– Зычу вашаму расследаванню поспехаў, хто б ні аказаўся вінаватым, – сказаў той, з паклонам праводзячы нас да дзвярэй.
– Ён слаўны спадар, – сказаў Холмс, калі мы выйшлі на Ўайтхол, – але яму трэба пазмагацца, каб захаваць сваю пазіцыю ва ўрадзе. Ён далёка не заможны і мае патрэбу ў грашах. Вы, зразумела, заўважылі, што на яго боты нядаўна паставілі новыя падноскі. А цяпер, Ўотсан, не магу больш адрываць вас ад вашай асноўнай працы. На сёння расследаванне скончанае – калі толькі я не атрымаю адказу на сваю абвестку ў газеце. Але вы зробіце мне вялікую паслугу, калі заўтра паедзеце са мною ва Ўокінг на тым жа цягніку, што і сёння.
Мы сустрэліся наступным ранкам і разам выправіліся ва Ўокінг. Адказу на абвестку Холмс не атрымаў, так што справа па-ранейшаму заставалася надзвычай няяснай. Холмсаў твар, калі ён хацеў гэтага, рабіўся каменным, як у амерыканскага індзейца, таму з яго выгляду я не мог зразумець, задаволены ён расследаваннем ці не. Нашая размова, наколькі я памятаю, круцілася вакол антрапаметрычнай сістэмы Бертыльёна*, і Холмс захапляўся метадамі французскага навукоўца.
Наш кліент па-ранейшаму знаходзіўся пад апекай сваёй адданай сядзелкі, але выглядаў значна лепей, чым напярэдадні. Ён лёгка падняўся з канапы і прывітаў нас, калі мы зайшлі.
– Ці ёсць навіны? – прагна спытаўся ён.
– Як я і чакаў, мне няма чаго вам паведаміць, – сказаў Холмс. – Я сустрэўся з Форбсам і вашым дзядзькам і закінуў пару вудаў – хто ведае, можа, нешта клюне.
– Значыць, вы не страчваеце надзеі?
– Ні ў якім разе.
– Божа вас блаславі за гэтыя словы! – усклікнула міс Харысан. – Вашая сіла духу і нашае трыванне наблізяць час ісціны.
– Між тым навіны ёсць у нас, – сказаў Фэлпс, вяртаючыся на канапу.
– Я на гэта спадзяваўся.
– Так, уночы мела месца здарэнне, прычым даволі трывожнае, – ён пазмрачнеў, згадваючы пра гэта, і нешта накшталт страху прамільгнула ў яго вачах. – Ведаеце, я пачынаю верыць, што мімаволі стаў цэнтрам нейкай пачварнай змовы, і ў небяспецы не толькі мой гонар, але і маё жыццё.
– Вось як! – усклікнуў Холмс.
– Гэта гучыць дзіка, бо я заўсёды быў перакананы, што не маю ворагаў. Але падзеі мінулай ночы прымушаюць у гэтым сумнявацца.
– Раскажыце ж, што адбылося.
– Вы, магчыма, ведаеце, што сядзелка ўпершыню не начавала ў маім пакоі. Мне зрабілася настолькі лепей, што я вырашыў адпусціць яе. Аднак у пакоі гарэў начнік. Недзе а другой ночы, калі я злёгку задрамаў, мяне раптам абудзіў лёгкі шум. Нібы мыш угрызалася ў дошку. Я некаторы час ляжаў і прыслухоўваўся, мяркуючы, што гэта сапраўды мыш. Раптам гук зрабіўся мацнейшым, і звонку пачуўся бразгат металу. Я сеў, агаломшаны. Цяпер было ясна, адкуль гукі. Спачатку нехта прасоўваў інструмент паміж рамамі, а цяпер спрабаваў адсунуць засаўку на аканіцах.
Потым усё сціхла хвілінаў на дзесяць. Так, нібы зламыснік правяраў, ці не абудзіў мяне шум. Потым я пачуў лёгкі трэск – быццам нехта вельмі павольна адчыняў акно. Я больш не мог трываць гэтага – нервы ўжо не тыя. Выскачыў з ложка і кінуўся адчыняць аканіцы.
У акно, сагнуўшыся, лез мужчына. Я яго амаль не разгледзеў, бо ён вокамгненна збег. На ім было нешта накшталт плашча, які хаваў таксама ніжнюю частку твару. У чым я дакладна перакананы, дык гэта ў тым, што ў руцэ ён сціскаў нейкую зброю. Я выразна бачыў бляск ляза, калі ён кінуўся наўцёкі.
– Гэта надзвычай цікава, – сказаў Холмс. – І што ж вы рабілі далей?
– Калі б я не быў такі слабы, я б выскачыў за ім праз акно. Але я адно пазваніў у званок, абудзіўшы ўсіх у доме. Гэта заняло нейкі час: званок звініць на кухні, а слугі спяць наверсе. Я закрычаў на ўсю моц, і на крык спусціўся Джозэф, а ён ужо абудзіў астатніх. Джозэф са служкам знайшлі сляды на клумбе пад акном, але ў апошнія дні суха, таму на траве не было нічога. А на драўлянай агароджы, якая прымыкае да дарогі, былі сляды, якія паказалі, што зламыснік пералез тут. Я пакуль не звязваўся з мясцовай паліцыяй, бо спачатку хачу пачуць вашае меркаванне.
Гэты аповед нашага кліента зрабіў на Шэрлака Холмса неверагоднае ўражанне. Ён узняўся з крэсла і хадзіў па пакоі ў наймацнейшым узбуджэнні.
– Бяда ніколі не прыходзіць адна, – казаў Фэлпс усміхаючыся, хоць было відавочна, што начное здарэнне ўстурбавала яго.
– Вам моцна дасталася, – сказаў Холмс. – Але, можа быць, вы здолееце прайсціся са мной вакол дома?
– О так, сонечная ванна мне не зашкодзіць. Джозэф пойдзе з намі.
– І я таксама, – сказала міс Харысан.
– Баюся, што не, – паківаў галавою Холмс. – Вам варта застацца дакладна там, дзе вы седзіце цяпер.