымалася на службе і спяшалася дадому.
– Ці закінулі ёй тое, што вы і містэр Фэлпс, выправіўшыся з міністэрства ўсяго праз дваццаць хвілінаў пасля яе, дабраліся да яе дому раней?
– Яна кажа, што омнібус і экіпаж маюць розную хуткасць.
– Яна патлумачыла, чаму, трапіўшы дадому, кінулася на кухню?
– Там яна захоўвала грошы, якімі збіралася выплаціць пазыку.
– У яе на ўсё быў адказ… Вы спыталіся, ці не сустрэла яна кагосьці, выходзячы з міністэрства, і ці не бачыла кагосьці на Чарлз-стрыт?
– Яна бачыла толькі канстэбля.
– Ну, здаецца, вы яе грунтоўна дапыталі. Што яшчэ вы зрабілі?
– Увесь гэты час мы сачылі за службоўцам Гаро, але безвынікова. Яму нічога нельга выставіць.
– Нешта яшчэ?
– Больш нічога няма. Ніякіх зачэпак, нават самых нязначных.
– Ёсць нейкія ідэі наконт таго, чаму празвінеў гэты званок?
– Трэба прызнацца, гэта збівае мяне з тропу. Невядомы мусіў мець жалезныя нервы, каб вось так прыйсці і выкрыць сябе сігналам.
– Так, гэта быў вельмі дзіўны ўчынак. Вялікі вам дзякуй, што пагадзіліся на гутарку са мною. Нешта мне падказвае, што неўзабаве я звяжуся з вамі. Хадземце, Ўотсан.
– Куды цяпер? – спытаў я, калі мы пакінулі паліцыю.
– Цяпер мы едзем да лорда Холдхёрста, чальца кабінета міністраў і будучага прэм’ера Брытаніі.
Нам пашчасціла заспець лорда ў яго прыёмных пакоях на Даўнінг-стрыт. Холмс даў сваю візітоўку, і нас тут жа праводзілі. Міністр прыняў нас са старамоднай галантнасцю, якой славіўся, і запрасіў сесці на раскошныя канапы абапал каміна. Ён стаяў паміж намі на прыкамінным дыванку, хударлявы, высокі, з выразнымі рысамі задумлівага твару і кудзерамі, злёгку кранутымі сівізною, прэзентуючы такі рэдкі сёння тып сапраўднага арыстакрата.
– Вашае імя добра мне знаёмае, містэр Холмс, – сказаў ён з усмешкай. – І, канечне, я не буду ўдаваць, быццам не ведаю пра мэту вашага візіту. У маім ведамстве адбылася толькі адна падзея, вартая ўвагі Шэрлака Холмса. Чые інтарэсы вы прадстаўляеце, калі не сакрэт?
– Містэра Персі Фэлпса, – адказаў Холмс.
– Ах, майго няшчаснага пляменніка! Як вы разумееце, нашае сваяцтва робіць маю далейшую пратэкцыю што да яго немагчымай. Я баюся, гэтае здарэнне вельмі негатыўна паўплывае на яго кар’еру.
– А калі дакумент знойдуць?
– Ну, гэта, зразумела, усё памяняе.
– У мяне да вас некалькі пытанняў, лорд Холдхёрст.
– Я дам вам усю інфармацыю, якую маю.
– Заданне перапісаць дакумент вы агучылі пляменніку ў гэтым кабінеце?
– Так, у гэтым.
– Вас не маглі падслухаць?
– Выключана.
– Вы казалі трэцяй асобе, што збіраецеся аддаць дакумент на перапіску?
– Не.
– Вы ў гэтым упэўненыя?
– Абсалютна.
– Што ж, калі вы нікому нічога не казалі, містэр Фэлпс нікому нічога не казаў і ніхто нічога не ведаў пра дамову, значыць, злодзей апынуўся ў пакоі абсалютна выпадкова. Ён пабачыў свой шанец і скарыстаўся ім.
Міністр усміхнуўся:
– Ну, такія высновы – не мая кампетэнцыя. Холмс на хвіліну задумаўся:
– Яшчэ адзін важны момант, які я мушу абмеркаваць з вамі, – сказаў ён. – Вы баяліся, што абнародаванне дамовы пацягне за сабой вельмі цяжкія наступствы.
Цень пабег па выразным твары міністра:
– Так, вельмі цяжкія.
– І яны ўжо праявіліся?
– Пакуль не.
– Калі б дамова трапіла, дапусцім, да расіян або французаў, вы б пра гэта пачулі?
– Яшчэ б, – сказаў міністр, крывячыся.
– Але калі прайшло больш за два месяцы, а нідзе нічога, значыць, лагічна меркаваць, што дамова яшчэ не ў іх руках?
Лорд Холдхёрст паціснуў плячыма.
– Наўрад ці, містэр Холмс, злодзей скраў дамову, каб змясціць яе ў рамачку і павесіць на сценку.
– Магчыма, ён чакае зручнага моманту, каб даражэй прадаць яе?
– Калі ён пачакае яшчэ крыху, то нічога не атрымае. Дамова перастане быць сакрэтнай праз некалькі месяцаў.
– Гэта вельмі важная інфармацыя, – сказаў Холмс. – Канечне, можна дапусціць, што злодзей раптоўна захварэў…
– Напрыклад, на разумовую гарачку? – спытаўся міністр, ажыўлена зірнуўшы на Холмса.
– Я гэтага не казаў, – спакойна прамовіў Холмс. – Што ж, лорд Холдхёрст, мы і так аднялі ў вас зашмат вашага каштоўнага часу, таму спяшаемся адкланяцца.